Καλύτερα δεν γίνεται

Καμαρώνοντας την πατριοφροσύνη να ξεχειλίζει από την οθόνη, θαυμάζοντας τις απέλπιδες προσπάθειες του Αντώνη να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας και χαζεύοντας τους τελευταίους πασόκους να αποθεώνουν τον Γιωργάκη μιας και με το που ξεπούλησε τη χώρα, αποφάσισε να παραιτηθεί, έφτασε η ώρα των μεγάλων αγώνων.

Η εργατική τάξη δεν θα μασήσει από τις δημοσκοπήσεις που θα θέλουν τον Παπαδήμο ως τον τρίτο λαοφιλέστερο Έλληνα πρωθυπουργό, μετά τον Ιωάννη Καποδίστρια και τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Όλοι οι αγνοί αγωνιστές καλούνται να παλέψουν για την ανατροπή της παράνομης κυβέρνησης, με αγώνες στους δρόμους, απεργίες και αρνήσες πληρωμών. Φτάνει πρώτα να ταχθούν με το κόμμα, να πουλάνε σαν καλά παιδιά τα κουπόνια και να μην πλησιάζουν και πολύ- πολύ τη Βουλή, γιατί υπάρχουν και καδρόνια.

Κάθε γνήσιος ριζοσπάστης οφείλει να μην υποκύψει στα ευρωπαϊκά νεοφιλελεύθερα στερεότυπα και να ταχθεί στο πλευρό μίας κοινωνίας των λαών, της αλληλεγγύης και της άμεσης δημοκρατικής εκπροσώπησης. Φτάνει να συνεχίζουμε να αφήνουμε να αιωρείται δεξιά και αριστερά η αίσθηση πως ότι και να συμβαίνει φταίμε εμείς και μάλιστα αυτό να μας κολακεύει κιόλας. Ταυτόχρονα, όποτε βρίσκουμε τα σκούρα, θα μαζεύουμε καμιά κατοσταριά  λαθρομετανάστες, θα τους κλείνουμε σε δυό τρία εγκαταλειμμένα κτήρια και θα τρέχουμε δεξιά και αριστερά για να προβάλλουμε το ανθρωπιστικό μας πρόσωπο.

Οποιοσδήποτε δήλωσε παρόν στα μεγάλα γεγονότα της ένδοξης επαναστατικής ιδεολογίας, είναι χρέος του να προβάλλει πρώτα από όλα το αίσθημα της σύνεσης, της νηφαλιότητας, του καθαρού μυαλού και της ανάγκης για δημοκρατική ομαλότητα. Φτάνει βέβαια να βγαίνει καμιά εικοσαριά φορές τη μέρα σε κάθε είδους τηλεοπτικού, ραδιοφωνικού και έντυπου μέσου, να κάθεται δίπλα με όλων των ειδών τα φασιστοειδή και ουρανοκατέβατα παιδιά των εγχώριων πολιτικών οικογενειών και να καταλήγει να προκαλεί σε όλους μας γεροντική άνοια μετά από κάθε του εμφάνιση. 

Έτσι πρέπει, λοιπόν, όλοι οι σωστοί αγωνιστές να διεκδικήσουν την ανατροπή της πραξικοπηματικής κυβέρνησης των τραπεζών και των Γάλλο- Γερμανών. Με αγώνες κάτω από την ένδοξη σημαία της άρειας ιδεολογίας, με ακτιβισμούς πίσω από το πέπλο του ασυμβίβαστου άεργου και με μια αόρατη και άυλη αντίδραση για τα πάντα, φτάνει να προβαλλόμαστε ως το τελευταίο ξερονήσι. 

Μα κυρίως ενωμένοι και αγαπημένοι. Γιατί οι γνήσιοι αγωνιστικοί και ανατρεπτικοί αγώνες θέλουν πάνω από όλα ομοψυχία…