Τα δικά τους λεφτά μας

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ούτε λαμπρός οικονομολόγος, αλλά ούτε και όψιμα μετανιωμένος νεοφιλελεύθερος αναλυτής για να καταλάβει ότι η Κύπρος αυτή τη στιγμή δεν είναι στο ευρώ.

Η παραφιλολογία, που μπήκε στο τραπέζι από εκείνους που με λύσσα υπερασπίζονται την ελευθερία της διακίνησης κεφαλαίων, γύρω από το πόσα χρήματα πρέπει να έχει κάποιος στην τράπεζα για να θεωρείται πλούσιος, εξελίχθηκε σε έναν πόλεμο ευθυνών.

Αποτέλεσμα του πολέμου αυτού είναι ένα θολό σενάριο σχετικά με το ποιος ευθύνεται για το φαλίρισμα των κυπριακών τραπεζών. Η κτηματομεσιτική φούσκα, το κούρεμα της Ελλάδας, η μαζικές μετακινήσεις ρωσικών κεφαλαίων υπό το φόβο της ένταξης της Κύπρου στο μνημόνιο, ο Βγενόπουλος και η τοξική Μαρφίν, είναι μερικά παραδείγματα.

Όλα τα παραπάνω φταίνε. Κανένα από τα παραπάνω δεν φταίει. Και τα δύο ισχύουν, αλλά οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος καθίσει και αναλογιστεί, με καθαρό μυαλό, τι διάολο συνέβαινε όλα αυτά τα χρόνια, στο μόνο πράγμα που θα καταλήξει είναι ότι τα χρήματα που θεωρούμε “δικά” μας, δεν μας ανήκαν ποτέ.

Απόδειξη οι φωτογραφίες με τα κοντέινερ που κυκλοφόρησαν σήμερα σε όλες τις εφημερίδες. Τα φορτηγά γεμάτα ευρώ που έστειλε η Γερμανία για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα ρευστότητας της Κύπρου. Όχι τα δανεικά που ΘΑ έρθουν, αλλά τα χρήματα των ανθρώπων που θεωρούσαν μέχρι πριν από 15 μέρες δικά τους.

Το σύστημα μπούκωσε και οι υπεραξίες του νησιού έσκασαν στα μούτρα των τραπεζών. Τα 100.000 ευρώ, σε μία οικονομία όπου τα νοίκια, οι τιμές ακινήτων και γης αλλά και το κόστος ζωής των κατοίκων ξεπέρασαν κάθε φαντασία, φαντάζουν πολύ μικρά για να μιλάμε με τους σχετικούς όρους “πλούσιου και φτωχού”.

Έτσι όπως οι ίδιοι άνθρωποι προσπαθούν να επιβάλλουν τα πέντε τελευταία χρόνια καινοτόμους τραπεζικούς ορισμούς όπως αυτόν της “καλής και κακής τράπεζας”, λες και υπήρξαν ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας “καλές” τράπεζες, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο καλούνται τώρα να ορίσουν τι θα πει πλούσιος και φτωχός.

Σε μια χώρα όπου ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, ένα παραθαλάσσιο οικόπεδο ή το εφάπαξ ενός ζευγαριού συνταξιούχων ξεπερνά, στην ξεφτίλα, τις 250 χιλιάδες. Ευρώ.

Φταίξατε που πλουτίσατε και θα πληρώσετε τώρα με τον σκληρότερο τρόπο: Τη διαπίστωση ότι τα “λεφτά σας” δεν είναι και τόσο “σας”. Αυτό λέει ο απίθανος Ολλανδός Ντέισελμπλουμ, ο αντικαταστάτης του Γιούνκερ στο περίφημο Γιούρογκρουπ.

Η διάσωση των οικονομικών ανοιγμάτων των τραπεζών ήταν αυτή που έφερε τη δήμευση περιουσιών και τη μετάβαση της Κύπρου σε μια οικονομική πραγματικότητα κατοχικού χαρακτήρα.

Η μετατροπή των “μεγαλοκαταθετών” σε “επενδυτές” μόλις ήρθε η ώρα της πληρωμής ήταν η ευκολότερη και πιο βολική λύση σε μία περίοδο όπου τα μερίσματα των πραγματικών τραπεζικών “επενδυτών” μετανάστευαν σε ασφαλέστερα χρηματοπιστωτικά καταφύγια.

Το σοκ μπροστά στη διαπίστωση ότι οι “κόποι μιας ζωής”, όπως χαρακτηριστικά μας αρέσει να αποκαλούμε, δεν ανήκουν σε εμάς αλλά στον τραπεζίτη που τα εμπιστευτήκαμε με τη θέληση μας για να τα κρατήσει ασφαλή, έφερε την παγωμάρα του κόσμου.

12 ολόκληρες μέρες έχουν περάσει και η παγωμάρα αυτή εξελίχθηκε σε “ψυχραιμία”. Όσοι μπόρεσαν να τραβήξουν τα χρήματα τους από ΑΤΜ σε ΑΤΜ μιλούν τώρα για ληστεία, νομίζοντας πως επειδή “ξεγέλασαν” το σύστημα με τις τακτικές τους αναλήψεις, είναι ασφαλείς.

Ποτέ τους δεν θα είναι ασφαλείς. Ούτε όταν καταλάβουν ότι το επόμενο θύμα της τραπεζικής αρπαγής θα είναι τα ασφαλιστικά τους ταμεία, ούτε τη στιγμή που θα διαπιστώσουν πως θα ζήσουν κι αυτοί στα πλαίσια ενός φτωχοποιημένου ευρωπαϊκού νότου, όπου το χρήμα κοστίζει ακριβότερα και η ανθρώπινη ζωή φτηνότερα.