Μονόδρομοι

Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου του 2011 θα πρέπει να την κρατήσουμε όλοι πολύ καλά στο μυαλό μας. Σε πολλά χρόνια από σήμερα, οι ιστορικοί θα μιλήσουν για αυτές τις μέρες με τα χειρότερα, τα πιο μαύρα, τα πιο ατιμωτικά λόγια που θα φανταζόταν κανείς μας, και που ευτυχώς, δεν θα είμαστε ζωντανοί για να τα ακούσουμε.

Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου θα πρέπει να την κρατήσουμε όλοι πολύ καλά στο μυαλό μας, ως την εβδομάδα του απόλυτου μονοδρόμου. Μέσα σε λίγες μέρες, ζήσαμε μία μεγαλειώδη μικρογραφία 67 ετών ντροπής. 67 ετών αίσχους. 67 ετών “νεότερης ελληνικής ιστορίας”.

Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου παρακολουθήσαμε τη λυσσαλέα και ύστατη απόπειρα μίας ολοκληρωτικής ισοπέδωσης. Μίας καθολικής και εξόφθαλμης ταπείνωσης, από την πιο πρόστυχη, την πιο επαίσχυντη επίδειξη δύναμης που έχουν δει τα μάτια και έχουν ακούσει τα αυτιά όποιου έχει ποτέ περπατήσει πάνω σε αυτή τη γωνιά γης, που λέγεται Ελλάδα. 

Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου γίναμε μάρτυρες του ύστατου μονoδρόμου της επιλογής ενός συνόλου “σωτήρων” του λαού, μη εκλεγμένων από το λαό, αλλά απόλυτα υπεύθυνοι για αυτόν. Απόλυτα υπεύθυνοι για την επικύρωση διαταγμάτων που θα καθορίσουν τις ζωές όλων μας. Όσων είναι τώρα, όσων ήταν πριν και όσων θα έρθουν μετά. 

Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου φτάσαμε να βλέπουμε τον ύστατο μονόδρομο της απογύμνωσης ενός ταπεινωτικά προδοτικού κουρελιάσματος των “δημοκρατικών”, κατά τα άλλα, διαδικασιών, με μόνη προοπτική την ανατροπή ενός παράνομου στην πορεία, αλλά -ενισχυμένα αναλογικά- εκλεγμένου και δημοκρατικού στην αρχή του, κυβερνητικού σχηματισμού.

Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου, είτε μας αρέσει είτε όχι, είδαμε σε ζωντανή μετάδοση το τελεσίγραφο, το ελεεινά πρόστυχο τελεσίγραφο δύο καθολικά αναρμόδιων ξένων ηγετών, στον -κακά τα ψέματα- εκλεγμένο άρχοντα. Μας αρέσει δεν μας αρέσει το πρόσωπο του συγκεκριμένου θεσμού, ο θεσμός ο ίδιος είναι αυτός που ευτελίστηκε με τον χυδαιότερο τρόπο στον αέρα, μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων.

Ένα τελεσίγραφο, δύο αναρμόδιων να παρέμβουν σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή θεσμική διαδικασία, με μοναδικό σκοπό τον προφανέστατο αυτό μονόδρομο. Την ύπαρξη μίας μη εκλεγμένης εκτελεστικής εξουσίας, σε ένα κράτος καθόλα “δημοκρατικό”. 

Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου γίναμε μάρτυρες μίας αγωνιώδους προσπάθειας να προκληθεί η σιωπηλή και αδιαπραγμάτευτη αποδοχή όλων μας, για τη “μία και μοναδική” πολιτική κατάσταση που θα “σώσει” τη χώρα και τους πολίτες της. Παρακολουθήσαμε, ακούσαμε και διαβάσαμε την χωρίς ίχνος ντροπής τελευταία μεγαλειώδη  παράσταση μίας εξόφθαλμης εκτροπής, να παρουσιάζεται ως η ύστατη, η μοναδική λύση για την αποφυγή μίας θεωρητικά επερχόμενης χρεοκοπίας όπου έχει ήδη επιβληθεί, την οποία ήδη βιώνουμε.

Χωρίς προσχήματα. Με αγωνιώδεις κραυγές. Παρασύροντας όλους μας σε μια αδιαμαρτύρητη συναίνεση μιας παράνομης θεσμικής ανατροπής, υποκινούμενης με το ίδιο ακριβώς πάθος, που τα τελευταία δύο χρόνια υποκινήθηκε σε κάθε βήμα της, πριν μας φέρει ως εδώ. 

Κάθε εκβιασμός. Κάθε ψέμα. Κάθε κωλοτούμπα. Όλα προϊόντα ενός εξαιρετικά σχεδιασμένου εγκλήματος, με μοναδικό του σκοπό να μας φτάσει σε αυτόν τον μονόδρομο. Να παρακαλούμε για κάτι που υποτίθεται πως θα δώσει τη λύση, από κάποιους που ποτέ δεν ρωτήθηκε κανείς μας, αν αποδεχόμαστε. 

Όποιος θεωρεί πως η παραπαίουσα δημοκρατία, οι διαλυμένοι θεσμοί και οι εκφυλισμένες παραδόσεις, που με τέτοια θέρμη κάποιοι υπερασπίζονταν όταν και όποτε οποιοσδήποτε από εμάς τόλμησε να αμφισβητήσει, θα μείνουν ανέπαφα, ας συνεχίσει να βλέπει το δικό του όνειρο.

Οποιοσδήποτε πιστεύει ότι αυτή η προσχεδιασμένη παραμόρφωση της δημοκρατικής οντότητας του πολιτεύματος μας, δεν δέχτηκε το τελειωτικό της χτύπημα, παρακαλείται να εξακολουθήσει να υπνοβατεί. 

Όλοι όσοι σκίζονταν για την επιβίωση της δημοκρατίας, πέρα από κομματικές γραμμές και πολιτικούς περιορισμούς, ας θυμούνται ένα μόνο πράγμα. Ο κόσμος γνωρίζει. Θυμάται. Και ποτέ του δεν συγχωρεί.

Η επόμενη μέρα θα δείξει σε όλους ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Γιατί πάντα θα υπάρχει η επόμενη μέρα. Αλλά όχι για όλους. Μόνο όσοι δεν έχουν να χάσουν κάτι, θα ζήσουν αυτήν τη μέρα. Και όλοι μας έχουμε ένα μεγάλο κοινό. Δεν έχουμε, πια, να χάσουμε τίποτα...