Ας κάνουμε την ΕΡΤ ευκαιρία

Σε πείσμα πολλών, η ιστορία της ΕΡΤ κρατάει ακόμη. Έχει περάσει μια βδομάδα και οι υπολογισμοί ότι όλο αυτό θα ξεφούσκωνε αμέσως, με πρόφαση την αγανάκτηση του κόσμου για το κομματικό μαγαζάκι που είχε στηθεί στην Μεσογείων, δεν έπιασε.

Έξι μέρες μετά και με την απόφαση του ΣτΕ, τη συνάντηση των τριών αρχηγών και τις συγκεντρώσεις ΠΑΜΕ - ΣΥΡΙΖΑ να εκκρεμούν, υπάρχουν συγκεκριμένες σκέψεις που απασχολούν όλους όσους βρίσκονται στο προαύλιο της ΕΡΤ και των τοπικών της σταθμών σε όλη την Ελλάδα.

Τι θα γίνει σε περίπτωση που το ΣτΕ απαλλάξει από το άγχος της βλακώδους διαχείρισης της κατάστασης τον Σαμαρά και πει προσωρινό όχι στο κλείσιμο της ΕΡΤ;

Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ο αγώνας των υπαλλήλων της για να εξασφαλίσουν το δικό τους αύριο, θα καπελώσει όλη αυτή την προσμονή για αλλαγή μέσα από το κλείσιμο των δημόσιων συχνοτήτων. Αλλαγή που δεν είναι γενική και αόριστη, αλλά έχει να κάνει με την ίδια τη δημοκρατία, ή μάλλον με την σταδιακή της κατάργηση.

Ένα καθεστώς αμφιβολίας, με πολλούς σπόρους διχόνοιας μέσα από κυβερνητικές πληροφορίες για το ποιος μένει, ποιος φεύγει και ποιος είναι ο φρόνιμος τρόπος για να εξασφαλίσεις τη δουλίτσα σου, θα οδηγήσει τους υπαλλήλους της ΕΡΤ -και κυρίως τους δημοσιογράφους- σε μια ανεξέλεγκτη ανθρωποφαγία.

Το έχουμε ξαναδεί το έργο αμέτρητες φορές. Σε όλες νικητής ήταν αυτός που έσπερνε τη διχόνοια.

Τι θα γίνει με την επικείμενη κυριαρχία των ιδιωτικών καναλιών στο μοίρασμα των συχνοτήτων και τον έλεγχο της διακίνησης της πληροφορίας;

Η Digea κόβει το σήμα του 902 εδώ και μέρες, μόλις αυτό προβάλλει το πρόγραμμα της ΕΡΤ. Οποιοδήποτε επιχείρημα ότι μια ιδιωτική πρωτοβουλία δεν πρόκειται ποτέ να παρέμβει και να διακόψει το σήμα κάποιου σταθμού, μόνο και μόνο επειδή δεν αρέσουν στην κυβέρνηση αυτά που λέει, κατέρρευσε αμέσως.

Το σήμα ΟΠΟΙΟΥ δεν αρέσουν στην κυβέρνηση αυτά που λέει, θα κόβεται. Και μάλιστα χωρίς κανείς τους να λογοδοτεί.

Πώς θα εξελιχθεί η όλη κατάσταση στο χώρο της δημοσιογραφίας;

Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ έχουν προχωρήσει εδώ και έξι μέρες σε έναν μαραθώνιο αυτοκριτικής. Είτε με αυτά που λένε, είτε με τον τρόπο που χειρίστηκαν τις συζητήσεις με τους κυβερνητικούς που συνομίλησαν στον αέρα, έδειξαν πόσο συνειδητή ήταν η απόφαση να κάνουν το επάγγελμα τους εργαλείο κυβερνητικής προπαγάνδας.

Τι θα κάνουν τώρα; Προσωρινή παύση επαναστάσεων μέχρι την επόμενη φορά; Κάλεσμα στον κόσμο για συμπαράσταση σε μια καινούρια κατάσταση που επιβάλλεται να δημιουργηθεί;

Πολλές οι απορίες κι έχω κι άλλες.

Ποια η στάση του κόσμου απέναντι στους μελλοντικούς απολυμένους των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης που εκτέλεσαν την εντολή απεργοσπασίας, παρά τις οδηγίες των συνδικαλιστικών τους φορέων για αλληλεγγύη;

Όταν αύριο βρεθούν αυτοί χωρίς δουλειά -κάτι που είναι τόσο βέβαιο όσο κι ότι η γη γυρίζει- τι θα κάνουν; Θα καλέσουν εμάς και το ταμείο που πούλησαν σήμερα για συμπαράσταση; Και ποιο θα είναι αυτό το ταμείο; Εκείνο που δεν αναγνωρίζει μπλοκάκια, ίντερνετ και κάνει τρία χρόνια για να δεχτεί στην αγκαλιά του τους εργαζόμενους ενός κλάδου με την ανεργία να βαράει όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου;

Δεν έχουν καταλάβει τι κάνουν κι ούτε πρόκειται. Νομίζουν τη θέση τους τόσο σίγουρη, όσο τη νόμιζαν κι αυτοί που τώρα κάνουν κατάληψη στο κτήριο της ΕΡΤ κι απέξω έχουν κάθε μέρα μερικές χιλιάδες να τους στηρίζουν.

Η ιστορία δεν έχει να κάνει με την ΕΡΤ. Πάει πολύ πιο μακριά. Έχει να κάνει με το ποιος θα έχει τον ολοκληρωτικό έλεγχο της διακίνησης της πληροφορίας. Ποιος θα αποφασίζει τι θα ακούγεται και τι θα εξαφανίζεται.

Είναι ζήτημα ελευθερίας.

Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου και το μάυρο στις οθόνες, με την ταυτόχρονη παρουσία των ΜΑΤ στο τύπωμα απεργοσπαστικών εφημερίδων, δίνουν ολόκληρη την εικόνα της κατάστασης. Γλαφυρότερη περιγραφή της σημερινής πραγματικότητας από αυτή, δεν υπάρχει.

Ο κόσμος ζητά ονόματα και γεγονότα. Ζητά βήμα για τις θαμμένες ειδήσεις. Δεν θέλει άλλη δηθενιά, ούτε δάκρυα για τον “πολιτισμό” και τους 2.500 απολυμένους. Τόσο απλά είναι τα πράγματα.

Δεν γίναμε από τη μια στιγμή στην άλλη απόφοιτοι της Οξφόρδης. Μην παραμυθιαζόμαστε. Ένας λαός αγροίκων απολίτιστων ήμασταν από τότε που κάποιοι ιδρύσανε αυτό το κράτος. Δεν πρόκειται να σταματήσουμε να βλέπουμε τις πίστες με τα σκυλιά της νύχτας να γεμίζουν, ούτε τα τηλεοπτικά σκουπίδια να έχουν 1,5 εκατομμύριο τηλεθεατές τη μέρα.

Όσο Χατζιδάκι κι αν προβάλεις, όταν απέναντι θα είναι ο Σουλεϊμάν, τον σουλτάνο θα βλέπουν κι όχι τις συμφωνικές της ΕΡΤ, οι οποίες μέχρι πριν από μια βδομάδα ήταν άγνωστες στις συνειδήσεις του 99% του κόσμου.

Εδώ μιλάμε για πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Το τι θα γίνει με τον ανεκτίμητο πολιτισμό της δημόσιας ραδιοφωνίας και τηλεόρασης, είναι κάτι που αποτελεί ζήτημα όλων.

Αφού όμως πρώτα δοθεί τελειωτική λύση στον εκφασισμό μας.

Αφού πρώτα σταματήσει ο ξεπεσμός και η υποτέλεια.

Αφού πρώτα αποδοθεί δικαιοσύνη.

Όλα τα άλλα έπονται. Η ΕΡΤ έδωσε τη δυνατότητα να ακουστούν αλήθειες. Όποιος πήρε το μήνυμα τους και βρίσκεται εκεί, παρά τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχει με την ίδια τη δημόσια τηλεόραση και τους υπαλλήλους της, δεν είναι της ώρας.

Τώρα είναι ώρα να κάνουμε την ΕΡΤ ευκαιρία για κάτι καλλίτερο. Προχθές ήταν οι καθηγητές και τη χάσαμε. Τώρα αυτό. Μην πιαστούμε ξανά κορόιδα. Τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.