Η κατάρρευση της κλωστοϋφαντουργικής φάμπρικας στη βιομηχανική ζώνη της πρωτεύουσας του Μπαγκλαντέζ έδειξε, με ιδιαίτερα ενοχλητικό για κάποιους τρόπο, ποια είναι η κυριολεκτική σημασίας της έννοιας ανταγωνιστικότητα.
Οι νεκροί φτάσανε τους 900 και ο κόσμος που σώθηκε περιγράφει στα μέσα ενημέρωσης το πώς ντύνεται σήμερα ο δυτικός πολιτισμός. Εικόνες γνωστές στους πολλούς, αλλά ξεχασμένες μέχρι τις 24 Απρίλη.
Το κτήριο που σωριάστηκε ήταν ακατάλληλο. Αυτό έκριναν οι κρατικές αρχές και μετέφεραν στον ιδιοκτήτη του. Η αντίδραση του ήταν εκείνη που όλοι μάθαμε μετά την εκατόμβη νεκρών. Να απειλήσει με απόλυση και στέρηση μισθών όποιον δεν πατήσει το πόδι του για δουλειά.
Κάτι τέτοιο μάθαμε ότι άκουσαν και οι εργαζόμενοι της Μαρφίν στις 5 Μάη του 2010 όταν έβλεπαν πως ο κίνδυνος για τη ζωή τους μεγάλωνε όλο και περισσότερο: όποιος έφευγε να μην ξαναγυρνούσε.
Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Στη μία περίπτωση το κτήριο ήταν ετοιμόρροπο ενώ στην άλλη απλώς ακατάλληλο να σώσει κάποιον σε περίπτωση πυρκαγιάς. Με την πόρτα μάλιστα κλειδωμένη τη μοιραία εκείνη μέρα, για να μη φύγει κανείς.
Τι διαφορά έχει η Ελλάδα από το Μπαγκλαντές; Τα πάντα είναι ζήτημα αριθμών.
Σε θέμα ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας το Μπαγκλαντές είναι παράδειγμα προς μίμηση. Και πώς να μην είναι, όταν ο μέσος μηνιαίος μισθός είναι 40 δολάρια, οι εργάτες δουλεύουν ασταμάτητα και οι εγκαταστάσεις είναι αρχαιότερες κι από την εποχή της αγγλικής αποικιοκρατίας.
Πώς αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη ζωή ο Έλληνας ιδιοκτήτης της Μαρφίν και το Μπαγκλαντεσιανό αφεντικό της κλωστοϋφαντουργίας στην Ντάκα; Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Θα ήταν πολύ βολικό να λέγαμε ότι οι κανόνες στην Ελλάδα είναι πιο αυστηροί από του Μπαγκλαντές κι ότι όλοι μας εδώ τούς ακολουθούμε ευλαβικά, τηρώντας τους νόμους και τις κρατικές επιταγές εκτός από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις.
Σου βγαίνει όμως μία Μανωλάδα στην πορεία και σε φέρνει στα ίσια σου.
Ποια είναι η αντίληψη του εργάτη για την αξία της ίδιας του της ζωής σε Ελλάδα και Μπαγκλαντές; Στην περίπτωση της Μαρφίν και της Ράνα Πλάζα, δυστυχώς οι ίδιες. Οι εργαζόμενοι ζύγιασαν τους εαυτούς τους με τους χαμένους μισθούς και οι μισθοί βγήκαν νικητές.
Ας μην γελιόμαστε. Το πρότυπο είναι το Μπαγκλαντές. Όσο προχωρά η εξαφάνιση των εισοδημάτων και οι άνεργοι γίνουν περισσότεροι απ’ τους εργαζόμενους, οι μικρές Μπαγκλαντεσιανές φάμπρικες θα γίνονται κανόνες κι όχι εξαιρέσεις.
Όσο ο κόσμος δέχεται να παίζει τη ζωή του κορόνα γράμματα για έναν μισθό σαν φιλοδώρημα, τότε τα κτήρια θα καταρρέουν, οι εργάτες θα σκοτώνονται και οι υπεύθυνοι θα κυκλοφορούν ελεύθεροι να κάνουν επενδύσεις.
Το ίδιο το κράτος ήταν εκείνο που επέτρεψε να υπάρχει η Μαρφίν, ακριβώς όπως επετράπη στον βαθύπλουτο Μπαγκλαντεσιανό να ανοίξει τις πόρτες του πολυόροφου νεκροταφείου του.
Άλλο Μπαγκλαντές κι άλλο Ευρώπη θα έλεγε κάποιος.
Ας το ξαναπεί αυτό για μία χώρα που είχε Ρικομέξ και Σάμινα κι ύστερα Μαρφίν και Μανωλάδα και μετά το ξανασυζητάμε.
(Σήμερα, 9 Μαΐου, ένα ακόμη εργοστάσιο ένδυσης του Μπαγκλαντές μέτρησε νεκρούς. 8 αυτή τη φορά, μετά από πυρκαγιά.)
0 comments:
Post a Comment