Τι περιμένεις από μένα;

Αμέτρητες είναι οι πολιτικές συζητήσεις γύρω από τους σκοπούς που περιβάλλουν τις κυβερνητικές και αντιπολιτευτικές ρητορικές, σχετικά με το επαγγελματικό μέλλον που προδιαγράφουν τα κόμματα της βουλής για τους κατοίκους αυτής της χώρας.

ΜΜΕ και κυβερνώντες αριθμούν με ειρωνεία, και μικρή (ή μεγάλη) δόση αλήθειας τους σκοπούς των αντιπολιτευόμενών τους γύρω από αυτό το ζήτημα.

Με μια γρήγορη ματιά, λοιπόν, διαπιστώνουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μας κάνει δημοσίους υπαλλήλους, ο Καμμένος πετρελαιάδες, το ΚΚΕ προλετάριους δικτάτορες και η Χρυσή Αυγή αιμοδιψείς καρποσυλλέκτες.

Αυτό που κανείς δεν έχει φροντίσει να μάθει είναι το μέλλον που οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι προδικάζουν για εμάς. Πώς ακριβώς έχουν ονειρευτεί τον Έλληνα εργαζόμενο και ποιοι θα είναι εκείνοι οι τομείς που θα χτίσουν το επαγγελματικό του μέλλον;

Εργάτης δεν θα είναι. Εργοστάσια, βιοτεχνίες, χωράφια, ερημώνουν, κλείνουν, χρεοκοπούν, φεύγουν από τη χώρα.

Μπάτσος και στρατιωτικός δεν θα είναι. Οι σχολές έχουν τιγκάρει και οι Έλληνες στρατηγοί είναι περισσότεροι από τους Αμερικανούς.

Μικροεπιχειρηματίας δεν θα είναι. Εκτός κι αν αφοσιωθεί στην παραγωγή και τη διανομή λουκέτων, αλλά πόσες τέτοιου είδους επιχειρήσεις μπορούν να συνυπάρξουν;

Μικροϊδιοκτήτης και εκμεταλλευτής ακίνητης περιουσίας δεν θα είναι. Τα ακίνητα και τα χωράφια είναι η τελευταία αμαρτία που πολύ σύντομα θα εξαφανιστεί δια παντός από προσώπου γης.

Ούτε επιστήμονας θα είναι. Τουλάχιστον όχι για αυτήν τη χώρα, αλλά για τη Γερμανία, την Ολλανδία, το Κατάρ και τη Βρετανία.

Ποιο το κυβερνητικό σχέδιο για τον εργαζόμενο αυτού εδώ του τόπου; Σερβιτόρος το καλοκαίρι στα ελληνικά νησιά; Εθελοντής-εργαζόμενος κατά το δόγμα Πέτρου Δούκα; Τρόφιμος των φυλακών αντιφρονούντων, φοροοφειλετών, μπουκαλοφόρων και στρατοπέδων συγκέντρωσης;

Ας μου εξηγήσει κάποιος. Δεν θέλω να μου πει ούτε για ποιον θα δουλεύω, ούτε για πόσα λεφτά. Θέλω να μου πει τι σκατά θα κάνω. Τι να περιμένει από μένα.

Να πασχίζω να πουλάω υπηρεσίες και αγαθά σε ανθρώπους που δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε το καθημερινό του ψωμί;

Να αναμένω πότε θα έρθει η επένδυση από την Κίνα, το Κατάρ και τη Ρωσία, αφού πρώτα αλλάξει το φορολογικό σύστημα, καθοριστούν οι ειδικές οικονομικές ζώνες κι οριστούν από τους νόμους και το σύνταγμα ποια δικαιώματά μου θα καταργηθούν;

Να σηκωθώ να φύγω κι όπου με βγάλει; Ή πολύ απλά να κάνω υπομονή μέχρι να συνηθίσω την πείνα, σαν τον γάιδαρο του Χότζα;

Αν ποτέ υπάρξει κάποια απάντηση σε αυτό το πολύ απλό ερώτημα, θα ήμουν πολύ χαρούμενος να τη μάθω. Όποια κι αν είναι αυτή. Γιατί η μοναδική λογική εξήγηση που μπορώ να δώσω, είναι μία. Το μόνο πράγμα που περιμένουν από μένα, είναι να βγω έξω και να μην αφήσω τίποτα όρθιο.