Κοίτα πώς τα κανες

Τέτοιο στήσιμο μπροστά σε ανοιχτό ακροατήριο, σαν του Γιωργάκη στη Γερμανία και τους βιομηχάνους της δεν έχει αντικρίσει ποτέ ανθρώπινο μάτι. Το είδαμε όμως και αυτό, την ίδια ημέρα που 154 κοπρόσκυλα, μία νταντά και εκατοντάδες δολοφόνοι με εθνόσημα μοιράζανε χαράτσια, ξύλο και απελπισία. 

Σαν Μοιραράκη σε δημοπρασία, ο Γιωργάκης ξεβρακώθηκε στο πόντιουμ των Γερμανών πλειοδοτών και στην άπταιστη μητρική του γλώσσα, τους παρακάλεσε να έρθουν να αγοράσουν ότι περπατά, πετά και σέρνεται.

Το ίδιο μεσημέρι ο Βενιζέλος έπειτα από μία ώρα κοψοφλέβικες παπαρολογίες, πέταξε το τρίτο και μακρύτερο αστροπελέκι της εβδομάδας. Μετά το όριο των πέντε χιλιάρικων και μάλιστα αναδρομικών, της μείωσης συντάξεων ακόμα και και στους ανίκανους να εργαστούν, ήρθε και η με νόμο υποχρέωση να αγοράζουμε προϊόντα που δεν μπορούμε, με τα λεφτά που δεν έχουμε, αλλιώς θα πληρώσουμε κι άλλα κερατιάτικα.

Την ώρα που οι σε υπηρεσία μπάτσοι με στολή, φρουρούσαν τους εκτός υπηρεσίας "αγανακτισμένους μπάτσους" για τις περικοπές που δεν τους κάνουν, ο κόσμος έτρεχε να σωθεί από τα άρρωστα χέρια των πιστών σκυλιών του Υπουργείου Κακομεταχείρισης του Πολίτη.

Αφού πρωθυπουργός και αντιπρόεδρος προσυπέγραψαν τις διαστάσεις κόλον και οισοφάγου τους, για να πιστοποιήσουν ότι ταιριάζουν με τις γερμανικές προδιαγραφές, έκαμψαν και τις τελευταίες αντιστάσεις του Γιάννη Βούρου, τάζοντας του μόνιμους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην Επίδαυρο και το θέατρο Διονύσου. Την Πέμη την παρέπεμψαν στον πολυγαμικό Χριστόφορο Παπακαλιάτη.

Μετά την υποχρεωτική κατανάλωση, τα αναδρομικά όρια φοροαπαλλαγής, το καινούριο χαράτσι στα ακίνητα και όλα τα άλλα που θα πληρώσουμε, μαζί με το καθημερινό ξύλο, δεν μένει τίποτε άλλο.

Ή μένει;