Στο μυαλό του Σόιμπλε

Τέλειωσε η πρώτη επίσκεψη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην Ελλάδα και τα συμπεράσματα που βγήκαν σχετικά με την ωριμότητα του πολιτικού μας συστήματος τις ώρες που βρέθηκε εδώ, είναι πάρα πολύ χρήσιμα.

Μία από τις μοναδικές απαιτήσεις αρκετών στην Ελλάδα ήταν να υπάρξει κάποιος που θα βρει το θάρρος να μιλήσει στον Γερμανό υπουργό οικονομικών για το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις.

Τελικά, όχι μόνο δεν αναφέρθηκε κανείς στο θέμα, αλλά την ώρα που σε ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας ίσχυε απαγόρευση των συναθροίσεων και της κυκλοφορίας, μέσα στη βουλή ξύπνησαν ο εμφύλιος, τα Βίτσια και οι Γράμμοι. 

Μπορεί κάποιοι να μην το ξέρουν ακόμη, όμως το δίκτυο πληροφόρησης ανθρώπων σαν τον Σόιμπλε παρακολουθεί και καταγράφει ότι λέγεται μεταξύ των βουλευτών στην Ελλάδα, με κάθε λεπτομέρεια.

Έτσι λοιπόν, την ώρα που η πόλη ήταν αμπαρωμένη σαν να περιμένει εισβολή και οι αστυνομικοί στους δρόμους ήταν περισσότεροι από τους περαστικούς, ο Σόιμπλε μάθαινε ότι στη βουλή έπεφταν μπινελίκια για τον εμφύλιο.

Δεν βρίσκω τίποτα το παράξενο ούτε στις βουλευτικές αναφορές γύρω από τους δοσιλόγους των ναζί, ούτε στην ανυπαρξία οποιασδήποτε απαίτησης των κυβερνήσεων που πέρασαν, για αποκατάσταση των καταστροφών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Από το 1949 μέχρι σήμερα, τη χώρα κυβέρνησαν οι συνεργάτες των ναζιστικών στρατευμάτων. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα έξυπνος ή διαβασμένος. Αρκεί να δει τα ονόματα των κατοχικών και μετεμφυλιακών κυβερνήσεων.

Όλοι κατηγορούν τον Σόιμπλε και την Μέρκελ για την αδιαλλαξία τους σχετικά με το θέμα αυτό. Κανείς, όμως, δεν θέλει να ασχοληθεί με το γεγονός ότι εδώ και 60 χρόνια η πλειοψηφία των ανθρώπων των ναζί κουμαντάρουν τη χώρα.

Μπορεί να ενοχλούμαστε όταν ακούμε Γερμανό πολιτικό -και μάλιστα τον Σόιμπλε- να λέει ότι αυτός γεννήθηκε το 1942 και δεν έχει καμία σχέση με τις σφαγές του πολέμου, αλλά λίγοι είναι εκείνοι αναρωτιούνται γιατί όλοι οι δοσίλογοι και μαυραγορίτες της Κατοχής βρεθήκανε μετά τον εμφύλιο με δημόσια αξιώματα και αμύθητες περιουσίες. 

Η απάντηση είναι πολύ απλή: Την ώρα που όλοι ήξεραν ότι οι ίδιοι και σόγια τους πολέμησαν στο πλάι των κατακτητών και εξαγόρασαν κτήματα και σπίτια για μερικές χούφτες σιτάρι, διάλεξαν να μην τους δαγκώσουν στο λαρύγγι για να πάρουν πίσω ότι τους ανήκει αλλά να τους ψηφίσουν στις κάλπες.

Ωραίες είναι, λοιπόν, οι κουβέντες για σύγχρονες γερμανικές κατοχές και άλλα τέτοια χαριτωμένα, την ώρα που οι σημερινοί απόγονοι όλων εκείνων που ανοίξανε τις πόρτες τους και υπηρέτησαν τους σφαγείς, βρίσκονται στην εποχή του εμφυλίου· πάντοτε με την ψήφο του κυρίαρχου ελληνικού λαού.

Ας μην κατηγορούμε, λοιπόν, μόνο τον Σόιμπλε. Αυτός, τουλάχιστον, έχει καταλάβει πολύ καλύτερα από τους περισσότερους εδώ πέρα ότι η Ελλάδα έχει κολλήσει στο 1946. Κι ας μην σφαζόμαστε μεταξύ μας κατά εκατοντάδες στους δρόμους και τα βουνά.

Ακόμα...