Χρειάζεται και ειλικρίνεια

Σε συνέντευξη του, ο Αλέξης Τσίπρας παραδέχτηκε ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν πιστεύουν πλέον τις δημοσκοπήσεις, οι οποίες μετά από τα θεαματικά ψέματα των νεοδημοκρατικών Ζαππείων εξακολουθούν να δίνουν στην ΝΔ ένα ποσοστό κοντά στο 30%, με τον ΣΥΡΙΖΑ να μην μπορεί να ξεφύγει.

Δεν χρειάζεται να είσαι πολιτικός επιστήμονας, αλλά ούτε και μάντης, για να καταλάβεις ότι τα νούμερα αλλά και οι ερωτήσεις των δημοσκοπήσεων είναι στημένα και φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο, όπου ακόμη κι αν η κατάσταση ξεφύγει περισσότερο, η εικόνα δεν πρόκειται να αλλάξει.

Άλλοθι σε αυτήν την θεωρία είναι και οι λεγόμενες “κρυφές δημοσκοπήσεις”, οι οποίες βρίσκονται στα χέρια των κομμάτων και ανά διαστήματα διαρρέονται στον Τύπο, ανάλογα με το συμφέρον και, κυρίως, τις πολιτικές -κι όχι μόνο- συγκυρίες.

Αφού πρώτα πω ότι αντιπαρέρχομαι αυτή τη σκιώδη θεωρία των “κρυφών στοιχείων” (όταν γίνουν “φανερά” το ξανασυζητάμε), παραθέτω τη μία και μοναδική δημοσκόπηση η οποία πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 2012. Τις εκλογές.

Σε αυτή λοιπόν τη “δημοσκόπηση” τα στοιχεία έχουν ως εξής: Οι Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και Χρυσή Αυγή, μαζί με Μάνο-Τζήμερο, μάζεψαν ένα ποσοστό που αγγίζει το 55%. Δηλαδή, οι λεγόμενες “μνημονιακές δυνάμεις”, παρέα με τους νεοναζί, συγκέντρωσαν την πλειοψηφία στις κάλπες. Αντίθετα, οι λεγόμενοι “αντιμνημονιακοί” μάζεψαν περίπου 39%. Με λίγα λόγια, πριν από μόλις έναν χρόνο οι περισσότεροι από τους μισούς ψήφισαν μνημόνιο και φασισμό.

Τι είχε προηγηθεί εκείνου του χρόνου και καταλήξαμε σε αυτά τα ποσοστά;

Τα λεφτά που δεν υπήρχαν, το Καστελόριζο, η απώλεια του ενός τετάρτου από τον πλούτο ολόκληρου του πληθυσμού, η δημιουργία τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου νέων ανέργων, η διάλυση κάθε μορφής εργασιακού προστατευτισμού όπως τον ξέραμε από την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών, η επιβολή τριπλής έκτακτης εισφοράς στα ακίνητα, η δήμευση της περιουσίας ταμείων, δημόσιων ιδρυμάτων (νοσοκομεία, πανεπιστήμια κλπ) και μικρομολογιούχων, η υπαγωγή των δανειακών συμβάσεων της χώρας σε διεθνές δίκαιο μετά της πλήρους και αμετάκλητης παραίτησης των δικαιωμάτων της, η αλματώδης αύξηση των αυτοκτονιών, η εκτόξευση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης η οποία οδήγησε στο θάνατο τουλάχιστον δύο ανθρώπων και στην πρόκληση ενός περιβαλλοντικού προβλήματος άνευ προηγουμένου, η εντατικοποίηση της βίαιης αστυνόμευσης κάθε διαμαρτυρίας με απρόκλητες και θανατηφόρες επιθέσεις των ΜΑΤ οι οποίες συνέβαλλαν σε τουλάχιστον δύο θανάτους, η παρακρατική δράση της αστυνομίας η οποία ξεπλένεται ακόμη στους τέσσερις νεκρούς της Μαρφίν, οι βασανισμοί κρατουμένων στα χέρια των υπηρετών της ασφάλειας του πολίτη, η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, η διαπόμπευση οροθετικών γυναικών με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας, η τελική ρύθμιση όλων των διαδικασιών για τις ιδιωτικοποιήσεις νερού, ρεύματος, ΟΠΑΠ, λιμανιών, τρένων, αεροδρομίων κλπ, και, τελικά, η είσοδος ενός ναζιστικού κόμματος στη βουλή.

Προσπαθώ να εξισορροπήσω τα παραπάνω -τα οποία είναι μόνο μια σύντομη περιγραφή της προεκλογικής κατάστασης- με τα όσα έχουν γίνει -και δεν είναι λίγα- από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι σήμερα. Δεν είναι εύκολο.

Κάποιος θα πει ότι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι αποκαλύψεις των διασυνδέσεων παρακράτους, επιχειρηματιών και αστυνομίας με την Χρυσή Αυγή, το κλείσιμο της ΕΡΤ, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, η συνέχιση του χαρατσιού της ΔΕΗ, η προώθηση της αστυνομοκρατίας στο ίδιο επίπεδο και η επαπειλούμενη επιβολή νέου δανείου μέσα στο 2014 κοντράρουν την πρότερη -προεκλογική- κατάσταση. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Γιατί όλα αυτά αποτελούν απλώς τη συνέχιση όσων αποφασίστηκαν πριν οδηγηθούμε στις διπλές κάλπες του 2012. 

Παρόλα αυτά η πολιτική ρητορική τοποθετείται ακόμη πάνω σε αυτές τις κάλπικες δημοσκοπήσεις του σήμερα κι όχι στη μία και σταθερή δημοσκόπηση που έγινε πριν από μόλις 15 μήνες. 

Το κάλεσμα της “ενωμένης κοινωνίας που αντιδρά” σε εκλογές, με αυτούς τους γενικόλογους όρους, είναι άτοπο και άσκοπο. Είτε με τα στοιχεία των αμφιλεγόμενων δημοσκοπήσεων, είτε με αυτά των εκλογών, δεν είναι “όλη η κοινωνία” αυτή που θέλει να αλλάξει η κατάσταση μέσα από ριζοσπαστικές μεθόδους οι οποίες βασίζονται πάνω στη μετωπική σύγκρουση με τα "μεγάλα συμφέροντα".

Είτε γιατί δεν έχουν πειστεί ακόμη για την ικανότητα όσων υπόσχονται κάτι τέτοιο, είτε γιατί δεν έχουν ακούσει -ή δεν ενδιαφέρονται να ακούσουν- τίποτε άλλο πέρα από τις σιχαμένες μακροοικονομικές θεωρίες που υπόσχονται μία ομιχλώδη αλλαγή πάνω σε όρους θολούς μέσω της επιβολής δικαιοσύνης ενός προτύπου "ευρωπαϊκού".

Τα ευρωπαϊκά πρότυπα είναι αυτά που επέβαλαν την προεκλογική λαίλαπα του 2010-2012. Τα ευρωπαϊκά πρότυπα είναι αυτά που έφεραν την απάντηση της επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης (19/10/2013) ότι "στην Ελλάδα δεν παραβιάζονται κοινωνικά δικαιώματα, επειδή τα μέτρα λιτότητας είναι προσωρινά”.

Αντιπαρέρχομαι κάθε αναφοράς περί Ευρώπης των λαών κι όχι των κυβερνώντων κι άλλες τέτοιες σαχλαμάρες που ακούγονται συχνά πυκνά όταν η κουβέντα ξεφεύγει από τα στενά ελληνικά πλαίσια. Αυτή είναι η Ευρώπη. Όπως αυτή είναι και η Ελλάδα. Από το Καστελόριζο μέχρι σήμερα. Και, δυστυχώς, όλο αυτό θα συνεχιστεί. Όμως δεν είναι καν το χειρότερο σενάριο. Γιατί το πιο επικίνδυνο όλων, είναι το πρότυπο αυτό να γίνει τελικά συνήθειο. Να αποτελέσει το παράδειγμα ενός μελλοντικού μοντέλου, το οποίο θα βασιστεί πάνω στην καθολική παραίτηση και τις ομηρικές αναζητήσεις της τέλειας μακροοικονομικής θεώρησης που θα εξηγήσει τι είναι αυτό που προκαλεί τον θάνατο από πείνα. 

Ωραίες είναι λοιπόν οι θεωρήσεις γύρω από την πανελλαδική, πανευρωπαϊκή, παν-καπιταλιστική, παγκόσμια ή παν-γαλαξιακή αλλαγή που θα φέρει μία παράταξη που διεκδικεί το 45% ενός εκλογικού σώματος που δεν εμπνέεται από τίποτα και που -εκτός μίας ελαχίστης πλειοψηφίας η οποία αψηφά (και καλά κάνει) την ίδια την εκλογική διαδικασία- δεν είναι διατεθειμένο να συγκρουστεί ανοιχτά και με διάρκεια, για να διεκδικήσει πρώτα και πάνω από όλα δικαιοσύνη.

Κι όταν λέμε δικαιοσύνη, δεν εννοούμε την τυφλή κυρία που στέκεται σιωπηλή έξω από τα δικαστικά μέγαρα για να θυμίζει σε όλους ότι εκτός από γούστο, έχουμε και χιούμορ. Μιλάω για τους ανθρώπους που καλούνται να την υπηρετήσουν και που επέτρεψαν μία καταστροφή την οποία όταν κάποιοι έβλεπαν, εκείνοι επέλεγαν να εθελοτυφλούν, μιμούμενοι στην κυριολεξία το σύμβολό τους.

Είναι πολλά μαζεμένα για να προφτάσουν να αποτυπωθούν σε μία σελίδα. Πόσο μάλλον σε μια πολιτική ομιλία της μισής ώρας ή σε μια βουλευτική συμμετοχή σ’ ένα καρναβαλίστικο τηλεοπτικό πάνελ. Το μόνο που έχω να πω είναι πως και η ίδια η πραγματικότητα, αλλά και οι “δημοσκοπήσεις”, λένε το ίδιο πράγμα. Δεν είμαστε όλοι στην ίδια πλευρά. Ούτε θέλουμε όλοι να αλλάξει κάτι από τα παραπάνω. Γι’ αυτό και η πρώτη κίνηση είναι να διαλέξεις με ποιους θέλεις να είσαι. Και ποιοι είναι αυτοί που ξέρεις ότι θέλουν την ίδια “αλλαγή” που θες κι εσύ.

Ο μόνος τρόπος για να διαπιστώσεις κάτι τέτοιο είναι να ανοίξεις επιτέλους όλα σου τα χαρτιά χωρίς να λογαριάζει το κόστος. Γιατί πριν από την δικαιοσύνη, χρειάζεται και ειλικρίνεια. Κι από αυτή πάσχουμε όλοι.