Απ´τους "Αγανακτισμένους" στο #occupygezi

Το κάλεσμα του Σαββάτου που προήλθε από το Occupygezi ξεκίνησε μία ακόμη μεγάλη κουβέντα γύρω από τις πλατείες του 2011.

Απ' τις ετερόκλητες και γεμάτες αντικρουόμενες ιδεολογίες των πλατειών ξεπήδησαν δεκάδες κινήσεις αλληλεγγύης σε όλη την Ελλάδα.

Παρόλα αυτά από εκεί γεννήθηκε και η θεωρία των "πάνω και των κάτω" η οποία γιγαντώθηκε από τους απανταχού Μανδραβέληδες που βρήκαν το τέλειο πάτημα για να σου λένε εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια ότι είτε είσαι ναζί, είτε αριστερός/αντιεξουσιαστής/αναρχικός, είναι το ίδιο πράγμα.

Αυτό το ξεχνούν πολλοί όταν μπαίνουν στη διαδικασία να ταυτιστούν με τέτοιες απόψεις.

Πλατεία δεν ήταν μόνο τα κενά απογεύματα με τα νούμερα μπροστά απ´την βουλή που τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο κάθε 5 λεπτά την ώρα που η γενική συνέλευση λίμναζε σε μία αναγκαία, αλλά χρονοβόρα, μαζική ψυχανάλυση.

Πλατεία ήταν οι άνθρωποι με τα ανοιγμένα κεφάλια και τα μαύρα πνευμόνια από τα χημικά που μόνοι ανάμεσα σε φασίστες έτρεχαν με το μαλόξ στο χέρι.

Πλατεία ήταν όσοι με τη δουλειά τους έκαναν δισεκατομμύρια ανθρώπους να σκύψουν πάνω από το τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα των μέχρι τότε "τεμπέληδων φοροφυγάδων".

Πλατεία ήταν η 15η, η 28η και η 29η Ιουνίου που έγινε ο πρώτος και κύριος στόχος των μπάτσων, ένστολων ή μη.

Όλοι συμφωνούν ότι το φασισμό τον ανέβασαν τα κανάλια, οι εφημερίδες και οι πολιτικοί και επιχειρηματικοί νταβατζήδες.

Αν τώρα κάποιοι θέλουν να γίνουν μανδραβελικότεροι του Μανδραβέλη, δικαίωμα τους. Να ξέρουν ότι ίσως και να το έχουν πάρει όλο αυτό εντελώς λάθος.