Φόρος αίματος

Πάνε μερικές βδομάδες που η αφεντιά του Γιωργάκη γυρίζει από ευρωπαϊκή πρωτεύουσα σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, εκλιπαρώντας τους δανειστές του για νέες εισαγωγές. Όχι συστημάτων παρακολούθησης και υποβρυχίων, ούτε ελληνικού ελαιόλαδου και ζαρζαβατικών από τη Γερμανία, αλλά ύπατων αρμοστών και επιτρόπων.

Παρακαλά ο ΓΑΠ και ο Βενιζέλος Γερμανούς, Γάλλους και Αμερικάνους, να στείλουν στην Αθήνα ελεγκτές για να συμμαζέψουν το κωλοχανείο του ελληνικού δημοσίου. Τους προκαλεί, μάλιστα, με αριθμούς της πλάκας περί πλεονασμάτων και λοιπές παπαριές, να έρθουν να δουν πόσο καλά τα πάει και να τον χειροκροτήσουν, τη στιγμή που ούτε στο ίδιο το Υπουργείο Οικονομικών δεν μπορούν να μπουν, αφού τελεί υπό κατάληψη.

Από την άλλη, η Ελλάδα του 2011 αντικρούει στην εισαγωγή νέων κουμανταδόρων, το πολυτιμότερο εξαγωγικό προϊόν της ευρωπαϊκής ηπείρου. Τους κατοίκους της.

Χιλιάδες Έλληνες σπεύδουν στις πρεσβείες των οργανωμένων και πολιτισμένων χωρών με αιτήσεις για εργασιακή βίζα. Αυστραλοί έρχονται στη χώρα μας με τα συμβόλαια στα χέρια, για να μαζέψουν όλο το ενεργό ανθρώπινο δυναμικό της Ελλάδας στην πιο παραγωγική του ηλικία, με μία μόνο υπόσχεση: Αξιοκρατία, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια.

Τη στιγμή, λοιπόν, που οι κυβερνητικοί δολοφόνοι ενός ολόκληρου λαού, προσπαθούν να εισάγουν τεχνοκράτες για να σώσουν το τομάρι τους, ταυτόχρονα εξάγουν το μεγαλύτερο κομμάτι του έμψυχου δυναμικού της χώρας. Του χρεοκοπημένου έμψυχου δυναμικού της χώρας, που στα αυτιά του ηχούν ακόμη τα λόγια του Αντιπρόεδρου «πτωχευμένος Έλληνας δεν σημαίνει και πτωχευμένη Ελλάδα».

Αν αυτό δεν είναι φόρος αίματος, τότε πιο είναι;