Εκεί στο νησί

Πολύ ενδιαφέρουσα η πρώτη μέρα στο νησί. Ειδικά όταν το ταξίδι ακολούθησε ένα μπούζι απογευματινό μπάνιο με φάτσα το ηλιοβασίλεμα βλέποντας τις ατέλειωτες ώρες ανάμεσα σε ασταμάτητα στριμένα παιδικά ουρλιαχτά, να εξατμίζονται από πάνω μου. Είναι φυσικά κι εκείνες οι μικρές στιγμές συναναστροφής που σε κάνουν να αισθάνεσαι πιο "άνθρωπος".

Ο κόσμος όχι και τόσο πολύς αλλά ούτε και λίγος. Μια μέτρια κατάσταση που μέρα με τη μέρα ανακυκλώνεται ώσπου να φτάσει η Παναγιά η Τουριστομαζόχτρα για να κάνει το θαύμα του Δεκαπενταύγουστου.

Ακόμη πιο ξεχωριστά ήταν το πρώτο γεύμα από τοπικά πιτόγυρα αλλά και η πρώτη διαδρομή για την παραλία. Στα πιτόγυρα ο ευγενικός Μάριος μας εξήγησε πώς από τους κατασκευαστές της οικοδομής, που δούλευε από τα δεκατρία του, ήξερε από το 2006 ότι έρχεται μια κρίση που θα μας κοπανήσει κατακούτελα.

Ένας θεός ξέρει τι μπορεί να του έλεγαν πριν από έξι χρόνια τα αφεντικά του στο γιαπί. Αλλά για την δουλειά του στην οικοδομή δεν υπάρχει αμφιβολία. Φτάνει μόνο να έβλεπες τα χέρια του.

Εγώ πάντως τον πίστεψα.

Αλλά όπως είπα και πριν, το πούλμαν για την παραλία είχε την τιμητική του. Εκεί, ο οδηγός, που πάντα όταν βλέπω να κουμαντάρουν τέτοιες μαούνες μέσα στα σοκάκια με τον λεβιέ-μακεδονική σάρισα στο δεξί τους χέρι νοιώθω έναν θαυμασμό, είχε θερμή πολιτική κουβέντα με τον ημί-παππού της πρώτης σειράς.

Και οι δύο ήταν έτοιμοι να στείλουν το λεωφορείο καρφί στη βουλή γεμάτο εκρηκτικά με τον παππού/κύριο Γιάννη να βρίζει συνάμα και τους ξένους που γεμίσανε τον τόπο μας μαυροτσούκαλα μούλικα.

Το τσακάλι ο οδηγός έπιασε το νόημα και τον ρώτησε σε ποια περιοχής της Αθήνας μένει, κι ο κυρ Γιάννης του απάντησε κάτω απ´ το μουσείο της Ακρόπολης.

Απ´ ότι φαίνεται ο παππούλης με την τραγιάσκα μιλούσε για εκείνους που πουλάνε αυτά τα φωτεινά ιπτάμενα δισκάκια στην Διονυσίου Αεροπαγίτου, ενώ εγώ αποφάσισα να κρυφακούσω κι άλλες συζητήσεις από τις πρώτες θέσεις στις επόμενες διαδρομές μου με το πούλμαν.

Τα μόνα δύο σίγουρα πράγματα στο νησί ως τώρα, είναι τα εξής. Τα τοπικά ΚΤΕΛ μπορείς να τα χρησιμοποιείς σαν τα προσωπικά σου ταξί, αλλά με περιορισμένο ωράριο και πως ο έρμος ο οδηγός δεν έχει ιδέα πού μένει ο κυρ Γιάννης.

Εγώ απ´ την μεριά μου τον συμπάθησα πολύ, αφού με πήρε και με άφησε ακριβώς εκεί που ήθελα. Θα τον συνέστηνα ανεπιφύλακτα...