Μέσα σ’ ένα κλίμα ευφορίας, 168 βουλευτές είπαν ναι στο πολυνομοσχέδιο που, μεταξύ άλλων, απολύει 15.000 δημοσίους υπαλλήλους και επιτρέπει στα σούπερ μάρκετ να πουλάνε ξαναζεσταμένες κατεψυγμένες φρατζόλες.
Με μια τροπολογία που κατατέθηκε λίγο πριν τις 12 το βράδυ, αποφασίστηκε να προσληφθούν μερικές χιλιάδες άνεργοι στους δήμους για πέντε μήνες με μισθό “έως τα 490 ευρώ”.
Το νέο πολυνομοσχέδιο κοστολογεί την εργασία με 490 ευρώ το πολύ, ενώ αν κάποιος είναι κάτω από τα 25 τότε θα αμείβεται με 420 ευρώ μέχρι να ωριμάσει.
Όταν ρώτησαν τον Γιάννη Στουρνάρα το λόγο για τον οποίο επιβάλλει τόσο χαμηλά ημερομίσθια, απάντησε ότι αυτό το νομοσχέδιο αφορά τους ανέργους κι όχι τους κανονικούς ανθρώπους σαν εκείνον και συμπλήρωσε ότι θα πρέπει να λέμε κι ευχαριστώ που πληρωνόμαστε ακόμη σε ευρώ.
Την ίδια ώρα, συγγενείς και φίλοι των ηγεσιών των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ διαδήλωναν έξω απ’ τη βουλή ενάντια στο πολυνομοσχέδιο.
Μερικές δεκάδες από αυτούς άντεξαν μέχρι το τέλος της κοινοβουλευτικής ψηφοφορίας, μιας και κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν ενδιαφέρεται, πλέον, να παραμείνει στη θέση του αφού το επίδομα ανεργίας είναι σχεδόν ίδιο με το επίδομα εργασίας.
Η ανυπαρξία των δημοσίων υπαλλήλων απ' τους δρόμους καταρρίπτει και το μύθο του διογκωμένου κράτους. Αν ήταν όσοι μας λένε καθημερινά στις εφημερίδες και τα κανάλια, τότε η πορεία της Κυριακής θα ξεκινούσε από το Χίλτον και θα τελείωνε στη Συγγρού.
Εκτός κι αν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι απόλυτα ικανοποιημένοι με την απόφαση της κυβέρνησης να τους απολύει με το έτσι θέλω, ή έχουν κάνει ήδη τις καβάτζες τους με τα βύσματα που τους προσλάβανε.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι την εποχή που οι πλατείες ήταν γεμάτες κόσμο και οι επαγγελματίες συνδικαλιστές κλεισμένοι σπίτια τους, κυβερνήσεις έπεφταν, βουλευτές έτρεμαν και πολυνομοσχέδια πέρναγαν με ελάχιστες -και παράνομες- πλειοψηφίες μέσα σε αμέτρητα χημικά.
Όμως, όπως μας λένε συνέχεια οι δημοσιογράφοι της ευθύνης, τότε διανύαμε μία περίοδο λαϊκισμού και τα πράγματα δεν ήταν όπως σήμερα που στεκόμαστε όλοι νηφάλιοι και ψύχραιμοι μπροστά στην καταστροφή της ζωής μας.
Μέσα στη βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ του 32% (συνολικά) φώναζαν και κουνούσαν το δάχτυλο στη συγκυβέρνηση για την απόφασή της να παραβιάσει για μία ακόμη φορά το Σύνταγμα και τους τελευταίους κανόνες προστασίας της εργασίας, χωρίς όμως να σταθούν ικανοί να μαζέψουν όσους μάζευε η συνέλευση της πλατείας Συντάγματος σε ένα χαλαρό μαγιάτικο απόγευμα.
Όμως είπαμε. Τότε ο κόσμος ήταν ανάξιος και ανώριμος και οι πλατείες γεμάτες αναρχοάπλυτους και χρυσαυγίτες.
Τώρα που ο μισθός έγινε κι επίσημα λάστιχο, μπορούμε να απολαύσουμε ελεύθερα τα αποτελέσματα της ανάπτυξης και της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας μέχρις ότου ξανακληθούμε να ψηφίσουμε Σαμαρά η Τσίπρα.
Θα πρέπει, όμως, να ξέρουμε ότι απ’ τη στιγμή που στο λεξιλόγιο μας μπήκαν οι λέξεις “έως 420 ευρώ”, σύντομα θα ακούσουμε και τα “έως ένα δωμάτιο”, “έως ένα πιάτο φαΐ” και “έως ένα χαρτόκουτο”.
Επειδή, όμως, μιλάμε για ανέργους κι όχι για κανονικούς ανθρώπους, σαν τον γιο του Αντώνη Σαμαρά που η καθηγήτρια που τον έπιασε να αντιγράφει στις εξετάσεις απολύθηκε, ο ανώτερος κατώτατος μισθός των 420 ευρώ είναι μία καλή ευκαιρία να δημιουργήσουμε μία νέα στρατιά πρώην ανέργων που, για να μην πεθάνουν απ' την πείνα, θα δέχονται να δουλεύουν ακόμη και για 5 ευρώ τη μέρα.
(Τι ωραίοι που έδειχναν την Κυριακή το βράδυ οι άδειοι δρόμοι γύρω απ’ τη βουλή. Όσοι έβριζαν ή αδιαφορούσαν για τα κινήματα των πλατειών, όταν η κατάσταση μπορούσε ακόμη να σωθεί, ας ξυπνήσουν αύριο πρωί - πρωί για να στηθούν στην ουρά της ΔΕΗ πριν τους κόψουν το ρεύμα.)
Η ανυπαρξία των δημοσίων υπαλλήλων απ' τους δρόμους καταρρίπτει και το μύθο του διογκωμένου κράτους. Αν ήταν όσοι μας λένε καθημερινά στις εφημερίδες και τα κανάλια, τότε η πορεία της Κυριακής θα ξεκινούσε από το Χίλτον και θα τελείωνε στη Συγγρού.
Εκτός κι αν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι απόλυτα ικανοποιημένοι με την απόφαση της κυβέρνησης να τους απολύει με το έτσι θέλω, ή έχουν κάνει ήδη τις καβάτζες τους με τα βύσματα που τους προσλάβανε.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι την εποχή που οι πλατείες ήταν γεμάτες κόσμο και οι επαγγελματίες συνδικαλιστές κλεισμένοι σπίτια τους, κυβερνήσεις έπεφταν, βουλευτές έτρεμαν και πολυνομοσχέδια πέρναγαν με ελάχιστες -και παράνομες- πλειοψηφίες μέσα σε αμέτρητα χημικά.
Όμως, όπως μας λένε συνέχεια οι δημοσιογράφοι της ευθύνης, τότε διανύαμε μία περίοδο λαϊκισμού και τα πράγματα δεν ήταν όπως σήμερα που στεκόμαστε όλοι νηφάλιοι και ψύχραιμοι μπροστά στην καταστροφή της ζωής μας.
Μέσα στη βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ του 32% (συνολικά) φώναζαν και κουνούσαν το δάχτυλο στη συγκυβέρνηση για την απόφασή της να παραβιάσει για μία ακόμη φορά το Σύνταγμα και τους τελευταίους κανόνες προστασίας της εργασίας, χωρίς όμως να σταθούν ικανοί να μαζέψουν όσους μάζευε η συνέλευση της πλατείας Συντάγματος σε ένα χαλαρό μαγιάτικο απόγευμα.
Όμως είπαμε. Τότε ο κόσμος ήταν ανάξιος και ανώριμος και οι πλατείες γεμάτες αναρχοάπλυτους και χρυσαυγίτες.
Τώρα που ο μισθός έγινε κι επίσημα λάστιχο, μπορούμε να απολαύσουμε ελεύθερα τα αποτελέσματα της ανάπτυξης και της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας μέχρις ότου ξανακληθούμε να ψηφίσουμε Σαμαρά η Τσίπρα.
Θα πρέπει, όμως, να ξέρουμε ότι απ’ τη στιγμή που στο λεξιλόγιο μας μπήκαν οι λέξεις “έως 420 ευρώ”, σύντομα θα ακούσουμε και τα “έως ένα δωμάτιο”, “έως ένα πιάτο φαΐ” και “έως ένα χαρτόκουτο”.
Επειδή, όμως, μιλάμε για ανέργους κι όχι για κανονικούς ανθρώπους, σαν τον γιο του Αντώνη Σαμαρά που η καθηγήτρια που τον έπιασε να αντιγράφει στις εξετάσεις απολύθηκε, ο ανώτερος κατώτατος μισθός των 420 ευρώ είναι μία καλή ευκαιρία να δημιουργήσουμε μία νέα στρατιά πρώην ανέργων που, για να μην πεθάνουν απ' την πείνα, θα δέχονται να δουλεύουν ακόμη και για 5 ευρώ τη μέρα.
(Τι ωραίοι που έδειχναν την Κυριακή το βράδυ οι άδειοι δρόμοι γύρω απ’ τη βουλή. Όσοι έβριζαν ή αδιαφορούσαν για τα κινήματα των πλατειών, όταν η κατάσταση μπορούσε ακόμη να σωθεί, ας ξυπνήσουν αύριο πρωί - πρωί για να στηθούν στην ουρά της ΔΕΗ πριν τους κόψουν το ρεύμα.)
0 comments:
Post a Comment