Το παράδοξο του υπερήρωα

Η ξανθιά απιθανογκόμενα κοιτά με λάγνο βλέμμα τον μυστηριώδη μασκοφόρο μπρατσαρά, με την αιματοβαμμένη μπέρτα του να χαϊδεύει στο πέρασμα της το παραμορφωμένο πρόσωπο της αιώνιας νέμεσις του, τη στιγμή που υπό τις εκκωφαντικές στριγγλιές των σειρήνων των περιπολικών, χάνεται στο μισοσκόταδο του λασπωμένου, από την αδιάκοπη βροχή, κακόφημου σοκακίου.

Συνηθισμένη σκηνή, βγαλμένη από τα καρέ των φανταστικών κόμικ, που από μικροί θαυμάζαμε και που κάποιοι, αν και δεν το παραδέχονται, ακόμη απολαμβάνουν είτε στα βιβλιοπωλεία της γειτονιάς, είτε μέσα από τις κατακρεουργημένες κινηματογραφικές καρικατούρες των πολύχρωμων υπερηρώων.

Παρατηρώντας την εκτός νόμου τιμωρία των μοχθηρών υπέρ- κακών , από τον άγνωστο και μυστηριώδη μασκοφόρο και την πανηγυρική αποδοχή της «παράνομης» αυτής απόδοσης δικαιοσύνης, βρισκόμαστε μπροστά στο μνημειώδες παράδοξο μίας δημοκρατικοφανούς κοινωνίας.

Τι νομίζεις ότι θα πάρεις ως απάντηση κύριε υπεύθυνε αξιωματούχε, κύριε αστυνομικέ, δημοσιογράφε ή πολιτικέ αναλυτή στο ερώτημα: Θα αποδεχόταν το σύνολο της κοινωνίας έναν μασκοφόρο εκδικητή, που θα καθάριζε μία για πάντα τον κόσμο, από όσους που η αστυνομία και το αυτοαποκαλούμενο κράτος δικαίου, εξακολουθεί και αποτυγχάνει να τιμωρήσει;

Αυτό και αν είχε ενδιαφέρον. Να περιμένεις από τον V και τον Άνθρωπο Σκιά, από τον Άιρονμαν και τον Σπάιντερμαν, να συλλάβουν τους μεγαλεμπόρους όπλων και ναρκωτικών, τους γενοκτόνους πολέμαρχους και παντός είδους ανώμαλους και επικίνδυνους φασιστοειδείς ψευδοδικτάτορες και κλέφτες των υπόδουλων λαών.

Μέγα παράδοξο, που ένα πράγμα μόνο μπορεί να βεβαιώσει. Αν η δημοκρατία δεν είχε προβλήματα, ο Σούπερμαν θα ήταν ιπτάμενο στρουμφάκι και ο Μπάτμαν το μικρό μου πόνυ της αστροφεγγιάς...