Σύμφωνα με τους φοροτεχνικούς, που αυτοί ξέρουν καλύτερα από τον κοινό θνητό τι κρύβεται πίσω από κάθε νέα οδηγία, τα 10 τελευταία χρόνια έχουν ψηφιστεί πάνω από 240 φορολογικοί νόμοι.
Πράγμα απόλυτα φυσιολογικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι για τις πρόσφατες κυβερνήσεις σημαντικότερο ρόλο έπαιζε το πώς θα φορολογηθεί το ψημένο τοστ και η αλμυρή μπουγάτσα, παρά το πώς θα μπορεί ο πολίτης να συμψηφίζει τις οφειλές με τα χρωστούμενα για να μην χρεοκοπεί.
Από την άλλη, ένας τόσο μεγάλος αριθμός φορολογικών νόμων δεν οφείλεται μονάχα σε σχιζοφρενικές εμμονές, αλλά έχει τις ρίζες του στην ανάγκη να εφευρεθούν δεκάδες παραθυράκια για να μην περιληφθούν στις φορολογικές διατάξεις όλοι εκείνοι που κανονικά θα έπρεπε να βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα του Κορυδαλλού.
Βλέπεις, οι ειδικοί του υπουργείου οικονομικών αρέσκονται στο να ακονίζουν τη φαντασία τους πάνω στη δημιουργία εξαιρέσεων από φορολογικές οδηγίες, πολλές φορές πριν ακόμη αυτές επικυρωθούν.
Κι όλα αυτά ενώ ανακοινώνονται χαριστικές παρατάσεις για κατάθεση φορολογικών δηλώσεων, την ώρα που οι αλλαγές στις φορολογικές διατάξεις έρχονται λίγες μέρες πριν λήξουν οι διορίες. Πολλές φορές και μετά τη λήξη τους.
Στην Ελλάδα ισχύει ένας γενικός κανόνας. Όλοι αντιμετωπίζονται ως φοροκλέφτες. Δεν πα να είσαι εντάξει στις υποχρεώσεις σ’ ολόκληρη τη ζωή σου, αυτό δεν ισχύει όταν έρχεται η ώρα να παρθούν οι μεγάλες αποφάσεις.
Κάθε επαγγελματίας λογίζεται ως Αλ Καπόνε και με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζεται όχι μόνο από τη γραφειοκρατία, αλλά κι από τους αρμόδιους υπουργούς και βουλευτές.
Πράξεις οι οποίες στρέφουν τη μία επαγγελματική ομάδα ενάντια στην άλλη, εξυπηρετώντας, φυσικά, τον απώτερο σκοπό του διχασμού. Δύσκολα ξεχνιούνται όλες εκείνες οι δηλώσεις πολιτικών για τους “δικηγόρους/γιατρούς/υδραυλικούς/αγρότες/μαραγκούς/πλύστρες κ.ο.κ. που φοροδιαφεύγουν”. Όλοι.
Όταν επί τρία χρόνια κάθε ελεύθερος επαγγελματίας αντιμετωπίζεται ως ο χειρότερος εγκληματίας, με την εφορία να του ζητά να προπληρώνει τα μισά χρήματα του ετήσιου φόρου προκαταβολή για το επόμενο έτος -που ένας Θεός ξέρει αν θα υπάρχει και του χρόνου- κι όταν δημιουργείς επιπλέον απαιτήσεις καλώντας τον ιδιώτη να στηθεί για ένα διβδομαδο στις ουρές μέχρι να βγάλει άκρη, το μόνο που συμπεραίνεις είναι ότι κάτι τους έχεις κάνει στην προηγούμενη ζωή σου και τώρα σε εκδικούνται.
Στην Ελλάδα ισχύει ένας γενικός κανόνας. Όλοι αντιμετωπίζονται ως φοροκλέφτες. Δεν πα να είσαι εντάξει στις υποχρεώσεις σ’ ολόκληρη τη ζωή σου, αυτό δεν ισχύει όταν έρχεται η ώρα να παρθούν οι μεγάλες αποφάσεις.
Κάθε επαγγελματίας λογίζεται ως Αλ Καπόνε και με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζεται όχι μόνο από τη γραφειοκρατία, αλλά κι από τους αρμόδιους υπουργούς και βουλευτές.
Πράξεις οι οποίες στρέφουν τη μία επαγγελματική ομάδα ενάντια στην άλλη, εξυπηρετώντας, φυσικά, τον απώτερο σκοπό του διχασμού. Δύσκολα ξεχνιούνται όλες εκείνες οι δηλώσεις πολιτικών για τους “δικηγόρους/γιατρούς/υδραυλικούς/αγρότες/μαραγκούς/πλύστρες κ.ο.κ. που φοροδιαφεύγουν”. Όλοι.
Όταν επί τρία χρόνια κάθε ελεύθερος επαγγελματίας αντιμετωπίζεται ως ο χειρότερος εγκληματίας, με την εφορία να του ζητά να προπληρώνει τα μισά χρήματα του ετήσιου φόρου προκαταβολή για το επόμενο έτος -που ένας Θεός ξέρει αν θα υπάρχει και του χρόνου- κι όταν δημιουργείς επιπλέον απαιτήσεις καλώντας τον ιδιώτη να στηθεί για ένα διβδομαδο στις ουρές μέχρι να βγάλει άκρη, το μόνο που συμπεραίνεις είναι ότι κάτι τους έχεις κάνει στην προηγούμενη ζωή σου και τώρα σε εκδικούνται.
Μόνο με όρους μεταφυσικής εξηγούνται αυτά τα πράγματα.
Τα 40 τελευταία χρόνια, κάθε καινούρια κυβέρνηση φέρνει στη βουλή “ένα απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, φιλικό προς τον πολίτη”. Τόσο φιλικό, όσο κι ο βιαστής στο θύμα του.
Όταν, λοιπόν, οι κυβερνητικές προτεραιότητες περιορίζονται στο να μετατρέπουν τους επαγγελματίες σε ρουφιάνους, σπάζοντας το απόρρητο για να καρφώσουν στην εφορία τους πελάτες τους λες και κάνουν συναλλαγές με σωματεμπόρους κι εμπόρους όπλων κι όταν το υπουργείο στέλνει οδηγίες για έλεγχο συμπεριφοράς των υπαλλήλων, υπό το φόβο να είναι κάποιος χαρούμενος γιατί βρήκε γκόμενο/α και το σύστημα να θεωρήσει ότι η χαρά του οφείλεται στο ότι πήρε μίζα, τότε σε δέκα χρόνια από τώρα θα μετράμε καμιά ντουζίνα ακόμη “απλά και δίκαια φορολογικά νομοσχέδια” και 32 διαφορετικές φορολογίες στο κρουασάν ζαμπόν-τυρί.
Και, φυσικά, αυξομειώσεις στο ΦΠΑ του σουβλακίου, για να κάνει διαγγέλματα ο εκάτοτε πρωθυπουργός.
Αλλά είπαμε. Ζούμε πρωτόγνωρα χρόνια και πρέπει να πάρουμε δύσκολες και σκληρές αποφάσεις.
Ίσως, σε 40 χρόνια από σήμερα, καταφέρουμε να στρώσουμε.
Τα 40 τελευταία χρόνια, κάθε καινούρια κυβέρνηση φέρνει στη βουλή “ένα απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, φιλικό προς τον πολίτη”. Τόσο φιλικό, όσο κι ο βιαστής στο θύμα του.
Όταν, λοιπόν, οι κυβερνητικές προτεραιότητες περιορίζονται στο να μετατρέπουν τους επαγγελματίες σε ρουφιάνους, σπάζοντας το απόρρητο για να καρφώσουν στην εφορία τους πελάτες τους λες και κάνουν συναλλαγές με σωματεμπόρους κι εμπόρους όπλων κι όταν το υπουργείο στέλνει οδηγίες για έλεγχο συμπεριφοράς των υπαλλήλων, υπό το φόβο να είναι κάποιος χαρούμενος γιατί βρήκε γκόμενο/α και το σύστημα να θεωρήσει ότι η χαρά του οφείλεται στο ότι πήρε μίζα, τότε σε δέκα χρόνια από τώρα θα μετράμε καμιά ντουζίνα ακόμη “απλά και δίκαια φορολογικά νομοσχέδια” και 32 διαφορετικές φορολογίες στο κρουασάν ζαμπόν-τυρί.
Και, φυσικά, αυξομειώσεις στο ΦΠΑ του σουβλακίου, για να κάνει διαγγέλματα ο εκάτοτε πρωθυπουργός.
Αλλά είπαμε. Ζούμε πρωτόγνωρα χρόνια και πρέπει να πάρουμε δύσκολες και σκληρές αποφάσεις.
Ίσως, σε 40 χρόνια από σήμερα, καταφέρουμε να στρώσουμε.
0 comments:
Post a Comment