Ο Αγώνας δικαιώνεται

Η διαφαινόμενη εξαγορά του 33% του ΟΠΑΠ από τη σύμπραξη Τσέχων - Μελισσανίδη και πιθανότατα Κοπελούζου, αποτελεί την πρώτη μεγάλη νίκη στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων από τη μέρα που επισημοποιήθηκε η είσοδος της Ελλάδας στα μνημόνια.

Τρία χρόνια πριν, ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε από το Καστελόριζο ότι η χώρα ζητά δάνειο από ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ. Την ίδια στιγμή σαμπάνιες άνοιγαν στα γραφεία της εγχώριας οικονομικής ελίτ. Χώρα με ΔΝΤ σημαίνει ιδιωτικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις με ΔΝΤ σημαίνει ασύλληπτα φτηνό κέρδος.

Οι εθνικές μας επιχειρήσεις, που στήθηκαν με πλάτες του κράτους από ανθρώπους που οι περισσότεροι εξ αυτών ανδρώθηκαν επιχειρηματικά την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών, ένιωσαν πως οι αγώνες δεκαετιών για πλήρη κυριαρχία σε κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή, έφτασε.

Ο όρος ήταν ένας και απλός. Οι ιδιωτικοποιήσεις να γίνουν με τις δικές τους μεθόδους. Τις ίδιες ακριβώς με αυτές που χρησιμοποιούσαν για πάνω από 40 χρόνια.

Η ιστορία δεν κύλησε. Πέρα από λίγες και ασήμαντες περιπτώσεις, τα μεγάλα χαρτοφυλάκια έμεναν απούλητα. Όχι γιατί δεν υπήρχαν προσφορές από έξω. Αλλά γιατί οι προσφορές “ήταν από έξω”.

Όποτε ο κόμπος έφτανε στο χτένι και η τρόικα ζητούσε χρήμα από τις πωλήσεις, οι εφημερίδες και τα κανάλια της εγχώριας οικονομικής ελίτ ούρλιαζαν για “αφελληνισμό της ελληνικής οικονομίας” με τις κυβερνήσεις, ως καλοί υπάλληλοι, να κόβουν κοινωνικά κονδύλια και υποδομές.

Μία εντελώς σουρεαλιστική κατάσταση ανθρώπων που, ενώ ξερογλύφονταν για τα αποφάγια του δημοσίου που το ίδιο το ελληνικό κράτος φρόντισε να απαξιώσει πλήρως παραχωρώντας τις διοικήσεις του σε άχρηστους λωποδύτες του κομματικού σωλήνα, κολλούσαν τις διαδικασίες ξεπουλήματος μόνο και μόνο επειδή δεν θα συμμετείχαν στη μάσα.

Οι ξένες προσφορές έμπαιναν στα υπουργικά συρτάρια και η μόνη δικαιολογία που έμενε στην κυβέρνηση ήταν το “πολιτικό κόστος”. Μέχρι που η ώρα έφτασε και το ένα κόμμα που μετεξελίχθηκε σε τεχνοκράτη πρωθυπουργό με τις πλάτες 40 υπουργών, έγινε τρικομματική κυβέρνηση.

Η ιστορία περί “αφελληνισμού” συνεχίστηκε, μέχρις ότου είδαν τι έγινε στην Κύπρο. Τα παιχνίδια των δύο προηγούμενων χρόνων με τα κουρέματα της ζούλας και τις μπακαλίστικες λύσεις μέχρι να βρει λεφτά ο κάθε Μελισσανίδης ή Κοπερλούζος ή Κόκκαλης ή όπως αλλιώς λέγεται, βρήκαν τοίχο.

Η Ευρώπη σταμάτησε να ζητά αίμα κι άρχισε τα μαχαιρώματα. Οι υποθέσεις των ιδιωτικοποιήσεων, που η ελληνική ελίτ έσπρωχνε προς το απροσδιόριστο μέλλον, δείχνουν να μπαίνουν στο αυλάκι που εξ αρχής σχεδιάστηκε.

Αν δεν χαλάσει το ντηλ του ΟΠΑΠ -κάτι που αυτή τη στιγμή φαίνεται από απίθανο ως αδύνατο- η πρώτη νίκη των εγχώριων “ελληνικών’ οικονομικών παραγόντων θα είναι γεγονός.

Τρία χρόνια πίεσης και επιρροής, με αποτέλεσμα τη διάλυση κοινωνικών και εργατικών ιστών, φέρνουν τώρα την ιστορία της διάσημης ελληνικής επιχειρηματικότητας από τη θεωρία στην πράξη.

Μέσα σε δύο μέρες η προσφορά για τον ΟΠΑΠ και η παραχώρηση του έργου του μετρό της Θεσσαλονίκης -εδώ γελάμε- στον Μπόμπολα, ανοίγουν το νικηφόρο δρόμο της επίμονης ελληνικής ελίτ.

Το μόνο που απομένει είναι να δούμε σε ποια χέρια, και υπό ποιος προϋποθέσεις, θα προχωρήσουν και οι υπόλοιπες “συμπράξεις” Ελλήνων με ξένα κεφάλαια για τα υπόλοιπα δημόσια αποφάγια.