Χαμένη γενιά

“Συνελήφθη 22χρονος στην κηδεία του χουντικού Ντερτιλή με μερικές δεκάδες κάλυκες στα χέρια του. Τις μάζευε όταν οι φίλοι του απέδιδαν τιμές στον νεκρό πραξικοπηματία”. Κάπως έτσι καλύφθηκε η είδηση. Κάπως έτσι περάσαμε με μια ματιά, από τους 20χρονους χουντικούς νεοναζί στους, επίσης, 20χρονους ρετουσαρισμένους “τρομοκράτες”.

Φλεβάρης του 2013 και 20χρονα παιδιά τιμούν τον Νίκο Ντερτιλή. Πυροβολούν στην κηδεία του και τον ονοματίζουν ήρωα. Χουντοπαπαδαριά τούς τον τοποθετούν δίπλα στον Σωκράτη κι εκείνα φωνάζουν άξιος. 20 χρονών παιδιά με ξυρισμένα κεφάλια και φουσκωμένα μπράτσα. Και πιστόλια στην τσέπη.

20 χρονών παιδιά ήταν κι εκείνα που πριν από δυο μέρες “τίμησαν” τους νεκρούς των Ιμίων. Νεκρούς που καπηλεύτηκαν οι φασίστες και που ποτέ κανείς δεν ρώτησε να μάθει ποιοι πραγματικά ήταν εκείνοι οι άνθρωποι που σκοτώθηκαν εν ώρα υπηρεσίας.

Τίμησαν τους νεκρούς οι 20χρονοι με αναμμένα δαδιά στα χέρια και φασιστικά συνθήματα στο στόμα στην πορεία του χρυσαυγίτικου τάγματος μίσους του κέντρου της Αθήνας.

Στρατιωτικές σχολές με μαύρο χρώμα σαν το δηλητήριο που χύσανε στα 20χρονα μυαλά τους, σταθήκαν προσοχή στα παραγγέλματα των ιδεολογικών τους βιαστών. Με πρόσωπα αγνώριστα. Όχι από τον ξυλοδαρμό ενός μπάτσου, αλλά από το μίσος ενός ναζί. Με μάτια άδεια να καθρεφτίζουν τη φωτιά της δάδας και τίποτε παραπάνω.

20 χρονών παιδιά που κάποτε πήγαιναν σχολείο. Ίσως και σε μια σχολή. 20 χρονών παιδιά που από την ώρα που γεννήθηκαν δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας αριθμός. Αριθμός μητρώου αρρένων, αριθμός του ΙΚΑ, αριθμός στις πανελλαδικές εξετάσεις, αριθμός στα νούμερα της ανεργίας, αριθμός στα ποσοστά της Χρυσής Αυγής.

Καμία ντροπή γι' αυτήν την κατάντια. Από κανέναν. Καμία ντροπή από εκείνους που διαχειρίστηκαν την ελληνική παιδεία τα 30 τελευταία χρόνια. Καμία ντροπή από εκείνους που αποφάσισαν ότι τα παιδιά μας θα βγαίνουν από το σχολείο αμόρφωτα, ανιστόρητα, άβουλα.

Καμία ντροπή που υπάρχουν 20χρονοι που τιμούν τον Νίκο Ντερτιλή και που λένε πλέον και σε ξένες εφημερίδες πως δεν υπήρξε ποτέ νεκρός στο Πολυτεχνείο. Πως οι Χρυσαυγίτες δεν είναι νεοναζί. Πως ο φασισμός δεν έχει σχέση με τη Χρυσή Αυγή.

Παιδιά που δεν μάθανε ποτέ τους ιστορία. Παιδιά που δεν νοιάστηκε κανείς για να τους μάθει ιστορία. Για να τους διδάξει πολιτισμό. 20χρονα παιδιά με οικογένειες-ερωτηματικά. Που δεν νοιαστήκαν ούτε εκείνες γι' αυτά. Που μπορεί να είναι φασίστες χουντοβασιλικοί του κερατά, αλλά μπορεί και όχι.

20 χρονών παιδιά στις κηδείες χουντικών, στις πορείες νεοναζί και στις παρέες μαχαιροβγαλτών του κέντρου της Αθήνας και κανένα δάκρυ δεν κύλησε για τη μια ακόμη χαμένη γενιά που βαδίζει πάνω στις βαριές της μαύρες, σιδερένιες μπότες.

Χαμένη, όχι οικονομικά ή επαγγελματικά. Χαμένη ιδεολογικά. Χαμένη μέσα στο μίσος για κάθε τι διαφορετικό. Στο μίσος για την καλοσύνη. Στο μίσος για τον άνθρωπο.

Παιδιά που παρελαύνουν με μαύρες παραστρατιωτικές στολές στο κέντρο της Αθήνας κι ούτε ένα δάκρυ δεν κυλά στα μάγουλα των υπηρετών της ενημέρωσης.

Εκείνων που απολαμβάνουν τις 10 σφαλιάρες σε άλλους 20χρονους, επειδή τολμήσανε να “κλέψουν τα λεφτά μας”.

Εκείνων με τους τεράστιους τίτλους “ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ”, “ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ”, “ΕΦΙΑΛΤΗΣ”, “ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ”.

Εκείνων των ρεπορτάζ με τα “καλομαθημένα παιδιά των βορείων προαστίων” από αγράμματους θολωμένους ρεπόρτερ και ανιστόρητους πληρωμένους διευθυντές που δεν μάθανε ότι ποτέ στην ιστορία ο φτωχός και εξαθλιωμένος βιοπαλαιστής δεν πήρε πρώτος στα χέρια του τα Καλάσνικοφ.

Όλων αυτών που σταυρώσαν κακοποιημένους 20χρονους και κατακεραυνώσαν τα λόγια τους περί “αιχμαλωσίας πολέμου” και λοιπών επαναστατικών τσιτάτων, γιατί αυτό πουλάει. Γιατί αυτό τους είπαν να κάνουν. Γιατί δεν έχουν καταλάβει τι έρχεται.

Ή έχουν καταλάβει και χαίρονται γι΄αυτό.

Χαίρονται να προβάλλουν το φόβο και να κρύβουν το μίσος. Να δείχνουν τον τρόμο και να κουκουλώνουν την παρακμή. Να ξερνούν οχετούς λάσπης και περιττωμάτων για “20χρονους τρομοκράτες” και να θολώνουν την εικόνα του ξεπεσμού μιας γενιάς 20χρονων εκκολαπτόμενων νεοναζί.

Γιατί έτσι βολεύει. Αυτό πληρώνονται να κάνουν. Κι αυτή θα είναι η ντροπή που θα τους ακολουθεί σε όλη τους τη ζωή. Όλους εκείνους που ονοματίστηκαν παιδαγωγοί, ακαδημαϊκοί λειτουργοί, “δάσκαλοι”.

Κάθε 20χρονος σε μια κηδεία χουντικού, κάθε 20χρονος σε μια πορεία μίσους, κάθε 20χρονος μαχαιροβγάλτης νεοναζί θα είναι και μια ακόμη αποτυχία τους. Μια ακόμη ντροπή τους. Ένας ακόμη θάνατος. Θάνατος ιδεολογικός. Θάνατος ανθρωπιστικός. Θάνατος ενός χορτάτου παιδιού με υποσιτισμένο το μυαλό.

Τώρα μπορείτε να συνεχίσετε τον οχετό σας για τους “γιους της Νάσιουτζικ” και τους “κολλητούς τους Αλέξη”.

Γαμημένοι.