Μάπα το Χάρβαρντ

Το μεγαλύτερο ποσοστό του ανθρωπίνου δυναμικού της βουλής αλλά και των κορυφαίων πόστων της δημόσιας διοίκησης, επανδρώνουν απόφοιτοι μεγάλων ξένων πανεπιστημίων. Χάρβαρντ, Λόντον Σκουλ οφ Εκονόμικς (sic), Ιμπίριαλ (sic, sic) είναι μερικές από τις σχολές που βρίσκουμε στο βιογραφικό των πρώην και νυν κυβερνώντων. Περγαμηνές που εκ του αποτελέσματος θα κάνουν τους καθηγητές των πανεπιστημίων αυτών να κρύβονται από ντροπή.

Ένας μετά τον άλλο οι βουλευτές και οι υπουργοί της κυβέρνησης θρηνούν για την “κατάσταση της ελληνικής παιδείας και των δημόσιων πανεπιστημίων”. Δημοσιογράφοι συγκρίνουν τα προγράμματα σπουδών του Ιμπίριαλ Κόλετζ (sic) με το κλειστό λόγω απεργιών ΕΜΠ στα τεράστια εξώφυλλα τους, για να δείξουν το δράμα του Έλληνα φοιτητή.

Ρεπορτάζ φιλοξενούν τους “εξαθλιωμένους οικονομικά” φοιτητές οι οποίοι μετά από έρευνα (;) χάνουν τέσσερα χιλιάρικα επειδή οι σχολές είναι κλειστές για τρεις μήνες. Κι όπως τονίζουν χαρακτηριστικά, η εξαθλίωση τους έχει φτάσει στα όρια να τα παρατήσουν όλα και να φύγουν να σπουδάσουν στο Λονδίνο (μια από τις πέντε ακριβότερες φοιτητουπόλεις στον πλανήτη).

Είναι σαν εκείνη την πολιτική εκπομπή της Δευτέρας, όπου ο καλεσμένος υπουργός Οικονομικών, Στουρνάρας, κλήθηκε να απαντήσει για τις περικοπές στις συντάξεις σε έναν συνταξιούχο των 1.700 ευρώ.

Παρεμπίπτοντος, κι ο ίδιος ο Στουρνάρας σε πανεπιστήμια του εξωτερικού εκπαιδεύτηκε. Όπως κι ο Σαμαράς, ο Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης κι άλλοι ακόμη. Πολιτικοί, οι οποίοι αποτελούν τη χειρότερη διαφήμιση των μεγαλύτερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων του πλανήτη.

Από την άλλη, βλέποντας το Χάρβαρντ να τιμά τον ΓΑΠ ως κύριο ομιλητή σε εκδηλώσεις για λογαριασμό των φοιτητών του, είναι να αναρωτιέται κανείς αν οι απόφοιτοι των μεγάλων πανεπιστημίων του πλανήτη που κατέχουν κυβερνητικούς θώκους αποτελούν ένα είδος ατραξιόν, παρά κανονικούς εκπαιδευμένους επιστήμονες.

Φυσικά, το ερώτημα είναι ρητορικό. Άλλωστε κι ο Μπους Τζούνιορ το Γέιλ και το Χάρβαρντ τελείωσε. Άλλωστε, οι ίδιοι οι φοιτητές του Χάρβαρντ λένε από μόνοι τους ότι το "Άριστα" δεν έχει πλέον κανένα νόημα, μιας και οι περισσότεροι εκεί μέσα έχουν μπει για να κάνουν δημόσιες σχέσεις.

Στην Ελλάδα κανείς δεν έχει ξεπεράσει το σύνδρομο της ξενολατρείας. Από τις εποχές της μεγάλης μεταπολεμικής μιζέριας, οτιδήποτε ξένο ερχόταν στην Ελλάδα, προϊόν ή άτομο, ανήκε σε μια ανώτερη κατηγορία. Ειδικά αν αυτό το άτομο κατέβαινε στην πολιτική.

Βέβαια, υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούσαν να το καταλάβουν αυτό. Γι’ αυτό και τους έλεγαν αφελείς. Ακόμη κι αν είχαν δίκιο. Σαν εκείνο τον διάλογο από τον Θανασάκη τον πολιτευόμενο, που με ένα πτυχίο πήγαινε για πρωθυπουργός.