Άκλαφτος Δελφίνος

Σιωπηλός, κατσουφιασμένος, σαν τη Μεγάλη Παρασκευή μέσα στο Δεκέμβρη μπήκε στο υπουργείο του ο δελφίνος υποψήφιος αρχηγός του ΠαΣοΚ Ανδρέας Λοβέρδος.

Αιτία, φυσικά, τα αλλεπάλληλα χτυπήματα στην εικόνα του γνήσιου σοσιαλιστή της καινούριας νεοφιλελεύθερης Ελλάδας, της λιτότητας και της υποτέλειας που χωρίς διακοπή πρεσβεύει τα τελευταία δεκαπέντε και βάλε χρόνια.

Χτυπήματα δημοσκοπικά, που τον φέρνουν  δεύτερο πίσω από τον Μπένυ, οι ίδιοι που τις μέρες της μιντιακής κρίσης τους ανεβάζει αφιλοκερδώς τα πράιμ τάιμ νούμερα με τις εμφανίσεις του.

Τη χαριστική βολή όμως δεν έδωσαν ούτε τα ποσοστά των πασόκων, αλλά ούτε και οι συνεχόμενες παρεμβάσεις των υπόλοιπων συνυποψήφιων του πράσινου δελφινάτου για τα τελευταία αποφάγια του Παπανδρεϊσμού.

Το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε από τα εξωτερικά, και πιο συγκεκριμένα από τους συμπαθέστατους γείτονες Ιταλούς. Ήταν εκείνη η ανεκδιήγητη υπουργός τους, που είχε το θράσος να βάλει μπροστά στις κάμερες τα κλάματα καθώς ανακοίνωνε τις «θυσίες» του λαού της.

Μη μπορώντας καν να ξεστομίσει, μάλιστα, τη λέξη θυσία, δεν κατάφερε στιγμή να βγάλει απ’ το μυαλό της τον απλό συνταξιούχο. Τον άνεργο και τον νέο. Τον εργάτη αλλά και τον άρρωστο, νιώθοντας ντροπή για το κακό που πήγε και του 'κανε.

Το παιδί του ελληνικού λαού, ο δικός μας Ανδρέας, αδυνατούσε να πιστέψει την εικόνα της συναδέλφου κλαίουσας Ιταλίδας να κάνει το γύρο του κόσμου μέσα σε λίγα μόλις λεπτά.

Αυτό που αμέτρητες φορές του δόθηκε η δυνατότητα να τολμήσει πρώτος εκείνος, αλλά η ριμάδα η φωνούλα της κομματικής ξεφτίλας τον σταματούσε, πήγε και το ΄κανε μία τυχάρπαστη Ιταλιάνα.

Εκείνο το δάκρυ, που με πόνο ψυχής εμπόδιζε να κυλήσει στο μάγουλο του τόσες μα τόσες φορές, μουτζούρωσε τελικά τη μάσκαρα μιας άλλης.

Ο πόνος του ανθρωπιστή για τη χαμένη του ευκαιρία να ξεσπάσει σε λυγμούς την ώρα που ανακοινώνει τις περικοπές, τις καταργήσεις παροχών, τις μειώσεις των συντάξεων, τους μηδενισμούς των επιδομάτων σε αρρώστους, ανάπηρους και φορείς του AIDS, αλλά και την πρόσφατη υποβάθμιση της μεταμόσχευσης νεφρού στο επίπεδο της θεραπείας της φαλάκρας, χάθηκε.

Ο Ανδρέας δεν άντεξε. Στο τέλος έκλαψε. Αυτή τη μοναδική φορά που αποφάσισε τη σκέψη του να την κάνει πράξη, έκλαψε. Αλλά έκλαψε μόνος, στο καινούριο του γραφείο. Χωρίς γραμματείς, δίχως δημοσιογράφους και κυρίως μακριά από μικρόφωνα και κάμερες.