Στο δια ταύτα τώρα.
Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που συμβαίνει γύρω από τους όρους “εθνικοσοσιαλιστής” και “ναζί”, μετά τις αναφορές που έγιναν στο γνωστό (νεο)φιλελεύθερο μπλογκ "Πρωταγκόν".
Πρακτικά και τα δύο έχουν την ίδια ρίζα: τον “Εθνικοσοσιαλισμό” στα γερμανικά. Όμως η “φόρτιση” των λέξεων είναι αυτή που διαφέρει. Έτσι τουλάχιστον μας λένε.
Αν παρατηρήσουμε τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, με αφετηρία τον ανασχηματισμό και τον κυβερνητικό δικομματισμό ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, θα διαπιστώσουμε ότι η λέξη “ναζί” μπήκε για πρώτη φορά στα λεξιλόγια τους τώρα· έναν ολόκληρο χρόνο μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012.
Ήταν το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας όταν ακούσαμε τον Αντώνη Σαμαρά να αποκαλεί τους χρυσαυγίτες “νεοναζί”. Μέχρι τότε, όχι μόνο δεν τους είχε χαρακτηρίσει έτσι, αλλά πολλοί από τον στενό του κυβερνητικό κύκλο διέρρεαν ότι η σκέψη μίας μελλοντικής συνεργασίας μαζί τους μόνο σενάριο επιστημονικής φαντασίας δεν είναι.
Ισώς αυτό να ανάγκασε και τον πρόεδρο της ΝΔ να χρησιμοποιήσει αυτήν τη σκληρή γλώσσα.
Το γεγονός ότι συναντάμε τόσο έντονα τη σκέψη να σταματήσουμε να αποκαλούμε τους χρυσαυγίτες “ναζί”, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Αποτελεί το επόμενο βήμα προς την "ταύτιση των δύο άκρων”.
Μέχρι πρότινος, οι ιδεολογικοί υποστηρικτές της κυβέρνησης απέδιδαν την άνοδο της χρυσής αυγής στην αριστερά. Κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ και την εξοκοινοβουλευτική αριστερά ότι ταυτίζεται με τους “ακροδεξιούς” και πως η στήριξή τους στους μετανάστες εκτόξευσε το πρόβλημα.
Ο Αντώνης Σαμαράς χάλασε την καλοστημένη αυτή μαγιά. Αποκάλεσε τους χρυσαυγίτες “νεοναζί” και ανέτρεψε το σκηνικό ταύτισής τους με τους αριστερούς. Θα πρέπει να είσαι, πλέον, πολύ ηλίθιος για να βγεις και να πεις ΣΥΡΙΖΑ = χρυσή αυγή και να σε πιστέψουν.
Το ίδιο συμβαίνει και με την εξοκοινοβουλευτική αριστερά, με τα κινήματα και, φυσικά, με τον αναρχικό χώρο.
Έτσι, ήρθε ο “εθνικοσοσιαλισμός”. Γεννήθηκε από την ιδεολογική ανυπαρξία της ισοπεδωτικής εξίσωσης αριστεράς και χρυσής αυγής και γέννησε ένα εύπεπτο επιχείρημα: “αφού δεν θα μπορούμε, πλέον, να λέμε τους αριστερούς 'ναζί', θα τους λέμε 'εθνικοσοσιαλιστές'. Με αυτό τον τρόπο θα επαναφέρουμε το δόγμα των δύο άκρων που συναντιούνται.”
Το μετριοπαθές συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, με την απόρριψη μεγάλου μέρους πραγματικά ριζοσπαστικών απόψεων γύρω από το χρέος, το ευρώ και τις τράπεζες, έχει δυσκολέψει αρκετά αυτήν την προσέγγιση.
Παρ’ όλα αυτά, θα πρέπει να αναμένουμε πολύ σύντομα κεντρικές κυβερνητικές αναφορές προς την αριστερά που θα περιέχουν κάπου μέσα τους κρυμμένο τον όρο “εθνικοσοσιαλισμός”.
Είναι ο μόνος τρόπος για να ξανά-ταυτίσουν τους ναζί με τους πολιτικούς και ιδεολογικούς τους αντιπάλους.
Αν παρατηρήσουμε τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, με αφετηρία τον ανασχηματισμό και τον κυβερνητικό δικομματισμό ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, θα διαπιστώσουμε ότι η λέξη “ναζί” μπήκε για πρώτη φορά στα λεξιλόγια τους τώρα· έναν ολόκληρο χρόνο μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012.
Ήταν το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας όταν ακούσαμε τον Αντώνη Σαμαρά να αποκαλεί τους χρυσαυγίτες “νεοναζί”. Μέχρι τότε, όχι μόνο δεν τους είχε χαρακτηρίσει έτσι, αλλά πολλοί από τον στενό του κυβερνητικό κύκλο διέρρεαν ότι η σκέψη μίας μελλοντικής συνεργασίας μαζί τους μόνο σενάριο επιστημονικής φαντασίας δεν είναι.
Ισώς αυτό να ανάγκασε και τον πρόεδρο της ΝΔ να χρησιμοποιήσει αυτήν τη σκληρή γλώσσα.
Το γεγονός ότι συναντάμε τόσο έντονα τη σκέψη να σταματήσουμε να αποκαλούμε τους χρυσαυγίτες “ναζί”, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Αποτελεί το επόμενο βήμα προς την "ταύτιση των δύο άκρων”.
Μέχρι πρότινος, οι ιδεολογικοί υποστηρικτές της κυβέρνησης απέδιδαν την άνοδο της χρυσής αυγής στην αριστερά. Κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ και την εξοκοινοβουλευτική αριστερά ότι ταυτίζεται με τους “ακροδεξιούς” και πως η στήριξή τους στους μετανάστες εκτόξευσε το πρόβλημα.
Ο Αντώνης Σαμαράς χάλασε την καλοστημένη αυτή μαγιά. Αποκάλεσε τους χρυσαυγίτες “νεοναζί” και ανέτρεψε το σκηνικό ταύτισής τους με τους αριστερούς. Θα πρέπει να είσαι, πλέον, πολύ ηλίθιος για να βγεις και να πεις ΣΥΡΙΖΑ = χρυσή αυγή και να σε πιστέψουν.
Το ίδιο συμβαίνει και με την εξοκοινοβουλευτική αριστερά, με τα κινήματα και, φυσικά, με τον αναρχικό χώρο.
Έτσι, ήρθε ο “εθνικοσοσιαλισμός”. Γεννήθηκε από την ιδεολογική ανυπαρξία της ισοπεδωτικής εξίσωσης αριστεράς και χρυσής αυγής και γέννησε ένα εύπεπτο επιχείρημα: “αφού δεν θα μπορούμε, πλέον, να λέμε τους αριστερούς 'ναζί', θα τους λέμε 'εθνικοσοσιαλιστές'. Με αυτό τον τρόπο θα επαναφέρουμε το δόγμα των δύο άκρων που συναντιούνται.”
Το μετριοπαθές συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, με την απόρριψη μεγάλου μέρους πραγματικά ριζοσπαστικών απόψεων γύρω από το χρέος, το ευρώ και τις τράπεζες, έχει δυσκολέψει αρκετά αυτήν την προσέγγιση.
Παρ’ όλα αυτά, θα πρέπει να αναμένουμε πολύ σύντομα κεντρικές κυβερνητικές αναφορές προς την αριστερά που θα περιέχουν κάπου μέσα τους κρυμμένο τον όρο “εθνικοσοσιαλισμός”.
Είναι ο μόνος τρόπος για να ξανά-ταυτίσουν τους ναζί με τους πολιτικούς και ιδεολογικούς τους αντιπάλους.
Πάντως ο μεγαλύτερος εθνικοσοσιαλιστής-ναζίκουλας-φασιστρόνι ή όπως αλλιώς λέγεται είναι προς στιγμήν ο Αντωνάκης και κανείς δεν μπορεί να τού πάρει την πρωτιά.
ReplyDeleteΑν τώρα κάποιοι προτιμάνε να διακρίνουν την "ακροδεξιά απειλή" όχι στον Αντωνάκη και τα υπερατλαντικά αφεντικά του αλλά σε ένα ΚΥΠατζίδικο μόρφωμα (που θα σημειωτέον θα έχει σύντομα την τύχη του Λάος), δεν μπορεί, κάποιο ΣΟΒΑΡΟ λόγο θα έχουν για να πηγαίνουν τόσο κόντρα στη Διαλεκτική και παράλληλα να λένε ότι είναι και προοδευτικοί.
Διαφωνεί κανείς;;
Εκεί που έλιωσα στο γέλιο είναι στον επίλογο του άρθρου-πατάτα στο οποίο αναφέρεσαι. Δεν υπάρχουν, λέει ο νεοφιλελές φελόσοφος, "δυνάμεις καταστολής"! Υπάρχουν "δυνάμεις ασφαλείας". Κάπου εκεί άρχισα να υποπτεύομαι ότι τελικά τα ΜΑΤ πετούν στο κόσμο ληγμένα χημικά επειδή τα έχουν πρώτα δοκιμάσει στους νεοφιλελέδες (όπως ο συγγραφέας του εν λόγω άρθρου) οι οποίοι τα βρήκαν τζιτζι. Μετά γράφει ότι δεν υπάρχουν "αντιεξουσιαστές" αλλά "χούλιγκαν, δολοφόνοι και ληστές". Εκεί έγινε φανερό ότι δε ξέρει τι του γίνεται, διότι α) η λέξη χούλιγκαν δεν είναι ελληνική, όπως και το "ναζί" που, όντας "λατινογενής" -σύμφωνα με τον φελόσοφο- στρογγυλοποιεί τα πράγματα, β) παρέθεσε 4 λέξεις με 4 διαφορετικά νοήματα. Θα μπορούσε κάλλιστα να πει αγγούρι, κλαρίνο, πιστόνι, ομπρέλα. Και τα 4 είναι μακρόστενα και σκληρά, αλλά κατά τα άλλα δεν έχουν καμία απολύτως σχέση.
ReplyDelete