Ένα ακόμη απεργιακό μνημόνιο

Ψάχνω να βρω την τελευταία φορά που απεργιακές κινητοποιήσεις δεν είχαν εθελοντική αποχώρηση κόσμου σαν αυτή που ζήσαμε σήμερα στο κέντρο της Αθήνας, αλλά δεν τα έχω καταφέρει.

Όλες οι προηγούμενες πρόσφατες εμπειρίες των συλλαλητηρίων ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ και λοιπών, είχαν την ίδια κατάληξη. Το τέλος της πορείας του ΠΑΜΕ έβρισκε τους υπόλοιπους με μάσκες στα πρόσωπα και την αστυνομία να διαλύει τον κόσμο άρον άρον.

Τότε φταίγαν όσοι τα σπάγανε. Οι παρακρατικοί υπάλληλοι ή ιδεολογικοί οπαδοί της βίαιης λαϊκής αντίδρασης.

Στις κρίσιμες περιόδους Μαΐου 2010, Ιουνίου 2011 και Φεβρουαρίου 2012, οι πρώτοι έκαναν τόσο αισθητή την παρουσία τους, που οι ασύρματοι μέσα στα παντελόνια βούιζαν από απόσταση ενός οικοδομικού τετραγώνου.

Οι δεύτεροι ήταν πάντα οι λίγοι. Κάθε φορά που για τον έναν ή τον άλλο λόγο η παρακρατική παρουσία δεν άρμοζε στις περιστάσεις, αναδείκνυαν την πραγματική τους αριθμητική δύναμη.

Αυτό καταλαβαίνει κάποιος συγκρίνοντας το αμάλγαμα της δυναμικής και των δυο τους το καλοκαίρι του 2011, με τη φετινή επίσκεψη της Μέρκελ. Οι ορδές χάθηκαν κάπου στην πορεία, για να μείνουν πίσω μονάχα όσοι για τους δικούς τους λόγους κάνουν ότι κάνουν.

Για την αποτυχημένη διαδρομή του εργατικού κινήματος -αποτυχημένη πάντα με βάση τα αποτελέσματα και όχι την επαναστατική του (;) διάθεση- δεν φταίνε τα επεισόδια. Κάτι άλλο φταίει.

Οι περισσότεροι ξεκινούν την ερμηνεία αυτού του φαινομένου με την πιο μαλακισμένη απορία της ημέρας. “Πού είναι το ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι;”. “Γιατί δεν συμμετέχουν μαζί με τα συνδικάτα, τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ και το φύγαμε, για να ανατρέψουν την κατάσταση;”.

Ο λόγος είναι απλός. Όπως δεν είχαν καμία πραγματική δύναμη στα χέρια τους όταν εργάζονταν, καμία δεν έχουν και τώρα. Αν είχαν, δεν θα ήταν σήμερα άνεργοι.

Όταν τα καλέσματα του κόσμου είχαν χαρακτήρα παλλαϊκό, όταν η εργασιακή εκμετάλλευση είχε γίνει ρουτίνα πολύ πριν τα μνημόνια, όταν οι καταστάσεις απαιτούσαν γενική απεργία όχι μόνο για να μην περάσουν τα μέτρα, αλλά για να δοθεί ένα οριστικό τέλος σε ότι οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή, οι εξελίξεις διαμορφώνονταν πάνω στα συντεχνιακά ζητήματα.

Όταν ο Παναγόπουλος και ο κάθε Παναγόπουλος δεν μπορεί καν να ελέγξει τις απεργιακές τάσεις των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, εμείς καθόμαστε και συζητάμε για το αν ένας αποκλεισμός της βουλής για 5-6 ώρες, θα καταψηφίσει τα μέτρα.

Είμαστε στο Μνημόνιο ΤΡΙΑ. Κι ακόμη μιλάμε για την απεργία διαρκείας λες και είναι το Άγιο Δισκοπότηρο. Σαν να μην υπάρχει πέρα από το μύθο. Σαν να αποτελεί αποκύημα μιας, κατά τα άλλα, επαναστατικής φαντασίας.

Η βία ήταν, μέχρι πρότινος, μια πολύ καλή δικαιολογία για την ανικανότητα του εργατικού κινήματος να αντισταθεί στον “εργασιακό μεσαίωνα”, το “τσουνάμι μέτρων”, τη “λαίλαπα” και τα υπόλοιπα τσιτάτα των αφισών.

Παπάρια αντιστάθηκε. Μια χαρά προχωρούν τα μέτρα, μια χαρά ο κόσμος αυτοκτονεί παρά πιστεύει σε κάτι διαφορετικό, μια χαρά οι ξένοι μας λυπούνται γιατί από τεμπέληδες, φοροφυγάδες και κακόμοιροι ζήτουλες, τώρα μετατρεπόμαστε σε έθνος φασιστών και λογοκριτών.

Το άλλοθι της βίας το χάσαμε. Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να ακολουθήσει για να δικαιολογήσει τη στάση της απάθειας, αλλά τα μπάχαλα πήγανε περίπατο.

Στη συνείδηση όλων σχεδόν πια, υπάρχει ένα μόνο πράγμα. Όποιος λέει όχι σε γενική απεργία με αίτημα τη δομική αναδιοργάνωση αυτού του κρατικού και πολιτικού κουφαριού και απαίτηση για πραγματική δικαιοσύνη, δεν έχει καμία διαφορά από αυτούς που θα βάλουν την υπογραφή τους σε ένα ακόμη απεργιακό μνημόνιο.


(Πηγή φωτογραφίας: @mpirikokos)