Τις πταίει;

Στην αρχή έφταιγε εκείνος που πάντα φταίει. Ο προηγούμενος. Αυτός που ήταν πριν και τα άφησε όλα διαλυμένα. Που κορόιδευε το λαό και διέσυρε τη χώρα. Που μας έφερε όλους στο χείλος της καταστροφής.

Μετά έφταιγε η παγκόσμια κρίση. Έφταιγαν οι τράπεζες. Οι κερδοσκόποι. Τα οικονομικά συμφέροντα. Οι άπληστοι και σκοτεινοί οίκοι αξιολόγησης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ανίκανοι να λύσουν την κατάσταση, ηγέτες της.

Τη σκυτάλη της ευθύνης πήραν τα συνδικάτα. Οι συντεχνίες, που τόσα χρόνια καλομάθανε και τώρα δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα. Οι ταξιτζήδες που χτυπήσανε τον τουρισμό μέσα στο κατακαλόκαιρο. Οι σκουπιδιάρηδες που τίγκαραν την πόλη με βουνά σκουπιδιών και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι της Ακρόπολης που απλώσανε πανό στον Ιερό Βράχο. 

Δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το παιχνίδι της πανελλήνιας ενοχής και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες που βρεθήκαν ως δια μαγείας με διπλούς και τριπλούς μισθούς και επιδόματα πάσης φύσης. Ένα δημόσιο που τα ¨μαζί τα έφαγε¨και που για 40 χρόνια αποτελεί τη μοναδική μάστιγα της ελληνικής οικονομίας. 

Φταίγανε οι “Αγανακτισμένοι”. Οι “Δεν Πληρώνω”. Αυτοί που για μήνες είχαν κατασκηνώσει έξω από τη Βουλή, βρωμίζοντας την κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα και δυσφημίζοντας τη χώρα. Εκείνοι που αντί να κάτσουν σπίτια τους να πληρώσουν ότι τους λέει, για να “σώσει τη χώρα” και να δανειστεί κι άλλα πακέτα, διαφημίζουν την άρνηση τους να μη δώσουν φράγκο. Εκείνοι οι πολίτες που είχαν το “θράσος” να ρουφήξουν μερικές χιλιάδες χημικών και να αντέξουν τη βία κράτους και παρακράτους, γιατί ο μόνος σκοπός τους, στο δικό του το μυαλό, ήταν να βγάλουν την Ελλάδα από την Ευρώπη.

Φυσικά έφταιξε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το κόμμα του 3% που η πανελλήνια κινητοποίηση που του προσδίδουν, μόνο με την οργάνωση των SA της δεκαετίας του ’30 μπορεί να συγκριθεί. Αυτοί που με μια χούφτα έδρες, έχουν καταφέρει να διαλύσουν μόνοι τους μία χώρα έντεκα εκατομμυρίων, λες και ήταν το δεύτερο κόμμα του τόπου.

Φταίει η φοροδιαφυγή. Όλα εκείνα τα λαμόγια που δεν έχουν πληρώσει δραχμή σε ολόκληρη τη ζωή τους, ενώ τα ονόματα τους είναι εδώ και δεκαετίες στα συρτάρια υπουργών και πρωθυπουργών. Όλοι αυτοί που με το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο, μάζεψαν ένα σκασμό λεφτά και μετά τα χώρισαν σε βαλίτσες, με προορισμό την Ελβετία αλλά και τα κομματικά γραφεία. Όλοι αυτοί που με τα μπαουνιασμένα, υπερ-υπερκοστολογημένα δημόσια έργα στήσανε εδώ και τριάντα χρόνια τη μεγαλύτερη μπίζνα που έχει αντικρίσει ποτέ στην ιστορία του τούτος εδώ ο τόπος. 

Τέλος, φταίνε όλοι οι Έλληνες. Όλοι εκείνοι που την 28η Οκτωβρίου βγήκαν στους δρόμους, έδιωξαν όλους τους πολιτικούς από τις τέντες των επισήμων και έβαλαν τους πραγματικούς ζωντανούς αγωνιστές του ’40 στη φυσική τους θέση. Όλοι όσοι είπαν ένα ακόμη ΟΧΙ, βάζοντας μικρά παιδιά στις θέσεις των κυβερνώντων, συμβολίζοντας το μέλλον και την ελπίδα. Φταίνε όλοι οι Έλληνες, γιατί φωνάζουν ότι δεν έχουν να πληρώσουν άλλους φόρους και κανείς δεν τους πιστεύει. Φταίνε όλοι οι Έλληνες, που δεν αναγνωρίζουν ότι ο “σταυρός που σηκώνει σύσσωμη η κυβερνητική ομάδα, συνοδεύεται και από πετροπόλεμο”. 

Τις πταίει τελικά; Φταίνε όλοι οι άλλοι. Όλοι, εκτός από τους πραγματικούς φταίχτες. Όλοι εκτός από εκείνον που δίχως να λογαριάσει κανέναν, χωρίς να ακούσει τίποτα, μην έχοντας καταλάβει το παραμικρό από όλα όσα συμβαίνουν γύρω του, κατηγορεί τους πάντες, εκτός από έναν. Τον εαυτό του.