Κινήματα και Καθάρσεις

Απαντήσεις στο προπατορικό ερώτημα της ύπαρξης καταγγελιών για την υπερκοστολόγιση της αγοράς και το χρηματισμό δημοσίων λειτουργών επιχειρούν να δώσουν τις τελευταίες μέρες οι άνθρωποι του πνεύματος και της ενημέρωσης.

Η επιχείρηση αναζήτησης ξεκίνησε από τους μεσάζοντες. Αυτούς τους αλήτες που εδώ και χρόνια μας έκαναν να πληρώνουμε την προκάτ μερίδα τηγανητή πατάτα επτά ευρώ. Έως ότου οι παραγωγοί από το Νευροκόπι ήρθαν και μας άνοιξαν τα μάτια.

Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια στις λαϊκές την αγοράζαμε την πατάτα από τον παραγωγό όσο κι αυτή του μεσάζοντα, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι απαγκιστρωθήκαμε από τα δίχτυα του κομμουνιστικού κόμματος και ανοίξαμε τα φτερά μας στο δρόμο που χάραξε το κίνημα.

Έτσι ακριβώς όπως ανοίξαμε τα φτερά μας και τις κρίσιμες αυτές μέρες της διαπλοκής και του χρηματισμού των μισών δημοσίων υπαλλήλων και γενικών γραμματειών των Υπουργείων Ανάπτυξης της Μίζας και της Διαφθοράς αλλά και εκείνων της Παραοικονομίας, του Φαρμακευτικού Παροπλισμού και της Πολεοδόμησης Πολυόροφων Μονοκατοικιών.

Προκαλεί θαυμασμό η απορία εκείνων που ζητούν επίμονα να μάθουν το λόγο για τον οποίο τόσα χρόνια αφήναμε ατιμώρητους όλους εκείνους που εκμεταλλεύονταν την ανάγκη μας να φάμε, να χτίσουμε ένα σπίτι, να στήσουμε μια επιχείρηση και να περιθάλψουμε τους εαυτούς μας και τις οικογένειες μας. 

Πού είναι όλοι αυτοί που βγαίνουν τώρα και μιλούν, αναρωτιούνται. Γιατί όλες αυτές τις δεκαετίες κλοπής και διαφθοράς, σιωπούσαν και πλήρωναν για να κάνουν τη δουλειά τους;

Μια απάντηση υπάρχει σε αυτό το θεόρατο ερώτημα: Εδώ ήταν. Και αυτοί που φώναζαν για τις πατάτες και τα κρομύδια, αλλά κι αυτοί που πήγαιναν να ξεκινήσουν ένα μαγαζί και στο διάδρομο του υπουργείου έβλεπαν τους αφέντες - υπαλλήλους του με τα χέρια απλωμένα. Εδώ ήταν όλοι εκείνοι που είχαν ετοιμοθάνατη μάνα και παιδί κι έψαχναν να βρουν ένα κενό κρεβάτι εντατικής.

Εδώ ήταν εκείνος που για να φτιάξει ένα μαγαζί του ζητούσαν τη μάνα του και τον πατέρα του για μια σφραγίδα, ένα κεφάλαιο, μια πολεοδομική άδεια. Τι γινόταν αν έλεγε όχι; Την επόμενη μέρα συζούσε με το μισό ΣΔΟΕ. Έκανε διακοπές με την επιθεώρηση εργασίας και περνούσε τα σαββατοκύριακα του με την υγειονομική υπηρεσία.

Κι αν πήγαινε στην αστυνομία να καταγγείλει τη μίζα; Τον έχωνε μέσα κάποιος λαδωμένος μπάτσος για απάτη. Έτσι έβρισκε μέχρι τώρα το δίκιο του ο Έλληνας στη χώρα του 80% πασοκονουδού, του 80% της μίζας, του λαδώματος, του φακελακίου και των βαλιτσών από τη Γερμανία.

Η κρίση άλλαξε το παραμύθι, θα πει κάποιος που τώρα βλέπει καταζητούμενους υπαλλήλους υπουργείων και μεσάζοντες δίχως πατάτες. Μπα. Τα ποσοστά αλλάξανε. Το 80% το βλέπουν να ζορίζεται να φτάσει το 30. Τα αφεντικά να μην ξέρουν αν θα είναι εκεί και μετά το Πάσχα. Τη μονιμότητα να κοστολογείται με πέντε κατοστάρικα μικτά.

Ας φτάσουμε στο σημείο που μαζί με επίορκους πολιτικούς, θα βλέπουμε να κάθονται στο σκαμνάκι και οι υπόλοιποι “μεσάζοντες” του πετρελαίου, του σκουπιδιού, του τύπου, των εθνικών οδών και όλων των υπόλοιπων νταβαλιτζίδικων συνομοταξιών κι ας ξαναμιλήσουμε μετά για κινήματα και για καθάρσεις...