Η Ευρώπη μερικών

Το μεγαλύτερο προτέρημα του καπιταλισμού είναι ότι μετατρέπει μία τραπεζική κρίση σε υπαρξιακή. Και τότε βγαίνουν όλα τα άπλυτα στη φόρα.

Διανύουμε την τρίτη χρονιά βαθιάς οικονομικής, ηθικής και δημοκρατικής κρίσης στην Ευρώπη. Και τα χειρότερα ακόμη να ‘ρθουν.

Το μεγαλύτερο κομμάτι των ευρωπαϊκών λαών κοιτά, πλέον, με μισό μάτι την Ένωση. Την ίδια Ένωση που τους τελευταίους 24 μήνες ψήφισε, σε αρκετές από τις τοπικές του εκλογές, για να την "διασώσει".

Το δημοκρατικό χάσμα μεταξύ του Ευρωπαϊκού και του ανθρώπινου δικαίου άνοιξε στο ίδιο ακριβώς σημείο που πριν από 70 χρόνια γέννησε έναν πόλεμο με 20 εκατομμύρια νεκρούς.

Και μετά ήρθε η “ανάπτυξη”, η “αλληλεγγύη”, το “ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος”. Αυτή η πολυδιαφημισμένη “Ευρώπη των λαών”. Ή τουλάχιστον αυτή που όλοι ψάχνουν να ξαναβρούν, ζώντας την αυταπάτη μιας ψεύτικης ανάμνησης.

Η Ευρώπη δεν υπήρξε ποτέ αυτή η “χαρούμενη” και “αλληλέγγυα” γωνιά του πλανήτη που τώρα ένας Σόιμπλε, μια Μέρκελ κι ένας Ρέσλερ "πασχίζουν να καταστρέψουν".

Η Ευρώπη ήταν για 40 χρόνια το πεδίο των μαχών του Ψυχρού Πολέμου. Που μπορεί να μην έσκαψε το λάκκο 20 εκατομμυρίων μονομιάς, αλλά τελειοποίησε κάθε δολοφονικό ένστικτο που σήμερα κατακλύζει τον χρηματοπιστωτικό μας πλανήτη.

Είδε τα μισά της εδάφη να αγκωμαχούν κάτω απ’ την μπότα ανώμαλων μοναρχιών, όταν τα άλλα της μισά νόμισαν ότι ζουν ελεύθερα και δημοκρατικά. Εδάφη που με έναν χάρακα κι ένα μολύβι, τρεις άνθρωποι λίγο πριν το τέλος του πολέμου χωρίσανε σαν σε παιχνίδι επιτραπέζιο.

Εκατομμύρια νέων ξεριζώθηκαν απ’ τις κατεστραμμένες τους πατρίδες για να ανοικοδομήσουν μία μονάχα χώρα. Την Γερμανία. Κι αυτή ούτε καν ολόκληρη, αλλά το ένα της κομμάτι. Το “καλό”.

Έσπειρε φονιάδες δικτατορίσκους και γενοκτόνους εμφυλίους στις αφρικανικές πλουτοπαραγωγικές της -πρώην- αφρικανικές αποικίες, μόλις οι “δούλοι” σήκωσαν κεφάλι κι απαίτησαν κράτη ανεξάρτητα.

Κράτη που κι αυτά βαφτίστηκαν σε μια νύχτα, μέσα από ευθείες μολυβιές σε αδειανούς χάρτες. Με χάρακες Ευρωπαϊκούς.

Ολόκληρος ο νότος της βίωσε στρατιωτικές και πολιτικές χούντες πριν ακόμη προφτάσει να κλάψει τα θύματα των μεταπολεμικών της εμφυλίων.

Έτρεξε να κρυφτεί από τη ραδιενεργή βροχή του Τσέρνομπιλ κουνώντας το δάχτυλο στους “κομμουνιστές”, όταν τα δικά της βιομηχανικά απόβλητα τα βάφτισε “ανάπτυξη”.

Είδε το Τείχος που η ίδια έστησε, να πέφτει· κι άνοιξε σαμπάνιες στις έγχρωμες τηλεοράσεις του “Ευρωπαίου” γεμίζοντας τα μπαρ με Ρωσίδες κι Ουκρανές πουτάνες, που στα ρεπό τους ξεσκάτιζαν τον κατάκοιτο γονιό της. Τον “ήρωα του πολέμου”.

Έστησε κι άλλον πόλεμο. Αυτή τη φορά στην καρδιά των εδαφών της, βρέχοντας την πρώην Γιουγκοσλαβία με αίμα εμφυλίου και βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου. Λες και τα εκατομμύρια νεκρών του ’40 ή ο σκασμένος ουκρανικός αντιδραστήρας δεν τής ήταν αρκετά.

Τρύπησε πιο βαθιά, φτώχυνε δισεκατομμύρια, έμαθε να σκοτώνει με ακρίβεια κι εμπλουτισμένες μεθόδους, αποβλάκωσε τα ίδια της τα παιδιά, εξαφάνισε ζωές.

Κι όταν ήρθε η καθαρή εικόνα, το ψηφιακό τηλεοπτικό σήμα και το γρήγορο ίντερνετ, ξέχασε ό,τι πρόσχημα βρήκε για να κρύψει τα απανωτά της εγκλήματα και στράφηκε ενάντια σε όσα ΕΠΕΤΡΕΨΕ να απολαύσει για μια χούφτα χρόνια ο λαός της.

Γι' αυτήν την “Ευρώπη των λαών” μιλάμε. Της αλληλεγγύης· της συνεργασίας· της ανάπτυξης· της κοινωνικότητας· των ευκαιριών. Για μερικούς.