Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα Σαμαρά

Με μια παλαιοχουντική, εθνικιστική ομιλία έκλεισε ο Αντώνης Σαμαράς το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Κήρυξε την Νέα Ελλάδα και χρησιμοποίησε τη λέξη “σημαία” για πάνω από 20 φορές.

Η ιστορία έχει αποδείξει πως οτιδήποτε έχει να κάνει με πατρίδα, σημαία, έθνος και κράτος, είναι άκρως αγαπητό στα ακροδεξιά και φασιστικά μορφώματα.

Ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε για μια ακόμη φορά την περπατημένη των ιδεολογικών του προγόνων. Έβαλε κάτω από τη σημαία όλους τους “Έλληνες” και κάλεσε τους πατριώτες να τον ακολουθήσουν στην Ελλάδα που αυτός ονειρεύεται.

Είναι γεγονός ότι η απέχθεια της αριστεράς σε ότι έχει να κάνει με τα “εθνικά σύμβολα” είναι τόσο διαχρονική, όσο είναι και η καπήλευση της από τους φασίστες.

Πράγμα λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι όλες αυτές οι έννοιες περιορισμού, διαχωρισμού και μίσους δημιουργήθηκαν από αυτό που είναι γνωστό κι ως καπιταλισμός. Γι’ αυτό πολλοί πιστεύουν πως όταν μιλάμε για φασισμό, θα πρέπει να τον αναγνωρίζουμε ως “ωμό καπιταλισμό”.

Οι φασίστες λένε ότι η σημαία του Σαμαρά είναι οι αγώνες της πατρίδας. Όχι τα λάβαρα που σήκωσαν κάποτε οι επαναστατημένοι Έλληνες μαζί με τους υπόλοιπους Βαλκάνιους -που ουδεμία σχέση είχαν με τη σημερινή μορφή της- αλλά αυτό το πανί που κρατούν τα “περήφανα νιάτα της ΟΝΝΕΔ” όπως είπε και ξανα-είπε ο πρωθυπουργός.

Αυτή η σημαία· της ΟΝΝΕΔ και του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Μπαλτάκου, του Κρανιδιώτη και του Μουρούτη, του Κασιδιάρη και του Μιχαλολιάκου, είναι σαν το μυθικό πανί που τύλιξαν τον νεκρό Χριστό. Έχει πάνω της αποτυπωμένα όλα τους τα πρόσωπα.

Η “σημαία” που επαναλαμβάνει ο Σαμαράς για πάνω από 20 φορές μέσα σε μισή ώρα, έχει χαραγμένα όλα τα εγκλήματα όσων αυτοπροσδιορίζονται σήμερα ως προστάτες και τιμητές της, δίχως στην πραγματικότητα να υπάρχει τίποτε να τιμήσουν ή να προστατέψουν.

Αν ήθελαν να το παίξουν πραγματικοί επαναστάτες, ας σήκωναν τα λάβαρα των επαναστατών του ’21, που, όπως υποσχέθηκε ο αρχηγός της ΝΔ, θα τιμήσει το 2021 όταν θα κλείσουν τα 200 χρόνια από τον ξεσηκωμό τους. Λες κι ο Κολοκοτρώνης ή ο Καραϊσκάκης περιμένουν από τον Αντώνη Σαμαρά να αγιάσουν τ’ αποθαμένα τους.

Ορισμένους τούς πειράζει αν δουν τη σημαία με τα πρόσωπα των σύγχρονων τιμητών των ναζί καμμένη. Δηλώνουν πατριώτες και θίγονται όταν βλέπουν να κακομεταχειρίζεται κάποιος το πανί.

Κάνουν λάθος.

Αν μπει κάποιος στο δικό τους σκεπτικό θα διαπιστώσει με ευκολία ότι μεγαλύτερη ντροπή είναι να κρατά τη σημαία ο ΟΝΝΕΔίτης, παρά ο αναρχικός που θα την κάψει. Ο δεύτερος ξέρει πολύ καλά τι είναι αυτό που κρατά και τι σημασία έχει η πράξη του.

Μεγαλύτερη προσβολή είναι να ντύνεται με τη σημαία ο Καιάδας όταν κυνηγάει μετανάστες, παρά η “βίαιη υποστολή” της. Καμία "υποστολή" δεν βάφεται με αίμα αθώων.

Μεγαλύτερη “ύβρις” είναι να την πιάνει στο στόμα του ο Σαμαράς, παρά να την βρίζει εν χωρώ ο αντιεξουσιαστής. Είναι προφανές ποιος από τους δύο πιστεύει όσα λέει.

Αυτή η σημαία φέρει ανεξίτηλα τα χρώματα της καταστροφής, του διχασμού και της αδικίας. Όσοι θεωρούν πως αν την πάρεις πίσω και την βάλεις στο πλυντήριο όλα αυτά θα ξεθωριάσουν και θα ξεχαστούν, είναι γελασμένοι.