Από τα λάθη μαθαίνεις

Κατάφερε τελικά το κράτος δικαίου να απομακρύνει με μία «αντρίκια» επιχείρηση στις τέσσερις τα ξημερώματα, ότι απέμεινε από τις ηρωικές επιθέσεις των ανδρών των ΜΑΤ στις 15, τις 28 και τις 29 Ιουνίου.

Υπό το φως των σκουπιδιάρικων του δημάρχου Καμίνη, πήραν τη μεγάλη απόφαση. Μετά τους εμπόρους ναρκωτικών και τα βαποράκια της Ομόνοιας, τις πόρνες της Πατησίων, τα παράνομα μπουρδέλα στα πέριξ της Μάρνης και κάθε είδους εγκληματιών, συμμοριών και δεν συμμαζεύεται, ήρθε η στιγμή να απομακρυνθεί ο μεγαλύτερος βραχνάς της πόλης. Το τελευταίο κύτταρο παρανομίας, που μετά από αυτό θα κάνει τη Βιέννη να κοκκινίσει από τη ντροπή της, τη Βαρκελώνη να κλαίει με λυγμούς από το κόμπλεξ της και την Κοπεγχάγη να πάρει τη γοργόνα της και να μεταναστεύσει.

Έφτασε επιτέλους, η στιγμή να δει η πλατεία ποια ήταν το λάθος της και οδήγησε στο μαρασμό του αθηναϊκού τουρισμού, εν μέσω της μεγάλης προσπάθειας διάσωσης της ελληνική οικονομίας. Τι έπρεπε να κάνουν οι επί δύο μήνες συγκεντρωμένοι του Συντάγματος και των άλλων πλατειών και οι δεκάδες χιλιάδες διαμαρτυρόμενοι που καθημερινά γέμιζαν την πρωτεύουσα. Αυτοί που μετά από 40 χρόνια πήραν το θάρρος να εκφράσουν δημόσια την αγανάκτηση τους για το ξεπούλημα ενός ολόκληρου έθνους, έχοντας το θράσσος να απαρνηθούν κάθε ιδεολογική και κομματική σημαία.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν έκλεισαν ποτέ κανένα λιμάνι και κανένα αεροδρόμιο. Δεν πήραν ποτέ τα πανό τους για να τα κρεμάσουν στα Προπύλαια και να κλείσουν την είσοδο της Ακρόπολης και του Μουσείου της. Δεν παρέλασαν ούτε μία φορά με τα σημαιάκια- ρόπαλα επ' ώμου σε φάλαγγες των έξι, σουλατσάροντας από την Ομόνοια μέχρι τη Βουλή, φωνάζοντας σα ζόμπι τα συνθήματα του μεγάφωνου και μετά από μία μικρή στάση, να διαλυθούν ησύχως. Δεν πήρα ποτέ τις κοτρόνες για να πανε έξω από τηλεοπτικούς σταθμούς και να σπάσουν τζαμαρίες. Λες και το γραφείο του μεγαλοδημοσιογράφου είναι πρώτο όροφο, τρίτη πόρτα δεξιά, πάνω απ’ το γκαράζ...

Δεν έπιασαν φιλίες με κανένα ρεπόρτερ, κανένα δημοσιογράφο για να προβληθούν λίγο παραπάνω στο δελτίο των 8. Όπως μίλησαν μεταξύ τους, έτσι μίλησαν και σε αυτούς.

Δεν έτρεξαν σε κανένα μεγάλο- πατέρα για προστασία, ούτε επέλεξαν κάποιον δικό τους για να αρχίσει τις απειλές δεξιά και αριστερά, μέχρι να βρει ποιος θα δώσει τα περισσότερα, για να κολλήσει πάνω του. Δεν την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια στα πρώτα χημικά, ακόμα και όταν το ένα έγινε εκατό, τα εκατό χίλια και τα χίλια τρεις χιλιάδες και βάλε, μέσα σε δύο μόνο μέρες. Έμειναν εκεί, ακόμη και τη στιγμή που τα ασφυξιογόνα έπεφταν μέσα στο Μετρό και οι κρότου- λάμψης στόλιζαν το Μοναστηράκι και τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου 

Έκαναν πολλά λάθη. Τόσα πολλά, που ακόμα και χωρίς τις σκηνές, χωρίς τα πανό, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσουν να τα κάνουν, μέχρι όλοι αυτοί που «έχουν δίκιο», όλοι αυτοί οι εθνοσωτήρες, καταλάβουν τελικά την πραγματική σημασία της φράσης «από τα λάθη μαθαίνει κάποιος...»