Ο δρόμος

Είναι στιγμές που έχεις τόσο υλικό για να τους δουλέψεις πατόκορφα κι όμως χάνει το νόημα του. Η πραγματικότητα έχει καβαλήσει προ πολλού τα όρια και της πιο γελοίας φαντασίας.

Θα μπορούσες να πεις πολλά. Θα μπορούσες να πεις ότι ο πέμπτος Μπιτλ δεν είναι ο Τζορτζ Μπεστ, αλλά ένας φασίστας πρωταθλητής στην επαναλαμβανόμενη κυβήστηση εσωτερικού χώρου.

Θα μπορούσες να πεις ότι το φοιτητικό γκρουπάκι Αντώνη-Γιώργου μετά από δεκαετίες αναζητήσεων, επιτέλους βρήκε τον ερμηνευτή των 360 μοιρών.

Θα μπορούσες, ακόμα, να πεις ότι τον Καβάφη τον κάνεις, τον Ξανθόπουλο τον κάνεις κι αυτόν. Ακόμη και τον Πολ Μακάρτνι άμα λάχει. Αλλά πού να βρίσκεις βραδιάτικο 300 εκατομμύρια;

Τι να πεις όμως όταν από τη στιγμή που ούτε καν οι ελαφρύνσεις των κατοίκων των ακριτικών νησιών δεν γλίτωσαν από τη λίστα; Ούτε οι πολύτεκνοι, οι ανάπηροι, οι γέροντες. Κανείς. Και πάλι.

Από την άλλη έχει το ίδιο πλάκα, να γελοιοποιείς την κατάντια της αντιμνημονιακής αντίστασης "ο καθένας στην πλατεία του και στη βουλή τα ΚΝΑΤ". Το δούλεμα, όμως, τέλος.

Πάρτο απόφαση, λοιπόν, και σκέψου μόνο αυτό. Όταν το παιδί σου σε ρωτήσει μεθαύριο "κι εσύ τι έκανες τότε ρε μαλάκα;" κοίτα το στα μάτια και πες του αν έχεις τ´ αρχίδια: "εγώ στο δρόμο δίπλα σε αναρχικό/κομμουνιστή/εθνικιστή/αριστερό/αντιεξουσιαστή/απολιτίκ/δεξιό/σοσιαλιστή/οικολόγο δεν κατέβηκα και δεν θα κατέβω ποτέ.

Πες το και θα δούμε τότε τι θα σου απαντήσει...