Τέρμα γαλαρία

Θυμάστε τις σχολικές μας εκδρομούλες, με το πούλμαν της χαράς γεμάτο, έτοιμο να οργώσει τη χώρα ολόκληρη και να ξεφύγουμε όλοι μας για λίγο από τη μιζέρια και το άγχος της σχολικής καθημερινότητας; Είχε πάντα ένα χαρακτηριστικό, ένα σήμα κατατεθέν, που πολύ μου μοιάζει με το νέο θεματάκι περί φινλανδικών εγγυήσεων.

Μιλώ φυσικά, για τον άγραφο νόμο της γαλαρίας. Την ημέρα της εκδρομής, πριν ακόμη χαράξει, τα μαθητούδια μαζεύονταν στο προαύλιο με τα σακίδια στους ώμους, έτοιμα να ξεκινήσουν. Τα διαδικαστικά του ταξιδού, ήταν ήδη μιλημένα. Οι προκαθορισμένες θέσεις που θα καθόταν ο καθένας, ήταν ανάλογες του ενδοσχολικού του κοινωνικού στάτους και σχεδόν πάντοτε αντιστρόφως ανάλογες των μαθητικών του επιδόσεων.

Σύμφωνα με τον άγραφο νόμος της γαλαρίας ήξερες ότι σε όλο το ταξίδι, θα καθόσουν οπουδήποτε σου έκανε κέφι, εκτός από τα πίσω καθίσματα. Όλη η πτέρυγα στην ουρά ήταν καπαρωμένη από τα αλάνια του σχολείου, τους δημοφιλείς του δεκαπενταμελούς και τους δορυφόρους τους. Όσο πιο πίσω βρισκόσουν, τόσο μεγαλύτερη ελευθερία αισθανόσουν. Μακριά από τις πρώτες σειρές των καθηγητάδων, το αίσθημα της απόλυτης ελευθερίας της κλίκας των πίσω θέσεων, είτε ήταν στην τάξη, είτε στο πούλμαν, ήταν λυτρωτικό.

Κασετοφωνάκια ή γουόκμαν με ηχειάκια, τσοντοπεριοδικά, μπαλαμουτιάσματα στα κρυφά, ούζο ή βοτκίτσα σε μπουκαλάκια του νερού και κανένα τσιγαράκι στη ζούλα, κάτω- κάτω στα σκαλάκια  της πίσω εξόδου, με τη μούρη κολλημένη στο πάτωμα μη σε πάρει κανείς από μπροστά μυρουδιά.

Το μεγαλείο της βλακώδης, αυτής, αθωότητας ήταν η ψευδαίσθηση ότι δεν σε έπαιρναν πρέφα αυτοί που ήταν καθισμένοι τρία μόλις μέτρα μακριά από σένα. Αλλά και εκείνοι, όσο έβλεπαν ότι τα πράγματα δεν ξεφεύγουν, έκαναν τα στραβά μάτια, λόγω της ημέρας, όπως έλεγε και ο κύριος Κοκοβίκος.

Κοίτα να δεις τώρα, πώς αυτή η νοσταλγική σκέψη, θυμίζει τόσο πολύ το ανέκδοτο των ημερών, που δεν είναι άλλο από το διαφαινόμενο στραπάτσο της τελευταίας δανεικής κατοστάρας, που δεν τη βλέπω να μας έρχεται ποτέ.

Οι μαγκιόροι Φινλανδοί, σαν τα αλάνια της γαλαρίας, από την αρχή πούλησαν νταηλίκι. Φώναζαν δεξιά και αριστερά ότι δεν πρόκειται να δώσουν δεκάρα τσακιστή, αν δεν λάβουν πρώτα εγγυήσεις. Ιούλιο μήνα όλα αυτά. Γαργάρα οι υπόλοιποι, γες μάστερ οι δικοί μας, όπως πάντα. Τα πάντα να γίνουν πάνω στην πρεμούρα να τελειώνουν με το θεματάκι της Ελλάδας στο πόδι και να πιάσουν το Ισπανό- Ιταλικό. Αμ δε!

Σαν άλλος πρόεδρος του δεκαπενταμελούς, πάνω στην ώρα που τα λιμά σπασικλάκια, που στέκονταν κάνα μισάωρο έξω από το πούλμαν περιμένοντας να ανοίξουν οι πόρτες και να μπουκάρουν πρώτοι μέσα μπας και πάρουν έστω μια τζούρα μυρουδιάς γαλαρίας, έσκασε η Φινλανδία και τους άρπαξε τη μπουκιά από το στόμα. Δανειάκι θέλετε κύριε Έλληνα; Θυμάσαι τι λέγαμε τον Ιούλιο. Φέρτα.

Καπάρο οι εγγυήσεις πριν την τότε σύνοδο από τους Βίκινγκς και κανείς δεν το πήρε και πολύ στα σοβαρά, όπως φαίνεται. Οι δικοί μας όμως το έκλεισαν το θεματάκι με δαύτους. Αλλά τα σπασικλάκια Αυστριακό- Ολλανδοί και οι πρωτάρηδες Σλοβάκοι συμμαζοχτήκανε όλοι μαζί και γινήκανε πολλοί. Και τσαμπουκαλεύτηκαν με τα αλάνια. Ή θα χωρέσουμε όλοι μαζί τέρμα γαλαρία ή θα σκάσουμε τα λάστιχα του πούλμαν και δεν έχει εκδρομούλα για φέτος, τους είπαν.

Οι Ελληνάρες που νόμισαν ότι τη σκαπούλαραν πάλι και πανηγύριζαν τότε σα δεκαεξάχρονα αμερικανάκια, πέρασαν τα δισεκατομμύρια των αλλωνών για πενθήμερη εκδρομούλα. Και το δυστύχημα σε όλο αυτό, είναι πως οι Γαλλό- Γερμανοί καθηγητάδες που δε σηκώνουν το ξενύχτι, τον έχουν ήδη χοντροπάρει στις πρώτες θέσεις και ο Αμερικάνος πουλμανατζής δεν έμαθε ποτέ του να οδηγεί λεωφορείο με ταχύτητες.