Η δημοκρατία του ενός (1)

Με προεδρικό διάταγμα και χωρίς να περάσουν από τη βουλή για έγκριση, θα γίνονται από εδώ και μπρος οι απολύσεις στο δημόσιο, το κλείσιμο οργανισμών και η κατάργηση σχετικών νόμων, μετά από τροπολογία που κατατέθηκε από το υπουργείο οικονομικών σ’ ένα νομοσχέδιο για τα αυθαίρετα.

Η κυβέρνηση αποφάσισε να μην ακολουθήσει το πρόσφατο δρόμο των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, αλλά να παρακάμψει τελείως το κοινοβούλιο για να μπορεί, πλέον, να περνά όποιο μέτρο θέλει χωρίς να λογοδοτεί ούτε στον ίδιο της τον εαυτό.

Κοιτώντας πίσω, στον τρόπο με τον οποίο εξελίσσονται τα πράγματα, βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να έχουμε έναν (1) άνθρωπο που θα καθορίζει το ύψος του κατώτατου μισθού και του αριθμού απολύσεων, έναν (1) άνθρωπο που θα απολύει κόσμο και θα αποφασίζει ποιοι οργανισμοί μένουν ανοιχτοί και ποιοι κλείνουν κι έναν (1) άνθρωπο που θα δίνει εντολή απαγόρευσης των συναθροίσεων όποτε γουστάρει.

Μία καταπληκτική κατάσταση που αν την άκουγε κάποιος πριν από τέσσερα χρόνια θα κοίταζε σαν εξωγήινο όποιον του την περιέγραφε.

Βέβαια, το προεδρικό διάταγμα θα πρέπει πρώτα να λάβει έγκριση συνταγματικότητας από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που, μεταξύ άλλων, έκριναν αντισυνταγματική τη συνέχιση του χαρατσιού της ΔΕΗ και μόλις ο υπουργός οικονομικών παραβίασε την απόφαση, την πήραν πίσω.

Οι ίδιοι άνθρωποι, που θεώρησαν ότι το να κουρευτούν οι αποταμιεύσεις στην Ελλάδα χωρίς να αγγιχτούν εκείνες των λυκόρνιων του εξωτερικού, ήταν συνταγματικό. Αυτοί, που ενέκριναν με κάθε επισημότητα την παράνομη μεταλλευτική δραστηριότητα στις Σκουριές, με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας να απαγάγουν γονείς και παιδιά μες στη νύχτα.

Ακούγεται πάρα πολύ δημοκρατικό και δίκαιο να έχει μονάχα ένας (1) άνθρωπος στα χέρια του τη δύναμη να κρίνει άμεσα τις τύχες χιλιάδων κι έμμεσα το μέλλον όλων των υπολοίπων.

Εκτός από δημοκρατικό, συνάδει και με το μενταλιτέ της πρωτάκουστης κυβερνητικής συνεργασίας του καλοκαιριού του 2012, όταν όλοι συνέκριναν τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, με τα επτά θαύματα του κόσμου. Τουλάχιστον.

Τελικά, το εγχείρημα αυτό μετατράπηκε σε διαρχία Σαμαρά-Βενιζέλου, με την πρακτική των ΠΝΠ να δίνει τη θέση της στα προεδρικά διατάγματα και με τους απαγορευμένους δρόμους να μπαίνουν, πλέον, στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα των ανακοινώσεων του υπουργείου δημόσιας τάξης.

Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι, όπως και στην περίπτωση με τις κραυγαλέες αλλαγές στον πρόσφατο φορολογικό νόμο, έτσι και σ’ αυτή της απόλυσης με ένα προεδρικό διάταγμα, όλα παρουσιάστηκαν στη “θερινή βουλή”. Μία περίοδο που λίγοι ασχολούνται κι ακόμα λιγότεροι νοιάζονται.

Άλλωστε, οι πολλοί εξακολουθούν να μισούν τους δημόσιους υπαλλήλους περισσότερο από εκείνους που κατάντησαν το ίδιο το δημόσιο έτσι. Διότι στο μυαλό του μέσου Έλληνα, ο τεμπέλης ΔΥ είναι χειρότερος από εκείνον τον έναν (1), που κάθε μέρα του στερεί κάποιο κατοχυρωμένο του δικαίωμα...