Της Συρίας το ανάγνωσμα

Διχασμένες για το θέμα της επέμβασης στη Συρία είναι οι 20 μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη, που στην ουσία είναι μία, όμως όλοι κάνουν τα στραβά μάτια για να δείξουν στον κοσμάκη ότι οι εποχές των μεγάλων αυτοκρατοριών ανήκουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Οι ΗΠΑ θέλουν να κάνουν πόλεμο γιατί είναι βέβαιες ότι ο Άσαντ έριξε τα χημικά στους πολίτες του, ενώ η Ρωσία δεν θέλει με τίποτα να πιστέψει κάτι τέτοιο, γιατί το συριακό καθεστώς είναι ο καλύτερος πελάτης των όπλων της.

Από την άλλη πλευρά η Βρετανία είπε για πρώτη φορά μετά από μισό αιώνα "όχι" στην παλιά της αποικία, κάτι που μέχρι σήμερα το είχαμε δει μόνο στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας του Χόλιγουντ. Ακόμη να πιστέψει ο Κάμερον τι χουνέρι έπαθε...

Μοναδικός φανατικός υποστηρικτής των ΗΠΑ είναι ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ, ο οποίος δείχνει ότι τόσα χρόνια οι σοσιαλιστές του πλανήτη δεν επέλεγαν τυχαία να ανταλλάσσουν γλωσσόφιλα στις τέντες του Καντάφι και τα παλάτια του Μουμπάρακ και του Μπεν Αλί.

Βέβαια, ο Ολάντ γνωρίζει ότι σε αυτό το θέμα έχει άξιο σύμμαχο τον πραγματικό πρωθυπουργό της Ελλάδας, τον Βαγγέλη Βενιζέλο, ο οποίος με 6% στις δημοσκοπήσεις έχει στα χέρια του τις δύο θέσεις κλειδιά στην περίπτωση που κάποιος ματιάσει βαριά τον Αντώνη Σαμαρά, καθώς και τις βάσεις ανεφοδιασμού και τα ορμητήρια για ένα γρήγορο και φτηνό χτύπημα στη Συρία.

Άξιος προσοχής είναι ο λόγος Αμερικανών και Γάλλων, όταν αναφέρονται στον Μπασάρ αλ-Άσαντ. Τον αποκαλούν αιμοδιψή δικτάτορα ενώ προσφάτως τον συνέκριναν με τον Αδόλφο Χίτλερ.

Κανείς όμως δεν θυμάται πόσες πίπες έπαιρναν από τον Σύρο ηγέτη όταν τον αποκαλούσαν παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή, μιας και ήταν από τους χρησιμότερους κοσμικούς ηγέτες για τον σταματημό της επέκτασης της αλΚάιντα και άλλων εξτρεμιστικών οργανώσεων.

Κανείς από τους ηγέτες των μεγάλων οικονομιών του πλανήτη δεν έκαναν αναφορά στα δύο και πλέον εκατομμύρια Σύρων προσφύγων -το ένα εκατομμύριο από αυτούς είναι παιδιά με τις 700.000 να είναι ηλικίας κάτω από 11 ετών- οι οποίοι περιφέρονται στις γύρω χώρες.

Οι περισσότεροι εξ αυτών προσπαθούν να περάσουν στην Ευρώπη, όμως μπροστά τους έχουν να αντιμετωπίσουν τη νεοναζιστική στάση της Ελλάδας, η οποία έχει μετατραπεί στον καθρέφτη των πραγματικών ευρωπαϊκών προθέσεων για τους λαούς που υποφέρουν από πολέμους.

Όλοι, λοιπόν, ασχολούνται με τη σφαγή της Δαμασκού κι αυτήν δηλώνουν πως θέλουν να τιμωρήσουν ενώ ούτε ένας δεν λέει ότι η πραγματική ανάγκη είναι να σταματήσει ένας πόλεμος που κρατά δύο χρόνια και απειλεί να τινάξει στον αέρα ολόκληρη την περιοχή, μετά κι από την πλήρη αποσταθεροποίηση της Αιγύπτου, τις πολιτικές δολοφονίες στην Τυνησία και το χάος της Λιβύης.

Έτσι, λοιπόν δείχνουν τον ΟΗΕ ως τον καθόλα αρμόδιο να αποφασίσει για το μέλλον των αμερικανικών και γαλλικών πυραύλων στις φρεγάτες της Μεσογείου, ακόμη κι αν ο ίδιος ο Οργανισμός δηλώνει ότι δεν είναι καν ικανός να στηρίξει οικονομικά την στοιχειώδη περίθαλψη και φροντίδα των εκατομμυρίων Σύρων προσφύγων.

Από την άλλη πλευρά, η ηγεσία των ΗΠΑ καθυσυχάζει την κοινή γνώμη της χώρας, υποσχόμενη ότι κανένα πόδι Αμερικανού φαντάρου δεν θα πατήσει σε συριακό έδαφος κι ότι η επίθεση που έχουν σχεδιάσει δεν θα στοιχίσει πάνω από κάποιον μονοψήφιο αριθμό δισεκατομμυρίων δολαρίων. 

Χρήματα που αν ετίθεντο στη διάθεση των οργανώσεων προστασίας όσων υποφέρουν από τους συνεχείς πολέμους της περιοχής που η ίδια η Δύση προκαλεί, θα έλυνε ένα τεράστιο μέρος των προβλημάτων τους.

Αλλά χωρίς προβλήματα, δεν υπάρχουν πόλεμοι και χωρίς πολέμους δεν πωλούνται όπλα, οπότε ένας τυπικός βομβαρδισμός -γιατί περί αυτού πρόκειται- είναι προτιμότερος από μια ειρηνευτική αποστολή με στόχο να σταματήσει την αιματοχυσία.

Έτσι λοιπόν, η Συρία περιμένει να δει πότε οι συμμαχικοί πύραυλοι θα ισοπεδώσουν την ήδη ισοπεδωμένη χώρα, μιας και σχεδόν τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο, ενώ την ίδια ώρα θα συνεχίσουν να διοργανώνονται G20 συμπόσια, στα οποία ο Πούτιν θα λέει τον Ομπάμα σκυλάραπα, ο Ολάντ τον Κάμερον αδερφή, ο Ομπάμα τον Πούτιν αγάμητο και η Μέρκελ θα κουνάει τα φανταστικά της αρχίδια γιατί έχει εκλογές και πρέπει να συνεχίσει να διοικεί απερίσπαστη την διαλυμένη Ευρώπη, που μέσα σ' όλα θέλει να πάει πόλεμο.

(Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις ηγέτες χωρών που η λέξη δημοκρατία ακούγεται στους πολίτες τους σαν ανέκδοτο, να κρίνουν ποιος είναι δικτάτορας και ποιος “ηγέτης του ελεύθερου κόσμου”. Όμως, έτσι είναι αυτά. Όταν έχεις το χρήμα, φτιάχνεις μόνος σου τους ενόχους)