Λέξεις βαριές σαν ιστορία

Τι είναι ο εθνικιστής; Ποιος είναι ο σύντροφος; Τι μέρος του λόγου είναι ο σοσιαλιστής, ο αριστερός και ο αναρχικός; Ξυρίζει ο φασίστας το μουστάκι σαν χιτλερικό ποντικοκούραδο και χαιρετά τους γείτονες στο δρόμο σα Ρωμαίος εκατόνταρχος; Έχει πιει κανείς φραπέ με αναρχικό ή Μεταξά πέντε αστέρων με δεξιό, να μου πει και μένα τι είναι αυτοί;

Τι σημαίνουν όλες αυτές οι λέξεις; Αυτά τα λόγια τα βαριά σαν τον αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως, δυνατά σαν τον Χέρκουλες και πονηρά σαν τον Εωσφόρο; Με νοήματα παραπλανητικά και σκοτεινά, που μαρτυρούν κάτι άλλο από όσα θέλει να ακούσει το αυτί;

Τι σου έρχεται στο μυαλό μόλις σε αποκαλέσει κάποιος σύντροφο; Σφυροδρέπανα; Ο Στάλιν; Η κόκκινη πλατεία ή η Παπαρήγα η καλή; Ποιος είναι τελικά αυτός ο εθνικιστής; Μήπως να ‘ναι κανένας σωματαράς, με την ελληνική σημαία τατουάζ στο μπράτσο; Ή κανένας κολλημένος κατσαπλιάς, που νανουρίζει κάθε βράδυ το παιδί με τον εθνικό ύμνο και το κορίτσι με μπινελίκια;

Τι είναι ο σοσιαλιστής; Μη να ‘ναι κανένας μουσάτος με κλαρωτή πουκαμίσα, που τραγουδά Θεοδωράκη και διαβάζει Ρίτσο ακόμα και στη χέστρα; Για μια στιγμή. Αυτός σαν να μοιάζει με τον αριστερό, με τη μόνη διαφορά ότι στο μέρος πάει πάντα με το Ριζοσπάστη παραμάσχαλα και τα ακούσματα του εξελίχθηκαν από τον Μίκη στον Βασίλη.

Να σου και ο δεξιός. Αυτός πρέπει να ‘ναι ο σινιέ μπούλης, με φλώρικο δισύλλαβο όνομα, βαρύγδουπο πολυσύλλαβο επίθετο και εσπρεσάκι κάθε πρωί στην πλατεία Κολωνακίου, πλάι στα αμάζωχτα σκουπίδια. Αυτός που ακούει μόνο άριες και παρκάρει το κάμπριο και το SUV στο πάρκινγκ των 20 ευρώ το μισάωρο. Αυτός που στέλνει το παιδί της καφετέριας να του πάρει από το Τομπάκο Σοπ, Κοχίμπα νούμερο ένα, αφού τα δικά του τα ξέχασε στο αυτοκίνητο και έχουν ξεραθεί.

Και αν πίσω του, από το βάθος της ζούγκλας των Εξαρχείων, ακούσει κακό χαμό και σαματά, μέσα του θα πει πως δεν μπορεί, αναρχικοί θα είναι και θα τα σπάνε. Γιατί όποιος τα σπάει, πετά μολότοφ στα τμήματα και τα ΜΑΤ και λαμπαδιάζει τράπεζες, δεν μπορεί, αναρχικός θα πρέπει να ‘ναι.

Και πού διαφέρει ο αναρχικός απ’ τον φασίστα; Ρωτάει κάποιος που δεν ξέρει. Μα φυσικά οι φασίστες έχουν χτυπημένη τη σβάστικα στο στήθος και νύκτα- μέρα κυνηγούν μετανάστες, που τρέχει σαν τον Ερυθρό Σταυρό και τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα να γλιτώσει ο αριστερός. Ο φασίστας είναι αυτός, που μόλις μάθει ότι πλακώσαν αλλοδαποί  στο γκέτο του, βγαίνει με τις σπάθες και τα ρόπαλα και κυνηγά όποιο μελαμψό βρίσκει μπροστά του, ακόμα και αν είναι πατριωτάκι πασαλειμμένο στην παραλία με καροτέν.

Σωστά;

Έτσι πρέπει να είναι όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι που μας περιτριγυρίζουν στα καφέ, τα μπαρ, τους δρόμους και τα παράθυρα των ειδήσεων των οκτώ. Αυτοί πρέπει να είναι, γιατί έτσι ξέρουμε από το σπίτι, το σχολείο και το πανεπιστήμιο, που οι νεολαίοι κομματόσκυλοι μας διδάξαν, καθώς συνέχιζαν το ετήσιο παιδομάζωμα τους. Έτσι μας έχουν πει οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και οι εφημερίδες. Και πάνω από όλα αυτά μας λένε κάθε μέρα οι πολιτικοί που ψηφίζουμε.

Όποιος διαφωνεί με τα παραπάνω, να πάει να πνιγεί. Αλλά πριν πνιγεί, ας βρει κανένα λεξικό της προκοπής, ας κλείσει την βικιπαίδεια για να ανοίξει καμιά εγκυκλοπέδια σοβαρή και ας ρωτήσει κανένα Χριστιανό που έχει ζήσει πέντε πράγματα παραπάνω στη ζωή του. Αν μάθει κάτι, ας τα φέρει και σε μένα μπας και ανοίξω και ‘γω το στραβό μου το μάτι...