Η απλή μέθοδος των τριών

Με τα μαθηματικά ποτέ δεν είχα καλή σχέση. Από την αρχή και οι δυο μάς χαράξαμε διαφορετική πορεία. Όμως ένα από τα λίγα που έμειναν στο μυαλό μου, εκτός της προπαίδειας, είναι και η λεγόμενη απλή μέθοδος των τριών.

Η μέθοδος αυτή, όπως μου ανέλυσε και ένας πολύ καλός φίλος, είχε μέχρι πρότινος σχεδόν καθημερινή εφαρμογή στην περιοχή του λεγόμενου «ιστορικού κέντρου», κυρίως γύρω από την πλατεία Βάθης, έχοντας ως εξής: Ο ανύποπτος, συνήθως γυναίκα, οδηγός-θύμα, οδηγεί με σχετικά αργή ταχύτητα. Ο ένας εκ των τριών της συνάρτησης, πλησιάζει το αυτοκίνητο και προσποιείται ότι τραυματίζεται.

Ώσπου να σταματήσει ο/η οδηγός να δει τι συμβαίνει, ο δεύτερος της παρέας πλησιάζει την πόρτα του συνοδηγού με αστραπιαία ταχύτητα, αρπάζει την τσάντα-στόχο και γίνεται καπνός.

Αν κάτι πάει στραβά και κάποιος περαστικός πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει, μπαίνει στο παιχνίδι και ο τρίτος της συμμορίας, ένας εμφανισιακά και ηλικιακά καθώς πρέπει κύριος. Σκοπός του είναι να επέμβει σε περίπτωση, που κάποιος πάει να «χαλάσει τη δουλειά», φωνάζοντας του περαστικού να φύγει. Αν ο περαστικός αποδειχτεί ατρόμητος, ο τρίτος της συνάρτησης απλά τον καθυστερεί, με τη δικαιολογία ότι τον πέρασε για κλέφτη. Η τσάντα φυσικά έχει κάνει φτερά.

Έλα μου όμως που η απλή μέθοδος των τριών έχει εφαρμογή και στις «κουκούλες».

Μία από τις ημέρες των μεγάλων επεισοδίων της πολύπαθης Πλατείας Συντάγματος, είχα την «τύχη» να παρατηρήσω, με μεγάλη θα έλεγα υπομονή, την «ομηρική» προσπάθεια των μαυροφορεμένων κουκουλοφόρων, να ξηλώσουν όποια μαρμάρινη επιφάνεια είχε μείνει όρθια περιμετρικά της Πλατείας. Κόσμος έστεκε σαστισμένος μπροστά στο θέαμα εικοσάχρονων παιδιών να σπάνε με ανηλεές μίσος ότι μπορούσε να γίνει στα χέρια τους το όπλο, που κάποιος έβάλε στο μυαλό τους ότι θα «σπάσει το κατεστημένο».

Ανά διαστήματα, πολίτες κάθε ηλικίας και κυρίως πενηντάρες και πενηντάρηδες που κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι οι γονείς τους, έκαναν την απόπειρα μέσω του διαλόγου να τους σταματήσουν. Είχαν μάλιστα την υπομονή στα ολιγόλεπτα διαλέιματα μεταξύ των ατέρμονων βομβαρδισμών με χημικά να μπαίνουν ακόμα και στη διαδικασία να τους εξηγούν, πόσο άτοπο είναι αυτό που κάνουν. Αυτό που τόσα χρόνια κρατά τον κόσμο φοβισμένο, κλεισμένο στα σπίτια του.

Οι πιτσιρικάδες μη μπορώντας να αντιδράσουν στη θέα του «πατέρα» και της «μάνας» τους να προσπαθεί να τους συνετίσει, σταματούν για λίγο. Κάποιοι, μάλιστα, τους ακούν και ανοίγουν διάλογο μαζί τους.

Τότε σαν βόμβα κρότου λάμψης σκάει από δίπλα ο κύριος ο καθώς πρέπει, μεσήλικας με σεβάσμια περιβολή, φωνάζοντας  «αφήστε ρε τα καημένα παιδιά να εκφραστούν, τι νομίζετε, μόνο με λουλούδια και παλαμάκια θα διώξουμε τους κλέφτες;»

Αυτό ήταν. Η μέθοδος των τριών και πάλι θριάμβευσε. Οι μπαχαλάκηδες έκαναν τη δουλειά τους και τα «καημένα» τα παιδιά, ξηλώσανε τo μισό λατομείο της Πεντέλης.

Και το αποτέλεσμα; Τόνοι χημικών, συλλήψεις και ξύλο εκεί που μόνο «καημένα παιδιά» δεν υπήρχαν…