Η αντιπολιτευτική κυβέρνηση της κυβερνητικής αντιπολίτευσης

Τη 19^η Ιουνίου, ημέρα παροχής ψήφου εμπιστοσύνης της νέας ανασχηματισμένης κυβέρνησης, η πρωτεύουσα έζησε από το μεσημέρι σε hard rock δημοκρατικούς ρυθμούς. Το τέλος της ημέρας βρήκε το πλήθος συγκεντρωμένο έξω από το κοινοβούλιο να περιμένει στωικά ως τα μεσάνυκτα,  την ανακοίνωσης της ονομαστικής ψηφοφορίας, γιουχάροντας κάθε όνομα βουλευτή, που με το ναι του, έδινε το φιλί της ζωής στη συμμορία του πράσινου ήλιου.

Προηγήθηκαν, όμως, οι προγραμματισμένες ομιλίες των βουλευτών, καταλήγοντας σε αυτές του Γιωργάκη και του Αντωνάκη. Εκεί εκτυλίχθηκε ακόμη μία πράξη της μοναδικής μας ελληνικής κοινοβουλευτικής παράδοσης. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας στο βήμα, να αντιπολιτεύεται της πολιτικής του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αυτό το αξιωματική βέβαια εμένα όποτε το ακούω μου φέρνει στο μυαλό το λόχο μου στον Έβρο, αλλά τέλος πάντων...

Έχουμε που λες, τον πρωθυπουργό της χώρας, να αγορεύει όπως τέλος πάντων μπορεί κάποιος να αγορεύει έχοντας μπροστά του κείμενο στα γκρικλις και σκεπτόμενος πρώτα στα μητρικά του, τη σαξονική. Ακούγοντας στο ραδιοφωνάκι μου έξω από τη Βουλή αυτά που έλεγε, τσιμπιόμουν, μην μπορώντας να καταλάβω αν τα λόγια αυτά προέρχονταν από τα χείλη του ηγέτη ενός κράτους ή όχι. Πάλι καλά που τα σαρδάμ του μου υπενθύμιζαν ότι βρίσκομαι στο 2011 και όχι στο 2007...

Από την άλλη, ο Σαμαράς από κάτω να ανταγορεύει με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ένα λόγο με πρόγραμμα, λες και την επομένη, μετά τον πρωινό του καφέ, θα κατηφόριζε στο πρωθυπουργικό του γραφείο στο Μαξίμου.

Αντί δηλαδή, ο δεύτερος να κριτικάρει τον πρώτο και ο πρώτος να προγραμματίζει πάνω στις κριτικές του δεύτερου, για άλλη μία φορά συνέβη το ανάποδο. Ο πρώτος να προσπαθεί να κατηγορήσει το δεύτερο για την πολιτική που ΘΑ έκανε ΑΝ είχε στα χέρια του τη διακυβέρνηση. Με λίγη δόση κατηγόριας για τα λάθη του παρελθόντος, που μας ανάγκασαν να πέσουμε γονυπετείς στα πόδια των νέων μας "φίλων", βεβαίως βεβαίως...

Ένα μοναδικό ελληνικό φαινόμενο που ο εξουσιαστής αντί να εξουσιάζει αντιπολιτεύεται, έναν αντιπολιτευόμενο που ονειρεύεται να εξουσιάσει. Η αντιπολιτευτική διακυβέρνηση της κυβερνητικής αντιπολίτευσης σε όλο της το μεγαλείο.

Με μία λέξη, Ελλάδα.