Το δικό μου "αντιρατσιστικό"

Μιας και είναι της μόδας οι αντιρατσιστικοί νόμοι στην Ελλάδα, με το ένα κόμμα να καταθέτει μετά το άλλο τα δικά του νομοσχέδια για το πότε και πώς θα τιμωρείται κανείς αν προκαλεί ρατσιστικό μίσος, αποδοκιμάζει γενοκτονίες ή στηρίζει δημόσια τους διεθνείς δικτάτορες, είπα να κάνω κι εγώ τη δική μου πρόταση.

Προτείνω λοιπόν μία ακόμη παράγραφο σε αυτές που υπάρχουν ήδη από το 1979, ή τοποθετήθηκαν στις προτάσεις των σημερινών κομμάτων, ή πρόκειται να μπουν σε κάποιο άλλο νόμο ή γράφονται στις εφημερίδες και προβάλλονται από τα κανάλια:

Να απαγορευτεί σε οποιοδήποτε πολίτη που αυτοπροσδιορίζεται ως χουντικός και οπαδός ενός καθεστώτος που κατέλυσε βίαια το πολίτευμα, είχε πολιτικούς κρατουμένους, εξόρυσσε και βασάνισε ανθρώπους, να συμμετέχει στα κοινά.

Όποιος συμμετέχων στα κοινά, υπουργός - βουλευτής - δήμαρχος - κοινοτάρχης - δημόσιος λειτουργός ή υποψήφιος για κάποια από όλες αυτές τις θέσεις, στηρίζει ανοιχτά τις δικτατορίες της 4ης Αυγούστου και της 21ης Απριλίου, να παύεται άμεσα.

Όποιος συμμετέχων στα κοινά, υπουργός - βουλευτής - δήμαρχος - κοινοτάρχης - δημόσιος λειτουργός ή υποψήφιος για κάποια από όλες αυτές τις θέσεις, έχει παρελθόν αποδεδειγμένης ενεργής συμμετοχής στα όργανα αυτών των δικτατοριών, να απαλλάσσεται άμεσα από τα καθήκοντά του.

Δεν είμαι εγώ αυτός που θα στείλει στη φυλακή τέτοιου είδους κατακάθια. Στο κάτω κάτω δεν θα βοηθήσει σε τίποτα να φυλακίσεις κάποιον μόνο και μόνο για αυτό που κουβαλάει στο μυαλό του.

Εκτός κι αν έχει διαπράξει εγκλήματα κατά τη διάρκεια της συμμετοχής του στις δικτατορίες του παρελθόντος -για αυτή του Μεταξά κομματάκι δύσκολο μιας και οι περισσότεροι έχουν ήδη πεθάνει, όμως για τη χούντα των συνταγματαρχών και τις φασιστοσυμμορίες που σχηματίστηκαν μετά είναι πολύ εύκολο.

Αν κάποιος θέλει να λέγεται δημοκράτης και να προστατεύει τους θεσμούς, δεν θα κριθεί μονάχα από το αν κι εφόσον αναγνωρίζει ή όχι το Ολοκαύτωμα των εκατομμυρίων νεκρών απ’ τους Ναζί, αλλά κι από το αν απλώνει σε κομματικές συγκεντρώσεις σεντόνια με το πουλί της χούντας, διοργανώνει γιορτές μνήμης στη δικτατορία του Μεταξά ή συμμετέχει σε οργανώσεις της νεολαίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου.

Πόσο μάλλον αν προεδρεύει αυτής.

Δεν με νοιάζει αν κάποιος ήταν φασίστας στα νιάτα του και τώρα δηλώνει δημοκράτης. Γιατί πολύ απλά δεν τον πιστεύω.

Πόσο μάλλον αν ακούσω, δω ή διαβάσω όσα λέει και γράφει σήμερα, που ο “ακροδεξιός ρομαντισμός” των ανέμελων νιάτων του ήρθε να συμπληρωθεί από το εξίσου δολοφονικό κύμα του λεγόμενου νεοφιλελευθερισμού της εξαθλίωσης και της άγριας καταστολής.

Τον συμβουλεύω να κάτσει σπίτι του να κάνει γλυκό φασιστικό έρωτα με τα πουλιά της χούντας και τους φαντάρους της, τους Μεταξάδες και τα λείψανα των νεκρών χουντικών που τίμησε με δάκρυα στα μάτια στις κηδείες τους.

Χαμένος δεν θα πάει. Όλο και κάποια τράπεζα θα τον διορίσει να παίζει από εκεί το παιχνιδάκι του.

Να μια ακόμη πρόταση που τα περισσότερα κράτη που γνώρισαν στρατιωτικές χούντες, δολοφονίες, βασανισμούς, πολιτικές διώξεις και ιδιώνυμα μπορούν να βάλουν στα αγαπημένα τους νομοσχέδια.

Μόνο που αν για οποιοδήποτε λόγο εφαρμοστεί με αυτόν τον τρόπο ένα τέτοιου είδους μέτρο στην Ελλάδα, τότε μαζί με τους νοσταλγούς της χούντας, της δικτατορίας και του φασισμού, θα εξαφανιστεί και ολόκληρο το δεξιό πολιτικό σύστημα -και μερικοί από το αριστερό.

Πόσο μάλλον για τους απανταχού πρωθυπουργικούς συμβούλους που δηλώνουν λοκατζήδες, πατριώτες και δημοκράτες επιδιώκοντας με κάθε τρόπο να προβάλλουν το φασισμό τους.

Αυτοί θα επιστρέψουν στο διαμέρισμα της πρώην ΠΟΛΑΝ, να κοιτούν τον τοίχο γεμάτοι συγκίνηση.

(Από μία τέτοιου είδους πρόταση δεν μπορούν να λείψουν και όλοι όσοι πλούτισαν από τις ελληνικές δικτατορίες. Τότε είναι που θα γίνει το έλα να δεις.)

(Τώρα που το ξανασκέφτομαι, όλα όσα γράφω πιο πάνω υπάρχουν. Μόνο που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ τους.)