Τεράστια είναι η αγωνία του πολιτικού συστήματος να ερμηνεύσει τις πραγματικές προθέσεις που κρύβονται πίσω από τις δράσεις και την ουσία της ύπαρξης της χρυσής αυγής. Οι προτάσεις για τις αποφάσεις που χρειάζεται να παρθούν είναι δεκάδες και η σημασία η οποία δίνεται στις μεθόδους αντιμετώπισης του προβλήματος του ακροδεξιού εθνικισμού, ξεπερνά τα φυσικά όρια του χρόνου και του χώρου.
Η πολιτική ατζέντα της καθημερινότητας καταδεικνύει την αγωνία του κοινοβουλευτισμού για τη γρήγορη και μεθοδευμένη επιστροφή μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας στις κεντρώες πεποιθήσεις του μακριά από τα επικίνδυνα, για τη δημοκρατία τους, άκρα.
Μοναδική είναι η προσπάθεια κατηγοριοποίησης του φαινομένου της χρυσαυγίτικης βίας πάνω σε άκρως αντικρουόμενες ιστορικές δομές του παρελθόντος. Με αποφθέγματα καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται, ξεδιπλώνονται οι αμαθείς και επιλεκτικές ιστορικές μνήμες ανθρώπων με εξέχουσες πολιτικές και κοινωνικές θέσεις, σε παραδοσιακά και εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης και διαδικτυακής διαδραστικότητας.
Έτσι, η ελληνική μνημονιακή καθημερινότητα βρίσκεται μονομιάς να πατά σε μια πολυεπίπεδη ιστορική και γεωγραφική πραγματικότητα, που επεκτείνεται από τους Μπολσεβίκους, τη ναζιστική Βαϊμάρη και τον Σταλινισμό, μέχρι τον Πολ Ποτ, τον Τσαουσέσκου και τον διωγμό των Μαπούτσε από τον Πινοσέτ.
Ένας ιστορικοπολιτικός αχταρμάς με μια καταναγκαστικά εικονική δόση φασιστοφοβίας και εμφανή χονδροειδή ψήγματα μετεμφυλιακών αντανακλαστικών συνθέτει την άποψη του συνόλου του πολιτικού αλλά και πνευματικού κόσμου της σημερινής Ελλάδας.
Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια, μας έχουν μάθει να λέμε. Ευτυχώς που σε αυτήν τουλάχιστον τη διαπίστωση καμία ιστορικοπολιτική συνείδηση των μπαλκονιών της δεκαετίας του ΄80 και των κινηματογραφικών παραγωγών λογοτεχνημάτων που ποτέ δεν βρέθηκε ουσιαστικός λόγος ανάγνωσής τους, δεν αλλοίωσε το περιεχόμενο της.
Σε ένα σύνολο χαμηλού πολιτικού και μορφωτικού επιπέδου, το να φυτέψεις μια ιδέα φαινομενικά εύπεπτη, είναι εξαιρετικά απλό. Ένα δημοφιλές αλλά παράλληλα ψαγμένο και δυνατό απόφθεγμα, δυο-τρεις διάσπαρτες ιστορικές αναφορές άγνωστες στο ευρύ κοινό και μια μέτρια γλωσσοπλαστική ικανότητα αρκούν.
Το αυταπόδεικτο λαϊκίστικο επιχείρημα έχει πλέον αποκτήσει την ιστορικοπολιτική του βάση και ο παραλληλισμός του σκιώδους χθες, με το σκοτεινό σήμερα, αποτελεί την αποκλειστική βάση πολιτικής ατζέντας και δημόσιας συζήτησης.
Έλεγχος για την εγκυρότητα αυτών των μεθόδων υπάρχει, αλλά στην πράξη της δεν αποτελεί τίποτε άλλο από μια απλή έγκριση του διαχειριστή σχολίων μιας ενημερωτικής ιστοσελίδας. Διότι η ψηφιακή πραγματικότητα του διαδικτύου εξακολουθεί να αποτελεί έναν Νέο Κόσμο ενός τεράστιου συνόλου ανθρώπων, που πιστεύουν πως η γη στην οποία εκείνοι ζουν και αναπνέουν, είναι ακόμη επίπεδη.
Οι προσπάθειες ερμηνείας της ναζιστικής βίας με πολιτικούς όρους είναι το πιο πιασάρικο θέμα των ημερών. Ο φόβος των δημοκρατών τρομοκρατεί τους κατοίκους της επίπεδης γης κρατώντας απασχολημένο το μεγαλύτερο κομμάτι των ψυχολογικών τους ορίων.
Η εκδίκηση του φόβου από την άλλη, πολώνει το κλίμα αντιποίνων σε έναν κόσμο που στήθηκε πάνω στην ανομία και την ατιμωρησία έλκοντας όλο και περισσότερους οπαδούς μιας στρέιτ χριστιανοδημοκρατικής άριας ευημερίας.
Στη μέση όλων αυτών το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Αδύνατο να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους η οργή χιλιάδων ανθρώπων για τα αστυνομικά βασανιστήρια μετατράπηκε σε υπουργική μηνυτήρια απειλή του μέσου το οποίο πήρε την πρωτοβουλία να τα δημοσιοποιήσει, αδύνατο να χωνέψει πως η ρητορική μίσους εκείνων που τώρα φοβάται, αποτελεί ευθεία γραμμή δικών του λέξεων και πράξεων.
Διότι όταν προεκλογικά ο σημερινός πρωθυπουργός υποσχόταν την κάθαρση των δημόσιων παιδικών σταθμών από τα παιδιά των αλλοδαπών και μετεκλογικά ο υπουργός Στυλιανίδης μέσα σε λίγες μόνον ώρες απαντά καταφατικά στο χρυσαυγίτικο αίτημα για καταγραφή αλλοδαπών νηπίων, το πολιτικό κενό του χωροχρόνου ξεπερνά την ίδια την πραγματικότητα.
Όταν ο πιο προβεβλημένος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, ο ακούραστος τηλεοπτικός Άδωνις Γεωργιάδης παρέα με τον πρώην βουλευτή Βελόπουλο έθεταν το ίδιο ζήτημα ένα χρόνο πριν, ο βουλευτής Παναγιώταρος αποτελούσε το 0,3% της πολιτικής πραγματικότητας.
Το πολιτικό σύστημα δεν έχει απλά σαπίσει. Με μεθοδικότητα ετών μετεξελίχθηκε σε αυτό που με δυο λόγια ονομάζουμε σήμερα χρυσή αυγή. Οι πανικόβλητοι ιδεολογικοί υπερασπιστές του, σαν σκυλί που επί ώρες κυνηγά την ουρά του, επιδίδονται σε έναν ερμηνευτικό μαραθώνιο για έναν μονάχα λόγο. Φοβούνται να γυρίσουν το κεφάλι τους στα ακροδεξιά βουλευτικά έδρανα. Γιατί εκεί βρίσκεται ο κοντοκουρεμένος τους καθρέπτης.
0 comments:
Post a Comment