Τζιτζιφιόγκοι και Μάγκες

Βρέθηκα ο μονόφθαλμος πριν από μερικές μέρες σε μια δημόσια υπηρεσία. Το σκηνικό γνωστό. Κόσμος στην ουρά, κάποιοι στον κόσμο τους, άλλοι βιαστικοί και άλλοι κλασικά εκνευρισμένοι, που τους φταίνε τα πάντα. Και ποιος να τους αδικήσει, άραγε; Έρχεται λοιπόν ένας τύπος και στέκεται κοντά μου, στη διπλανή σειρά. Κόβει την κατάσταση και τον βλέπω να αρχίζει να περνά έναν-έναν όσους περίμεναν μπροστά του. 

Ο «κύριος» μετά από ολιγόλεπτους «ελιγμούς» βρέθηκε στο γκισέ, με τον υπάλληλο μάλιστα να τον προσφωνεί με το μικρό του όνομα. Κανείς δεν του είπε κουβέντα. Μόνο κάποια μουρμουρητά και μερικές άγριες ματιές. Εκείνος φυσικά «στα άγραφα του»...

Τολμώ να πω πως αισθάνθηκα τόσο μαλάκας εκείνη τη στιγμή, όσο δεν περιγράφεται.

Σκεπτόμενος αργότερα το συγκεκριμένο σκηνικό, μου ήρθε στο μυαλό η ιστορία του «μάγκα». Έχοντας ακούσει, διαβάσει, παρακολουθήσει, πολλές ιστορίες της μεταπολεμικής "μάγκικης" Ελλάδας, έχω πλάσει στο μυαλό μου μια εικόνα μυθική και συνάμα άκρως κολακευτική για τους «μάγκες» της εποχής εκείνης.

Θέλεις τα «βαριά κομπολόγια» του Φέρμα, θέλεις ο «Άρης με τα πολλά του τα λεφτά», θέλεις ο Σταυρίδης στον «Παπατζή»; Εμένα κάτι τέτοια με εξιτάρουν! Με εξιτάρει η εποχή που οι αληθινοί «μάγκες» κάνουν κουμάντο και είναι περήφανοι για αυτό. Οι αντιδικίες, άλλωστε για θέματα τιμής, ήταν για αυτούς κάτι σαν θρησκεία. Πόσο μάλλον να τους φάει τη θέση στη ουρά ένας, κατά τα λεγόμενα τους, «τζιτζιφιόγκος»…

Θα τον άρπαζαν επί τόπου από το σβέρκο. Αν ήταν τυχερός, θα τον έστελναν τέρμα στην ουρά. Αν δεν ήταν πάλι και τόσο τυχερός, θα έτρωγε τη σφαλιάρα του για να στρώσει. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο θρασύ της ουράς της δημόσιας υπηρεσίας. Τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά που μπορείς να γράψεις βιβλίο ολάκερο.

Από τη δεκάλεπτη αναμονή στο ρημάδι το φανάρι, που μόλις πάς να στρίψεις πετάγεται από δίπλα σου ο «τζιτζιφιόγκος» με το Καγιέν, μέχρι το διορισμό που εδώ και χρόνια αδημονείς εμπιστευόμενος την «αξιοκρατία του συστήματος», κοινός παρανομαστής είναι ένας: οι μάγκες «σπούδασαν», «μορφώθηκαν», «εκπολιτίστηκαν». Με μια λέξη «εκδημοκρατίστηκαν».

Και εν τέλει έπαψαν να είναι «μάγκες».

Και όταν οι «μάγκες» πάψουν να υπάρχουν, οι «τζιτζιφιόγκοι», τα ανίψια- ξαδέρφια-μπατζανάκηδες-θείοι-κουμπάροι και οι απανταχού θρασύδειλοι «μπουκαδόροι», θα σου τη φέρνουν μέχρι να ψοφήσεις. Γιατί ξέρουν ότι τελικά το μόνο που θα κάνεις εσύ, αλλά και οι περισσότεροι σαν εσένα και μένα, είναι να σφυρίζουν αδιάφορα, να ρίξουν ίσως καμιά «πολιτισμένη χριστοπαναγία» από μέσα τους και να πάνε να ξεσπάσουν σε κάποιον άλλο.

Και ξέρεις γιατί θα ξεσπάσουν σε κάποιον άλλο; Γιατί το «τζιτζιφιολίκι» δεν είναι αποκλειστικότητα μίας κάστας. Κυκλοφορεί εκεί έξω ελεύθερο. Αλλά δεν θα κυκλοφορούσε ελεύθερο αν ο πρώτος από δαύτους είχε φάει τη «μάγκικη» σφαλιάρα του στην αρχή για να έρθει στα ίσια του. Μετά ίσως να έκανε και καμία δεύτερη σκέψη, προτού πάει να καπελώσει τον άλλον.

Και τότε, ίσως τα πράγματα να ήταν λίγο καλύτερα…