“Απομηχανορραφής Θεοί”

Ρίξε, ρίξε λάσπη και στο τέλος κάτι θα μείνει, δίδαξε τις σύγχρονες και μελλοντικές πολιτικές του γενιές, ο Ιωσήφ Γκέμπελς. Το πόσο δίκιο είχε κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Θα ήταν πολύ ηλίθιος για να το κάνει. Ή η ιδέα για τον εαυτό του θα είχε διαστάσεις θεϊκές.

Οι σύγχρονες ελληνικές πολιτικές μηχανορραφίες, στα χέρια ανθρώπων στερημένων από τις δοξασίες του παρελθόντος, έχουν διαστρεβλώσει ακόμη και τις πιο απλές και ανυπόληπτες, μέχρι σήμερα, έννοιες της καθημερινότητας.

Πρόσφατο παράδειγμα οι Σκουριές και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Σε μια από τις δεκάδες πρόσφατες εξομολογήσεις στα σόσιαλ μίντια, ο γιος του επίτιμου έγραψε με αφορμή τα επεισόδια στο δάσος της Χαλκιδικής: “Οι κουκουλοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ πετάνε μολότωφ μέσα στο δάσος. Επαναστατική γυμναστική και στην επαρχία τώρα”.

Στην κοινωνία του “κατοίκου” και του κατοίκου, του “επαναστάτη” και του επαναστάτη, των αντιεξουσιαστών που ταράζουν την εξουσία στη νομιμότητα προς τέρψιν κάποιων κοινωνικών υπεραξιών, οι όροι έχουν χάσει κάθε τους έννοια, οι λέξεις ποινικοποιούνται και αποποινικοποιούνται κατά το πολιτικό δοκούν και η ανάπτυξη είναι η νέα "υγειονομική βόμβα στο πρωτοβρόχι".

Όταν τα οπλισμένα πογκρόμ χρυσαυγιτών παρουσιάζονται επανειλημμένα ως επιτροπές αγανακτισμένων κατοίκων και οι πορείες πολιτών υπέρ της διάσωσης χιλιάδων δασικών στρεμμάτων που καταλήγουν σε απόπειρες δολοφονίας με δακρυγόνα μέσα σε αυτοκίνητα γεμάτα κόσμο, γίνονται κουκουλοφόροι με μολότωφ χωρίς καμία διάκριση, η γκεμπελική λάσπη πιάνει καθημερινά τόπο.

Όσο περισσότερο βιάζεται η κοινή λογική, τόσο θεϊκότερες γίνονται στα δικά τους μάτια οι προθέσεις τους. Ασχέτως αν γνωρίζουν ότι ζούμε στην εποχή που το τηλεοπτικό μοντάζ βρίσκεται πλέον ένα βήμα πίσω από την κάμερα ενός κινητού τηλεφώνου κι αν για κάθε παραποίηση της πραγματικότητας, υπάρχουν δέκα αυτόπτες μάρτυρες που θα την καταδείξουν.

Όποια κι να είναι η αλήθεια, η μηχανορραφική διαστρέβλωσή της θα εξακολουθεί να πρεσβεύει τον θεϊκό μικρόκοσμο των παραποιητών της. Κι όταν το θράσος ξεπεράσει τα ανθρώπινα όρια της υπομονής, η πολυπόθητη προστασία εκείνου που απολαμβάνει την ελευθερία να λέει την άποψη του αφιερώνεται αποκλειστικά στον εκτός ορίων φανατισμό όλο και περισσότερων από τους αγαπημένους του “κατοίκους”.