Τις τελευταίες μέρες είχαμε την επανεμφάνιση της υπόθεσης του εμπρησμού της Μαρφίν 3,5 χρόνια μετά το έγκλημα, την αναδημοσίευση της υπόθεσης του ληστή τραπεζών Νίκου Μαζιώτη, την επαναφορά -μετά το αντιφασιστικό κουρνιαχτό- της εξίσωσης γιαούρτι-μπουκάλι-μαχαίρωμα-ναζισμός, την αναμόχλευση των Σκουριών με μαζικές κλήσεις υπόπτων για “τρομοκρατία” και την τηλεοπτική επιστροφή της θεωρίας των δύο άκρων την οποία ο ίδιος ο πρωθυπουργός επιχείρησε να προωθήσει -μέσω του φασίστα Χρύσανθου Λαζαρίδη- αμέσως μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Η αστυνομία διαρρέει στα ΜΜΕ πως επίκειται τρομοκρατικό χτύπημα με το ίδιο ακριβώς ύφος που θα λέγαμε ότι “στην Ελλάδα κάποτε θα κάνει σεισμό”. Και στις δύο περιπτώσεις κάποια στιγμή θα πέσεις μέσα. Όπως κι αν το κάνεις, χαμένος δεν πρόκειται να βγεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη καταγγέλλει παρακολουθήσεις στελεχών του με σκοπό, όπως λένε και γράφουν πολλοί, να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο εμπλοκής βουλευτών του στο περιστατικό των Σκουριών.
Για να είμαστε δίκαιοι και στη μία αλλά και στην άλλη περίπτωση στοιχεία δεν υπάρχουν. Το είπε κι ο ίδιος ο Τσίπρας. Γιατί άλλο το να λες ότι αφού στην Ελλάδα που επί χρόνια παρακολουθούνταν ο Καραμανλής και οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν στήσει κοριούς στην Μέρκελ τότε δεν μπορεί να έχει σταματήσει όλο αυτό κι άλλο το ότι ετοιμάζεται μία προβοκάτσια. Ακόμη κι αν όλα τα δεδομένα οδηγούν προς τα εκεί.
Αν θέλεις να είσαι στην πράξη διαφορετικός από τους συκοφάντες, δεν κάνεις τα ίδια με εκείνους. Αν πιστεύεις ότι πραγματικά απειλείσαι με πιθανή σύλληψη εξαιτίας στημένων κατηγοριών, τότε παραθέτεις τα στοιχεία. Δημόσια, όχι στη δικαιοσύνη. Μια δικαιοσύνη που σήμερα προσπαθεί να βρει τρόπους για να κρίνει ως εγκληματική οργάνωση τους νεοναζί που μέχρι χθες θεωρούσε καθόλα νόμιμους να συμμετάσχουν σε εκλογές. Και να μπουν στο κοινονούλιο.
Η “πίστη στη δικαιοσύνη” που επαναλαμβάνουν τα προβεβλημένα στελέχη της αριστεράς θα είναι και το κύκνειο άσμα τους, όταν οι φόβοι τους βγουν αληθινοί. Η δικαιοσύνη ποτέ δεν ήταν “δίκαια”. Τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά, που δεκάτομη ανάλυση στις υποθέσεις ατιμωρησίας δεν φτάνει για να τα περιγράψει.
Το τελευταίο σκαλοπάτι αυτοπροστασίας σε μια κοινωνία που η δικαιοσύνη έχει χαθεί, είναι η δημοσιότητα. Η εποχή της δικτύωσης και του ίντερνετ προσφέρει αυτήν την ευκαιρία σε όλους. Δεν έχεις ανάγκη πλέον να σε δείξει η τηλεόραση για να μάθει ο διπλανός σου τι συμβαίνει. Πόσο μάλλον, που στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και στην τηλεόραση έχει πρόσβαση και δικό του ραδιοφωνικό σταθμό έχει και εφημερίδα και σάιτ κι απ’ όλα.
Το να παίζεις συνεχώς άμυνα, όταν ξέρεις ότι έχεις από πίσω σου -τουλάχιστον- δύο εκατομμύρια ψηφοφόρους, τότε δεν είσαι τελικά θύμα. Είσαι φοβικός. Το να σε σέρνουν μία χούφτα αποδεδειγμένοι φασίστες, χουντικοί, χουντοβασιλικοί κι απόγονοι των ταγματασφαλιτών και δικτατόρων της δεκαετίας του ’20 και του ’30, δεν είναι γενναιότητα, αλλά μαλακία.
Το να βρίζεις και να φτύνεις τους “νταβατήδες της ενημέρωσης”, όπως εσύ ο ίδιος αποκαλείς, αλλά να ζητιανεύεις πόστο στα πάνελ τους, δεν είναι πολιτική ευγένεια, αλλά υποτέλεια· στο παλιό, το ξεπερασμένο, το νεκροζώντανο πτώμα που βρυχάται λίγο πριν σωριαστεί κομμάτια μπροστά στα πόδια σου.
Τι ανάγκη έχεις να φωτογραφίζεσαι με κομιστές που έκαναν το ναζισμό lifestyle και το αίμα αθώων επάγγελμα; Γιατί συνεχίζεις να απαντάς σε βλακώδεις ανακοινώσεις ενός τσούρμου αγράμματων αγροίκων που το μόνο τους επίτευγμα ήταν να δένουν μόνοι τα κορδόνια των παπουτσιών τους; Γιατί μετατρέπεις τα διαδικτυακά σου εργαλεία -το μόνο μέσο στο οποίο πραγματικά δεν έχεις ανάγκη κανένα “νταβατζή”- σε κακέκτυπα των τρισχειρότερων ιντερνετικών μορφωμάτων;
Τη λάσπη δεν την πολεμάς με λάσπη, αλλά με νερό. Καθαρό και κρυστάλλινο, που λέει η διαφήμιση. Μόνο έτσι μπορείς να την ξεπλύνεις. Αλλιώς θα συνεχίσεις να κυλιέσαι στο βούρκο με τα γουρούνια που προσπαθούν να σε κάνουν κάθε μέρα σαν τα μούτρα τους, μόνο και μόνο γιατί ποτέ τους δεν μάθανε να δημιουργούν παρά μόνο να καταστρέφουν.
Όσο γρηγορότερα το καταλάβεις τόσο περισσότερα έχεις να κερδίσεις. Γιατί για την ώρα χάνεις, ακόμη κι αν δεν το έχεις πάρει χαμπάρι.
No comments:
Post a Comment