Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις μαργαρίτες που μαδούν με μανία οι αναλυτές για το ποιος, πότε και πώς θα βομβαρδίσει τη Συρία για να διώξει τον Άσαντ και να εγκαταστήσει τη δημοκρατία στη χώρα.
Τα χημικά που πέσανε ή δεν πέσανε τα οποία έριξε ή δεν έριξε η συριακή κυβέρνηση, άλλους τους πείθουν κι άλλους όχι. Πάντως την βρετανική βουλή δεν την έπεισαν κι αυτό έχει τη σημασία του.
Τα χημικά που πέσανε ή δεν πέσανε τα οποία έριξε ή δεν έριξε η συριακή κυβέρνηση, άλλους τους πείθουν κι άλλους όχι. Πάντως την βρετανική βουλή δεν την έπεισαν κι αυτό έχει τη σημασία του.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι και τα χημικά που -μάλλον- πέσανε και τα συμμαχικά όπλα που θα (;) χτυπήσουν τη Συρία, αλλά και αυτά που σκορπάνε εδώ και μήνες το θάνατο στη χώρα, κατασκευάστηκαν σε Δύση και Ρωσία.
Προσωπικά είμαι υπέρ ενός βομβαρδισμού. Των εργοστασίων που φτιάχνουν τα όπλα για να σκοτώνεται ο κοσμάκης. Μία τέτοια πράξη θα ήταν δίκαιη, σωστή και, προπαντός, η τελευταία.
Εκτός κι αν κάποιος ισχυρός πρόεδρος παραδεχτεί ότι μπορεί αυτή να είναι η μόνη λύση, αλλά τελικά λυπηθεί τους εργάτες τους που θα βγουν στην ανεργία και την αναβάλλει. Γιατί τους νεκρούς δεν τους λυπάται κανείς.
0 comments:
Post a Comment