Αυτός είναι και ο λόγος που πάρα πολλές φορές καταλήγεις σε ένα αδιέξοδο και μια διαρκή επανάληψη πριν καν ξεκινήσεις να αναφερθείς σε κάτι που έχει ήδη φτάσει στο δικό του ψηφιακό ταβάνι, νιώθοντας ότι δεν έχεις να προσφέρεις περισσότερα.
Να γράψεις για τη μια ακόμη προσπάθεια να σβήσουν τα χρέη των πετρελαιάδων, την ώρα που βγαίνουν γελοίες κυβερνητικές ανακοινώσεις για να σβήσουμε τα τζάκια επειδή πνίγηκαν οι πόλεις στο νέφος και την αιθαλομίχλη; Να το γράψεις.
Να γράψεις ότι ο πιο γλοιώδης και γελοίος πολιτικός της απεχθέστερης πολιτικής περιόδου της Μεταπολίτευσης έγινε υπουργός Υγείας για να λέει ψέματα και να χρησιμοποιεί ως μοναδική απάντηση σε όποιον του τα υποδεικνύει, ότι σιχαίνεται τον συνδικαλισμό, δεν του αρέσει η φάτσα όποιου αντιδρά, και οφείλουμε να σεβόμαστε τα ψέματα του επειδή είναι εκλεγμένος προϊστάμενος μας; Να το γράψεις.
Να γράψεις ότι την ώρα που καθημερινά κλείνουν εκατοντάδες επιχειρήσεις, συνεχίζονται οι δεκαετίες προσωρινών αδειοδοτήσεων των ιδιωτικών καναλιών, η συνεχής λειτουργία χωρίς τις κανονικές άδειες χρήσης των δημόσιων συχνοτήτων, η εξαφάνιση του μοναδικού ανταγωνιστή στον ψηφιακό χώρο -της ΕΡΤ- και η δωρεάν εκμετάλλευσή του στα πρότυπα των εικοσαετών αδειοδοτήσεων τους, ενώ έρχονται συνεχώς νέες διευκολύνσεις όπως μια ακόμη αναβολή του φόρου 20% επί των τηλεοπτικών διαφημίσεων “εξαιτίας της δυσχερούς επιχειρηματικής θέσης τους”; Να το γράψεις κι αυτό.
Να γράψεις ότι η Ελλάδα είναι περισσότερο κι από επίσημα -σύμφωνα με τους αριθμούς- η χώρα με τη μεγαλύτερη ανεργία του δυτικού κόσμου, με έναν στους πέντε να μην έχει τα χρήματα να φάει κρέας και κοτόπουλο, με έναν στους τέσσερις να μην μπορεί να ζεσταθεί, και με ρεκόρ συλλήψεων και κρατήσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη; Γράψτο να πάει στο διάολο.
Να γράψεις ότι η χώρα βρίσκεται στην 87η θέση όσον αφορά την ελευθερία του Τύπου, κάτω από δικτατορικά καθεστώτα της Αφρικής και της Ασίας, ενώ την ίδια ώρα διεθνείς εκθέσεις δημοσιογραφικών φορέων καταδεικνύουν ότι κάθε χρόνο από το 2010 ως το 2013 η κρατική βία εναντίον των ρεπόρτερ του δρόμου εντείνεται διαρκώς; Να το γράψεις.
Να γράψεις ότι στην Ελλάδα όταν ένα πρακτορείο ειδήσεων σαν το Ρόιτερς κάνει αφιέρωμα για τις τριγωνικές αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών μέσω οφσόρ, δανειοδοτώντας η μία την άλλη με τα δικά μας χρήματα για να παρουσιάσουν τελικά μια εικονική αύξηση κεφαλαίων παρά το γεγονός ότι έχουν πάρει εκατοντάδες δισεκατομμύρια χρηματοδοτήσεων από το κράτος τα επτά τελευταία χρόνια; Γράψτο.
Έχεις να γράψεις τόσα πολλά, που η λίστα μπορεί να κρατήσει για δεκάδες ακόμη γραμμές. Ανθρώπινα δικαιώματα και η καταπάτησή τους, σκανδαλώδεις απαλλαγές όσων δεν έχουν πληρώσει σεντ κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, προώθηση νεοναζιστικών ιδεολογιών μέσω του μανδύα της νέας Πολιτικής Άνοιξης του Αντώνη Σαμαρά, σαδιστικός βασανισμός της κοινής λογικής από χρεοκοπημένους εκδοτικούς ομίλους, ατελείωτα ψέματα, ασταμάτητη αστυνομική βία, και πάρα πολλά ακόμη.
Γράψτα όλα αυτά και ξαναγράψτα. Αλλά ως πότε;
Ως πότε θα μιλάς και θα γράφεις διαρκώς για τα ίδια; Και όταν τα ξανασυναντάς, να ξαναμιλάς και να ξαναγράφεις γι' αυτά;
Την ώρα που η καταστροφή ξεπερνά τον ίδιο της τον εαυτό, συνεχίζεις να βλέπεις να περνούν από μπροστά σου απίθανες πολιτικές αποφάσεις κρυμμένες καλά σε περίπλοκα κείμενα νομοσχεδίων, μόνο και μόνο για να εξακολουθήσουν να μην επιβαρύνονται διόλου οι ίδιες δέκα-δεκαπέντε οικογένειες που δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο.
Την ίδια στιγμή οι υπάλληλοί τους σου ζητούν να καταδικάσεις τη βία. Προληπτικά. Πριν καν σκεφτείς να καταφύγεις σε αυτή, πρέπει να την καταδικάσεις. Να διαβάσεις ότι το υπουργείο Οικονομικών προσπαθεί να σβήσει 1,2 δισ. ευρώ από τους εφοπλιστές πετρελαιάδες, αλλά εσύ να καταδικάσεις τη βία. Να μάθεις ότι η Εθνική Τράπεζα δανειοδοτεί το 70% της εξαγοράς μιας δικής της κτηματομεσιτικής εταιρείας από τρίτο με τα δικά σου χρήματα και με ένα ποσοστό δανείου που δεν υπήρχε ούτε και στις εποχές που το χρήμα έρεε άφθονο, και να το παίζεις κάτι μεταξύ Βούδα και Γκάντι. Να μάθεις ότι αν βρεθείς τη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο μπορεί να σε συλλάβουν και να σου φορτώσουν και το προπατορικό αμάρτημα, αφού πρώτα σε βασανίζουν για μέρες, κι εσύ να μιλάς για τις ευεργετικές ιδιότητες του Κομφουκιανισμού στα φυτά εσωτερικού χώρου. Να σε θεωρούν μαλάκα, να στο λένε, κι εσύ να γυρίζεις και το άλλο μαγουλάκι σα να πρωταγωνιστείς στον Ιησού του Τζεφιρέλι.
Άστα όλα τα άλλα. Αυτό το τελευταίο δεν το βαρέθηκες; Να παίζεις τον μαλάκα με πολύ μεγάλη επιτυχία. Δεν το βαρέθηκες; Εγώ το έχω σιχαθεί. Γιατί τείνει να γίνει ο κανόνας. Η συνήθεια. Μια ρουτίνα.
Τώρα όμως κάποιος θα πει ότι τα πάντα ήταν γνωστά απ’ τον Ιούνη του 2012, όταν ο κόσμος έστειλε ξανά με δική του εντολή στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Και θα έχει δίκιο. Κι άντε μετά να ξαναπείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι ο ίδιος μαλάκας με τον άλλο που πιστεύει ότι ο Βαγγέλης Βενιζέλος θα τον σώσει. Ε, δεν είσαι. Όπως και να το κάνουμε, δεν θα γίνεις ποτέ.
Αν θες, αυτό το τελευταίο μην το γράψεις. Μπορεί να παρεξηγηθείς και να σε πουν εμφυλιοπολεμοχαρή. Και δεν κάνει. Γιατί έχουμε δημοκρατία. Και η δημοκρατία είναι πολύτιμη. Και η βία κακιά.
0 comments:
Post a Comment