Επιστολή μίας ακόμη επιστρατευμένης καθηγήτριας

Αναδημοσίευση από radiobubble.gr

Υπηρετώ την εκπαίδευση δέκα χρόνια. Έχω αξιολογηθεί πολλάκις από τους μαθητές μου, τους συναδέλφους, τους προϊσταμένους μου, τις τοπικές κοινωνίες, όπου δούλεψα, ως τουλάχιστον επαρκής. Έζησα και δούλεψα σε παραμεθόριες περιοχές τις οποίες οι περισσότεροι πολιτικοί γνωρίζουν μόνο ως ταξιδιωτικούς προορισμούς. Έδωσα πολλάκις εξετάσεις στη ζωή μου για πτυχία, μεταπτυχιακό, ΑΣΕΠ προκειμένου να πληρώ τα κριτήρια κατάρτισης και επάρκειας που απαιτούνταν για να μπορώ να διδάξω με επιτυχία σε τάξη. Έδωσα και δίνω καθημερινά την ψυχή μου για να μεταλαμπαδεύσω στους μαθητές μου γνώσεις, ήθος, αρετή και αξιοπρέπεια. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου είναι τα χαμόγελα των παιδιών σε κάθε προσπάθεια τους που στέφεται με επιτυχία. Έχω την τύχη και την τιμή να είμαι λειτουργός και όχι απλά υπάλληλος. 

Από τις 12 το μεσημέρι της 15ης Μαίου έως την έκδοση νεώτερης απόφασης, σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσε το Υπουργείο Παιδείας και βάσει απόφασης που υπέγραψε ο υπουργός Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλος, εγώ και 88.000 συνάδελφοί μου βρισκόμαστε υπό επίταξη προκειμένου να μην απεργήσουμε εν μέσω Πανελλαδικών Εξετάσεων. Το γεγονός ότι η επίταξη προηγείται ακόμα και της οριστικής απόφασης του κλάδου για απεργία, το αφήνω ασχολίαστο, καθώς υπερβαίνει κάθε δημοκρατικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα οποιουδήποτε εργαζομένου στην εργασία αλλά και στην απεργία. Η κυβέρνηση σκόπιμα κι ανήθικα επέλεξε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για να προωθήσει μέτρα αδιαπραγμάτευτα, με σκοπό μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού να στρέψει γονείς, μαθητές και κοινή γνώμη εναντίον των εκπαιδευτικών.

Τα ΜΜΕ λειτουργώντας προπαγανδιστικά εναντίον των εκπαιδευτικών και επικουρικά στο έργο της τρικομματικής κυβέρνησης των δανειστών, διαστρεβλώνουν επιμελώς τα αιτήματα των εκπαιδευτικών και προβάλλουν βασική αιτία των κινητοποιήσεων την εναντίωση των εκπαιδευτικών στην προσθήκη 2 επιπλέον ωρών διδασκαλίας στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα. Για όσους έχουν μπει μέσα σε σχολική τάξη και γνωρίζουν, οι 2 επιπλέον ώρες δε σημαίνουν επιπλέον μόχθο σε βαθμό μη ανεκτό. Σημαίνουν όμως: α) μόνιμη έξοδο, και επομένως ανεργία, για 10.000 αναπληρωτές συναδέλφους μας που δουλεύουν και στις πιο μακρινές γωνιές της Ελλάδας πολλά χρόνια τώρα, β) υποχρεωτική μετάθεση χιλιάδων μόνιμων εκπαιδευτικών (πλασματικά υπεράριθμων) μακριά από τις οικογένειες τους και τον τόπο μόνιμης εγκατάστασης τους και γ) επιπλέον μείωση κατά 10% του μισθού μας, ο οποίος έχει ήδη υποστεί σημαντικές μειώσεις στα πλαίσια της μνημονιακής πολιτικής που εφαρμόζεται.

Ο μισθός του νεοδιόριστου εκπαιδευτικού βρίσκεται αρκετά πιο χαμηλά από το μέσο όρο των μισθών σε χώρες της ευρωζώνης όπως προκύπτει από επίσημη έκθεση του ΚΕΜΕΤΕ: http://olme-attik.att.sch.gr/new/?p=4032

Το σημαντικότερο είναι ότι, αυτός ο μισθός, δεν επαρκεί για να πάει κάποιος νεοδιόριστος σε οποιοδήποτε απομακρυσμένο σημείο της Ελλάδας του ζητηθεί, να στήσει το σπιτικό του και να ζήσει όσο χρειαστεί να παραμείνει εκεί για να ασκήσει το λειτούργημά του. Δεν φτάνουν. Είναι μαθηματικά αδύνατο.

Οι εκπαιδευτικοί έχουμε κατά μέσο όρο 18,5 διδακτικές ώρες, μέσος όρος που είναι αντίστοιχος με αυτόν που ισχύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση (στοιχεία από ΚΕΜΕΤΕ). Σύμφωνα όμως με πρόσφατη (2012) μελέτη της UNESCO: 21 ώρες διδασκαλίας = 84 ώρες δουλειάς γραφείου. Πέρα όμως από τις ώρες διδασκαλίας, που συνεπάγονται και προετοιμασία για την επόμενη μέρα, διόρθωση γραπτών κλπ, παρέχουμε και διοικητική και γραμματειακή υποστήριξη. Έτσι, ενώ το ωράριο εργασίας μας είναι υποχρεωτικά μέχρι και 30 ώρες, στην πραγματικότητα το υπερβαίνουμε συχνά κατά πολύ. Να σημειωθεί ότι στις ευρωπαϊκές χώρες τα σχολεία είναι στελεχωμένα όχι μόνο με γραμματέα αλλά και νοσοκόμο, ψυχολόγο κλπ.

Τα κροκοδείλια δάκρυα των πολιτικών και των δημοσιογράφων για το μέλλον των παιδιών με εξοργίζουν και με αγανακτούν. Το μέλλον των παιδιών αυτών να είστε σίγουροι κύριοι στη Βουλή ότι ανησυχεί πρωτίστως και ουσιαστικά εμάς τους εκπαιδευτικούς, εμάς που θέλουμε να δούμε την προσπάθεια μιας χρονιάς να στέφεται με επιτυχία και τα όνειρα των δικών μας παιδιών να γίνονται πραγματικότητα. Είναι βέβαια όνειρα που εσείς φροντίσατε να μην έχουν θεμέλια αφού η μνημονιακή πολιτική σας οδηγεί τα παιδιά μας στο 64% της ανεργίας για την οποία καμία επίταξη δεν προβλέφθηκε.

Κατηγορείτε τους εκπαιδευτικούς ότι παίζουν με τη ζωή και το μέλλον των παιδιών. Αλήθεια, ποιος σκέφτηκε πραγματικά το μέλλον τους όταν στα περισσότερα σχολεία της χώρας τα κενά λόγω απουσίας εκπαιδευτικών έμειναν ακάλυπτα ακόμα και σε πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα;

Ποιος σκέφτηκε πραγματικά το μέλλον τους όταν τα αφήσατε να παγώνουν στις αίθουσες το χειμώνα με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν χρήματα για πετρέλαιο;

Ποιος σκέφτηκε πραγματικά το μέλλον τους όταν καθημερινά ακούγατε κρούσματα παιδιών που λιποθυμούσαν σε πολλά σχολεία λόγω υποσιτισμού και παρόλα αυτά τα χρήματα που προβλέπονταν από το ΕΣΠΑ ποτέ δεν έγιναν φαγητό γι’ αυτά;

Ποιος σκέφτηκε πραγματικά το μέλλον τους όταν αντί για βιβλία της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης τους μοιράζατε φωτοτυπίες;

Ποιος σκέφτηκε πραγματικά το μέλλον τους όταν κλείνατε σχολικές μονάδες λόγω συγχωνεύσεων και αναγκάζατε χιλιάδες μαθητές να κάνουν ακόμα και ταξίδι καθημερινά προκειμένου να φτάσουν στο σχολείο τους;

Ποιος σκέφτηκε πραγματικά το μέλλον τους όταν τα στοιβάζετε σε τάξεις των 30 ακόμα και 32 μαθητών (1,5 τ.μ. σε κάθε μαθητή όταν οι προδιαγραφές ασφαλείας είναι τα 2 τ.μ.) προκειμένου να συγχωνεύσετε σχολικές μονάδες;

Οι εκπαιδευτικοί ωστόσο παρά τις προαναφερθείσες αντιξοότητες συνεχίσαμε να εξασκούμε το λειτούργημά μας γιατί εμείς όντως σκεφτόμαστε πραγματικά το μέλλον αλλά και το παρόν των παιδιών μας.

Η εκστρατεία κατασυκοφάντησης των εκπαιδευτικών από την πολιτική ηγεσία και τα ΜΜΕ είναι ο εύκολος τρόπος. Εμείς επιλέγουμε το δύσκολο: αυτόν του αγώνα ενάντια στην προσωπική μας εξαθλίωση αλλά και στην εξαθλίωση της δημόσιας παιδείας η οποία εκτός από δωρεάν επιβάλλεται να είναι και ποιοτική.

Η επίταξη όλων των εκπαιδευτικών στην ιδέα και μόνο ενδεχόμενης απεργίας μόνο μία λέξη μπορεί να φέρει στο νου μου: Ντροπή, αλλά η έννοια της ντροπής προϋποθέτει την ύπαρξη Αρχών και Συνείδησης που ως φαίνεται δεν διαθέτουν.

Άλλωστε, τα παιδιά τους θα σπουδάσουν σε ιδιωτικά σχολεία ή στο εξωτερικό, και το μέλλον τους θα είναι εξασφαλισμένο, χωρίς αντικειμενικότητα ή αξιολόγηση. Απλά επειδή είναι παιδιά του πολιτικού μπαμπά τους. Τζάμπα μάγκες, τζάμπα κριτές όλων πλην του εαυτού τους.

Πριν ρωτήσετε λοιπόν τη γνώμη των πολιτικών που στηρίζουν την επίταξη και θα ψηφίσουν το όποιο νομοσχέδιο φέρει η τρόικα, ρωτήστε τους: πόσοι από εσάς έχουν παιδιά που φοιτούν σε δημόσιο σχολείο;

Με εκτίμηση,

Β.Κ.

Μία ακόμη επιστρατευμένη εκπαιδευτικός.