Η είδηση έτυχε θερμής υποδοχής από τον πολιτικό κόσμο, και ιδιαίτερα αυτόν της Νέας Δημοκρατίας.
Παράλληλα, πολλοί ήταν εκείνοι που έγραψαν ότι τα χρήματα αυτά “χαρίστηκαν” στους εργαζόμενους, οι οποίοι στο μυαλό των αρθρογράφων λογίζονται ως απλοί παρατηρητές μιας επιτυχημένης επιχείρησης κι όχι το σημαντικότερο κομμάτι της.
Είναι σχεδόν αδιανόητο στον σημερινό άνθρωπο να αντιληφθεί ότι ο πλούτος που παράγει -και που μεταφράζεται σε χρήμα όταν μπει στην αγορά- είναι δικός του. Ότι τα προϊόντα και οι υπηρεσίες που προσφέρει προέρχονται απ' τον κόπο του κι όχι από τον κόπο κάποιου άλλου.
Η κοινή λογική θέλει αυτήν την κυβέρνηση να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αποτρέψει τα αφεντικά από τέτοιου είδους κινήσεις. Τα μπόνους είναι συνηθισμένα μόνο στους υπαλλήλους των τραπεζών και των πολυεθνικών κι όχι σε εργάτες εργοστασίων. Γι΄αυτό κι όποτε πραγματοποιείται κάτι τέτοιο, παρομοιάζεται με επίσκεψη εξωγήινων σε μια έρημη γωνιά της Νεβάδα.
Είναι ποτισμένη στα μυαλά όλων η ιδέα ότι για να απολαμβάνεις τους καρπούς του μόχθου σου, πρέπει να πάρεις την άδεια από κάποιον άλλο. Κι αυτό κάποιοι το ονομάζουν "φιλελευθερισμό".
Τη χρονιά που μας πέρασε οι 300 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου, αύξησαν τον πλούτο τους κατά 524 δισεκατομμύρια δολάρια.
Την ώρα που η κρίση δεν έχει αφήσει ακόμη καμία οικονομία του πλανήτη, μέσα σε μια χρονιά όπου η ισχυρότερη χώρα του κόσμου κατέβασε ρολά για τρεις εβδομάδες κι οι ανατολικές οικονομίες είδαν το ράλι της δικής τους ανάπτυξης να φρενάρει, οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι.
Το χρήμα δεν προέρχεται από παρθενογένεση. Ακόμη και το τζογαδόρικο χρήμα των χρηματαγορών. Η παραγωγή είναι αυτή που φέρνει έσοδα. Οι εργαζόμενοι. Αυτοί· που αν λάβουν κάποιο “μπόνους” από ένα -καθόλα- γενναιόδωρο (αλλά) αφεντικό, θα μιλάμε για είδηση πρώτης γραμμής.
Αυτήν την πρωτοχρονιά είδαμε ένα μέρος της κατά Μαρξ “υπεραξίας” να επιστρέφει στα χέρια όσων την παρήγαγαν. Και το αντιμετωπίσαμε ως θαύμα. Όχι μόνο εμείς, αλλά κι εκείνοι που έφτιαξαν νόμους που πρακτικά “απαγορεύουν” τέτοιου είδους κινήσεις σε όσους δεν συμβάλλουν άμεσα στον χρηματοπιστωτικό τζόγο.
Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι αρκετοί ακραία νεοφιλελεύθεροι χάρηκαν, είναι πολύ ενθαρρυντικό. Σημαίνει πως κατά βάθος είναι όλοι τους μαρξιστές κι επιθυμούν να μοιραστούν με τον καθένα, ισότιμα, την υπεραξία της εργασίας και τον παραγόμενο πλούτο της χώρας. Απλώς δεν το έχουν καταλάβει ακόμη.
"Αυτήν την πρωτοχρονιά είδαμε ένα μέρος της κατά Μαρξ “υπεραξίας” να επιστρέφει στα χέρια όσων την παρήγαγαν."
ReplyDeleteΚαμία υπεραξία δεν παράγεις αν η συμβολή σου στην παραγωγική διαδικασία είναι τόσο τετριμμένη ώστε καθίσταται απολύτως αντικαταστάσιμη. Ο "κόπος" σου από μόνος του δεν αξίζει τίποτα, η μοναδικότητα των ικανοτήτων σου και η απήχησή τους στην αγορά καθορίζουν την χρησιμότητά σου.
Ας παραιτηθούν οι εργάτες του Καρέλια να δούμε
α) αν αυτός θα εξακολουθήσει να λειτουργεί την βιομηχανία του και να βγάζει κέρδος προσλαμβάνοντας άλλους
β) αν οι παραιτηθέντες εργάτες θα είναι σε θέση να παράξουν οτιδήποτε και να καρπωθούν οι ίδιοι την "υπεραξία που παράγουν" χωρίς τον Καρέλια.
Η κίνησή του τελευταίου επικροτείται όχι γιατί αποκαθιστά οποιαδήποτε αδικία αλλά γιατί δείχνει γενναιοδωρία και κοινωνική ευαισθησία.
Βασικα θα ειχε νοημα αυτο που γραφεις αν ο Καρελιας μπορουσε να λειτουργει την βιομηχανια του χωρις εργαζομενους. Γιατι το θεμα δεν ειναι ποιος ειναι ο εργαζομενος αλλα οτι τον πλουτο για τον καθε Καρελια (που ουτε αυτος ειναι αναντικαταστατος) τον παραγει ο εργαζομενος και οχι ο Καρελιας.
DeleteΟταν ομως εχουμε φτασει στο σημειο να θεωρουμε γενναιοδωρια απο πλευρας του εργοδοτη, την επιστροφη ενος ψηγματος μολις των προιοντων του μοχθου τους στους εργαζομενους, τοτε ειναι δεδομενο οτι δεν παμε καθολου καλα ως κοινωνια...