Συγχαρητήρια για το επίπεδο των μεταρρυθμίσεων παίρνει ο Αντώνης Σαμαράς για λογαριασμό της Ελλάδας στη σύνοδο κορυφής που πραγματοποιείται αυτές τις ώρες στις Βρυξέλλες. Την ίδια ακριβώς στιγμή που οι πορείες και οι απεργιακές κινητοποιήσεις περνούσαν στο στάδιο της μολότοφ και της καταστολής.
Ευρωπαϊκοί φορείς, μέλη της συγκυβέρνησης, υπουργοί και βουλευτές των τριών κομμάτων, αντιμετωπίζουν πλέον με συντεταγμένη απάθεια το φαινόμενο των μεμονωμένων και γενικευμένων αντιδράσεων, ως πράξεις καθαρής εκτροπής.
Τα δημοσιεύματα περί βασανισμών διαδηλωτών απαντώνται με μηνύσεις. Οι καταγγελίες για φωτογραφικά νομοθετήματα αντιδιαστέλλονται από δωρεάν παραχωρήσεις δημόσιων οργανισμών, τραπεζών και κτηρίων και η παραχριστιανική ακροδεξιά παράνοια στοιχειοθετεί τα βασικά επιχειρήματα κυρίαρχων “δημοκρατικών φωνών”.
Τα ουρλιαχτά φτάνουν δίπλα στα αυτιά τους, αλλά πια ούτε ένα νεύμα ανταπόκρισης δεν βρίσκεται εύκαιρο. Η κοινωνική έκρηξη που τόσο επίμονα αναμένουν, δεν τους έχει βρει ακόμη.
Διότι σύμφωνα με την κρίση του μέσου πολιτικού συγκυβερνήτη, αυτή η κοινωνική έκρηξη περιλαμβάνει μονάχα καλάζνικοφ και όλμους. Ίσως και τεθωρακισμένα. Γιατί η επιλογή να παγώσει κάποιος από το κρύο ή να φάει ληγμένα τρόφιμα ή σάπια σκουπίδια ή να βγει να ζητιανέψει ή να κλέψει ή να αυτοκτονήσει, δεν είναι σημάδια κοινωνικής έκρηξης. Είναι προσαρμογή.
Φωνάζεις αλλά δεν υπάρχεις. Το καταγγέλεις, μα εξακολουθείς να βρίσκεσαι στο περιθώριο. Το διαδίδεις όπου και σε όποιον μπορείς και σε κυνηγούν για δυσφήμιση. Διαμαρτύρεσαι και σε διαπομπεύουν. Έχεις πάψει πια να είσαι ακόμη και στατιστικό, γιατί τα κοντέρ τερματίστηκαν. Δεν υπάρχεις πια.
Όχι μόνο ιδεολογικά, ψηφοθηρικά, πελατειακά ή κομματικά. Δεν υπάρχεις πια ούτε ως φυσική υπόσταση. Ο άνθρωπος που έγινε αριθμός, τώρα εξαφανίστηκε κάπου στο δρόμο μεταξύ Αθήνας, Μαδρίτης, Λισσαβόνας, Βερολίνου και Βρυξελλών. Σαν χαμένη αποσκευή με άχρηστο περιεχόμενο που δεν θα λείψει σε κανένα.
Ευρωπαϊκοί φορείς, μέλη της συγκυβέρνησης, υπουργοί και βουλευτές των τριών κομμάτων, αντιμετωπίζουν πλέον με συντεταγμένη απάθεια το φαινόμενο των μεμονωμένων και γενικευμένων αντιδράσεων, ως πράξεις καθαρής εκτροπής.
Τα δημοσιεύματα περί βασανισμών διαδηλωτών απαντώνται με μηνύσεις. Οι καταγγελίες για φωτογραφικά νομοθετήματα αντιδιαστέλλονται από δωρεάν παραχωρήσεις δημόσιων οργανισμών, τραπεζών και κτηρίων και η παραχριστιανική ακροδεξιά παράνοια στοιχειοθετεί τα βασικά επιχειρήματα κυρίαρχων “δημοκρατικών φωνών”.
Τα ουρλιαχτά φτάνουν δίπλα στα αυτιά τους, αλλά πια ούτε ένα νεύμα ανταπόκρισης δεν βρίσκεται εύκαιρο. Η κοινωνική έκρηξη που τόσο επίμονα αναμένουν, δεν τους έχει βρει ακόμη.
Διότι σύμφωνα με την κρίση του μέσου πολιτικού συγκυβερνήτη, αυτή η κοινωνική έκρηξη περιλαμβάνει μονάχα καλάζνικοφ και όλμους. Ίσως και τεθωρακισμένα. Γιατί η επιλογή να παγώσει κάποιος από το κρύο ή να φάει ληγμένα τρόφιμα ή σάπια σκουπίδια ή να βγει να ζητιανέψει ή να κλέψει ή να αυτοκτονήσει, δεν είναι σημάδια κοινωνικής έκρηξης. Είναι προσαρμογή.
Φωνάζεις αλλά δεν υπάρχεις. Το καταγγέλεις, μα εξακολουθείς να βρίσκεσαι στο περιθώριο. Το διαδίδεις όπου και σε όποιον μπορείς και σε κυνηγούν για δυσφήμιση. Διαμαρτύρεσαι και σε διαπομπεύουν. Έχεις πάψει πια να είσαι ακόμη και στατιστικό, γιατί τα κοντέρ τερματίστηκαν. Δεν υπάρχεις πια.
Όχι μόνο ιδεολογικά, ψηφοθηρικά, πελατειακά ή κομματικά. Δεν υπάρχεις πια ούτε ως φυσική υπόσταση. Ο άνθρωπος που έγινε αριθμός, τώρα εξαφανίστηκε κάπου στο δρόμο μεταξύ Αθήνας, Μαδρίτης, Λισσαβόνας, Βερολίνου και Βρυξελλών. Σαν χαμένη αποσκευή με άχρηστο περιεχόμενο που δεν θα λείψει σε κανένα.
0 comments:
Post a Comment