Κρεμάλες

Συνέντευξη στο Βήμα της Κυριακής έδωσε ο υπουργός οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας για τα μέτρα των 11,5/12,5 ή 14ων -όπως λένε οι Γερμανοί- δισεκατομμυρίων που θα ανακοινωθούν πιθανότατα αύριο Δευτέρα, τονίζοντας χαρακτηριστικά πως “...εγώ δεν θέλω να είμαι αυτός που θα κρεμάσουν στο Σύνταγμα”.

Είναι γεγονός ότι πολύς κόσμος τα δύο τελευταία χρόνια έχει μιλήσει για κρεμάλες, Γουδιά και δημόσιες εκτελέσεις πολιτικών προσώπων εξαιτίας της οριστικής κατάλυσης της δημοκρατίας και κάθε είδους δικαιοσύνης και ισονομίας, που απογείωσαν το πολιτικό και οικονομικό προφίλ άγνωστων καιροσκόπων από τη δεκαετία του ’80 ως και τα μέσα της δεκαετίας του 2000.

Είναι επίσης γεγονός ότι όλες αυτές οι απειλές αποτέλεσαν το μεγαλύτερο επιχείρημα στα χείλη εκείνων που μια πιθανή αποτροπή της ραγδαίας και άκρως απότομης μείωσης του βιοτικού επιπέδου και του “εργατικού και μισθολογικού κόστους” των Ελλήνων, θα χάλαγε τα μεγαλεπίβολα σχέδια που τόσο γλαφυρά περιέγραψε ο πρώην πρωθυπουργός ΓΑΠ ως την “κρίση που γεννά ευκαιρίες”.

Τώρα μάλιστα που οι εποχές της μαύρης και αφορολόγητης εκμετάλλευσης αλλοδαπών στα υπερπολυτελή γιαπιά στις λοφοπλαγιές κυκλαδονήσων με θέα το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα του Αιγαίου, καθώς και στα φρεσκοκαμμένα θέρετρα της Αττικής και της Πελοποννήσου πλάι στις -μέχρι τώρα χαραγμένες σε σκοροφαγωμένους οδικούς χάρτες- υπερσύχρονες εθνικές αρτηρίες αυτοαναιρέθηκαν, η ευκαιρία της κρίσης πρέπει να θεσμοθετηθεί “κάτω από την ομπρέλα του ευρώ, γιατί μόνο αυτή η επιλογή μπορεί να μας προστατέψει από φτώχεια που δεν έχουμε ζήσει” [Το Βήμα της Κυριακής, Γ. Στουρνάρας]

Βέβαια, αυτές οι “ακρότητες της κρεμάλας” έφεραν και τα νεοναζιστικά άκρα στη Βουλή των Ελλήνων. Αυτό, τουλάχιστον, υποστηρίζει μεγάλο κομμάτι της πολιτικής και ενημερωτικής ηγεσίας του τόπου κι αυτό είναι που μετέφερε μέσα σε ένα καλοκαίρι την προσοχή του κόσμου από πραγματική κρίση δημοκρατίας, στη διαφύλαξη των ευρωπαϊκών κεκτημένων και την προσωπική ευθύνη του καθενός μας για τη διάσωση της μοναδικής "ελπίδας οικονομικής ανάκαμψης της χώρας”, του τουρισμού.

Όλοι έπρεπε να συνταχθούν στην προσπάθεια της πολιτείας να απαλλαγεί από τους ταραξίες του Συντάγματος, που με τη συμμετοχή τους σε απεργίες και καθιστικές διαμαρτυρίες τάραζαν για δεκάδες μέρες την ηρεμία του φιλήσυχου επισκέπτη της χώρας μας, την ίδια στιγμή που δυο πλατείες χαμηλότερα από τη Βουλή, μαζί με τον δωρεάν χάρτη της πόλης και τα λούτρινα τσολιαδάκια, ψώνιζες την πρέζα και το περιποιημένο τσιμπουκάκι της παράνομης βιζιτού.   

Κι όμως αυτή η κρεμάλα ήταν που έφερε την Ελλάδα στο χείλος της δημοκρατικής εκτροπής και της παντοτινής απώλειας της ευρωπαϊκής της πορείας προς την ανάκαμψη, την ανάπτυξη και την ευημερία που τόσο έντονα βίωσε στα πρώτα χρόνια του ευρώ και της ευρωζώνης. Τουλάχιστον αυτό πίστεψαν οι περισσότεροι.

Μια κρεμάλα που καμιά φορά τη θυμόταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος, στις ανά καιρούς στημένες δηλώσεις-πυροτεχνήματα αντιπερισπασμού της διαφαινόμενης ατιμωτικής αποχώρησης του από τα κοινά της χώρας και που τώρα ξαναθυμήθηκε και ο -κατά τα άλλα ψιλο-αριστερός- σημερινός υπουργός οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας.

Το ότι αναφέρεται ξανά αυτή η απαγορευμένη και άκρως πολιτικο-μιντιακά ποινικοποιημένη λέξη, λίγες ώρες πριν από την ανακοίνωση των όποιων μέτρων αποφάσισε η τρόικα με τη διευκρίνηση πως “έχουμε το ακριβότερο κράτος στην ευρωζώνη, δεν μπορούμε να το συντηρούμε άλλο με δανεικά” [Το Βήμα της Κυριακής, Γ. Στουρνάρας], φέρνει στη μνήμη τις απολαυστικές στιχομυθίες του ανεπίσημου εκπροσώπου τουίτερ της Νέας Δημοκρατίας, Άδωνι Γεωργιάδη, που προφητικά είχε γράψει στο λογαριασμό του πριν από μερικές εβδομάδες τα ίδια ακριβώς λόγια με αυτά του υπουργού οικονομικών.

Έχω γράψει πολλές φορές μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου ότι περιμένω με ανυπομονησία την οριστική διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους και πρόνοιας. Θεωρώ ότι είναι ο μόνος τρόπος να προκληθεί η όποια κοινωνική αντίδραση που θα πάρει τη σκυτάλη από τις ποινικοποιημένες μαζικές συγκεντρώσεις του περασμένου καλοκαιριού και θα σφραγίσει το τέλος αυτής της καταστρεπτικής κούρσας της χώρας στη ανυποληψία και την ανέχεια.

Ο Γιάννη Στουρνάρας φαίνεται πως γνωρίζει πάρα πολύ καλά ποια είναι πλέον τα όρια που αποτελούν αυτήν την λεπτή κόκκινη γραμμή μεταξύ της σιωπηλής αποδοχής και της ολοκληρωτικής έκρηξης. Γι΄αυτό και η δραματικότητα στα λόγια του έρχεται λίγες μόλις ώρες πριν την “κρίσιμη” συνάντηση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά με τους ηγέτες Γερμανίας και Γαλλίας.

Άλλωστε, η επικοινωνιακή στροφή των άλλων δύο κυβερνητικών εταίρων της κυβέρνησης, Βενιζέλου-Κουβέλη και η πρόσφατη παύση των σχεδόν καθημερινών συναντήσεων τους στο Μέγαρο Μαξίμου, καταδεικνύουν ότι οι εσωκομματικές τους (αν)ισορροπίες τείνουν να ανατρέψουν πλήρως την -όποια- κυβερνητική συνοχή.

Ας μην γελιόμαστε, όπως λέει και ο Στουρνάρας στη τελευταία του συνέντευξη. Η κρεμάλα που δείχνει να φοβάται ο επικεφαλής της οικονομικής πορείας της χώρας έχει δύο θηλιές. Τη θηλιά των εγχώριων οικονομικών συμφερόντων της “κρίσης που γεννά ευκαιρίες” και τη θηλιά που κάποιοι έστηναν πριν από δεκατρείς μήνες σε ένα χάρτινο ομοίωμα μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Πιθανότατα να είναι θέμα χρόνου να μάθουμε ποια από τις δύο θα σφίξει πρώτη.