Εκπλήξεις

“Το μυστικό στο χιούμορ είναι η έκπληξη”, είπε κάποτε ο Αριστοτέλης. Δεν ξέρω πότε ακριβώς το είπε, αυτό που ξέρω όμως είναι πως το γέλιο είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει.

Μια έκπληξη έχει πολλά πρόσωπα, αλλά δύο μόνο χάρες. Μια θετική και μια αρνητική. Σαν δύο αδερφές που υπάρχουν για να αλληλοσυμπληρώνονται. Γιατί η θετική έκπληξη της μιας, πολύ εύκολα μπορεί να είναι η αρνητική της άλλης.

Στις θετικές εκπλήξεις των πολλών φαντάζει πως κατατάσσεται η καταβαράθρωση των ποσοστών των δύο μεγάλων κομμάτων, κατακρημνίζοντας το σατανικό δικομματισμό.

Φυσικά είναι και οι σημερινοί λίγοι, που βλέπουν έκπληκτοι να χάνουν ένα μετά το άλλο τα άπαρτα κάστρα της κομματοκρατίας, φοβούμενοι να κυκλοφορήσουν δίπλα στους υποστηρικτές που τόσα χρόνια έτρεφαν.

Έκπληξη ευχάριστη για μερικούς είναι η άνοδος των μικρών, των εκτός του μοχθηρού δικομματισμού, που αγκαλιάζουν εκείνους που σιχάθηκαν να παριστάνουν το λίπασμα στα ζιζάνια που τώρα θέριεψαν και ψάχνουν να χώσουν τις ρίζες όλο και πιο βαθιά στις ζωές τους. 

Το πώς αντιδρά κανείς στην έκπληξη και ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να αντισταθεί σε αυτή, δεν εξαρτάται από εκείνον. Στηρίζεται μοναχά στην ίδια.

Εκείνη είναι που θα καθορίσει πώς θα επιλέξεις να στρώσεις το δρόμο που ανοίγεται μπροστά σου. Αυτή είναι που θα σε τονώσει, θα σε ανεβάσει και θα σε γκρεμίσει απότομα. Είναι η ίδια που θα σε απελπίσει, θα σε πεισμώσει, θα σε σκληρύνει και τέλος θα σε βγάλει και πάλι ωφελλημένο. 

Οι εκπλήξεις των χαμηλών ποσοστών των μεγάλων και των υψηλών των μικρών, δεν αποτελούν αντικείμενα λεπτομερούς μελέτης, ούτε χαρακτηριστικού δείγματος γραφής του μέσου πολίτη. 

Εκείνο το οποίο τη μία μέρα σε κάνει να “απε-κπλήσσεσαι” την επομένη θα σε κατα-πλήξει και πάλι. Αυτό γινόταν ως τώρα, αυτό πρέπει επιτέλους τώρα να σταματήσει. 

Γιατί η μοίρα δεν παίζει πάντα περίεργα παιχνίδια. Και οι εκπλήξεις κρύβουν τα δικά τους μυστικά. Εκείνα που κάποιους κάνουν να γελούν και κάποιους όχι. Ήρθε, λοιπόν, εκείνη η ώρα που θα γελάσουμε κι εμείς...