Θανάσιμα λόγια

Ο ταξικός πόλεμος ως παράπλευρη απώλεια της απομύζησης κάθε ίχνους κοινωνικής πρόνοιας, εργασιακών δικαιωμάτων, ατομικών ελευθεριών και ελευθερίας της έκφρασης είναι κάτι που από τα απλά στατιστικά στοιχεία και τις πολιτικές κινδυνολογίες, μοιράζεται μαζί μας εδώ και πολύ καιρό την ίδια στέγη.

Το μίσος και η εκδίκηση που περιβάλλει τις σχέσεις των εχόντων και κατεχόντων και των φρουρών τους, με όλους τους υπόλοιπους που βαφτίζονται περιθωριακοί μόνο και μόνο γιατί διατάχθηκαν να σταλούν στο περιθώριο, δεν μπορεί να μείνει εγκλωβισμένο σε πλαστικές φράσεις επικοινωνιολόγων και φερέφωνων. 

Τέτοια αφρολεξένια παραδείγματα αναμασόνταν σαν τσιχλόφουσκα σε κάθε ευκαιρία. Ο κόσμος θα βγει στους δρόμους. Θα χυθεί αίμα. Ο λαός θα πάρει το νόμο στα χέρια του. Θα θρηνήσουμε νεκρούς. Θα πεθαίνουν στην πείνα. Θα αδειάσει η χώρα. Θα πάρουνε τα όπλα.

Ένα βουνό λόγια που αντηχούσαν τις πολιτικές αίθουσες της δημοκρατίας τους, που αναμεταδίδονταν και επαναλαμβάνονταν με τόση ευκολία από τους μυημένους. Λέξεις που έκαναν την απέναντι πλευρά να γελά κρυφά, αδημονώντας τη στιγμή που ο φόβος θα πάψει να την βλάπτει μόλις μεταμορφωθεί σε όπλο θανάσιμο.

Η αφέλεια τέτοιων παραδειγμάτων σταματούσε επιτυχημένα στο πεζοδρόμιο της Λεωφόρου Αμαλίας και στα όρια του Εθνικού Κήπου. Σε έναν ασφυξιακό κλοιό που αγκάλιαζε τις λέξεις τους με τα μπράτσα ενός συστήματος αυτοφυών μανιταριών, χωρίς καμία συναίσθηση αλληλεγγύης, αναγνώρισης και συμπόνιας. 

Σαν μια ουρανοκατέβατη αστρόσκονη περαστική από τη γειτονιά της γης, που κόπιασε να ξαποστάσει για λίγες μέρες μέχρι να συνεχίσει προς άγνωστο προορισμό, όλοι οι έγκλειστοι στο πάνω πλατύσκαλο του Άγνωστου Στρατιώτη υπόσχονταν μακελειό και ποταμούς αίματος ατενίζοντας με εμπιστοσύνη τις πλάτες των πιστών σωματοφυλάκων τους.

Το ταξικό μίσος όμως δεν είναι χαζό. Δεν θα σταματήσει να χτυπά την καρδιά του συστήματος, αλλά θα βρει προτιμότερο να σακατέψει τα πόδια που το κρατούν όρθιο. Δεν θα λογαριάσει παράπλευρες απώλειες. Δεν θα λυπηθεί τα παιδιά και τη γυναίκα του εργοδότη, εφοριακού, κλητήρα, αστυφύλακα, κατώτερου πολιτικού εκπροσώπου.

Και προπαντώς, δεν θα διστάσει να κάνει πράξη τα λόγια εκείνα που τον οδήγησαν στο μίσος. Γιατί έχει ήδη αρχίσει. Η απελπισία, ο θάνατος κάθε ελπίδας, οπλίζει τον άνθρωπο με σκέψεις διεστραμμένες. Διεστραμμένες όμως μόνο για τα μάτια του θύματος. 

Όταν φτάσεις να σε περιβάλει τέτοια ισχύς, τότε θα ξέρεις πως η μοίρα σου δεν θα ‘ναι πια στα δικά σου χέρια. Γιατί εκείνα θα είναι οπλισμένα με όπλο φονικό και τη σκανδάλη πατημένη από εκείνους. Το πού θα στρέψεις την κάνη, θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα σε νοιάξει...