Περί ρατσισμού

Η περίπτωση του αποκλεισμού της αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου και οι λόγοι οι οποίοι οδήγησαν σε μια τόσο οδυνηρή για την ίδια και το μέλλον της απόφαση, δεν ήταν απλώς αποτέλεσμα μιας κακιάς στιγμής. Ήταν μια ακόμη απόδειξη ότι ο ρατσισμός και μάλιστα αυτός ο ημιμαθής στα όρια της άγνοιας ρατσισμός, υπάρχει παντού.

Είτε πρόκειται για μια όμορφη αθλήτρια του τριπλούν, είτε για έναν απόστρατο αξιωματικό, είτε για ένα δεκαοχτάχρονο μαθητή τρίτης λυκείου που ψήφισε φέτος για πρώτη φορά στη ζωή του, είτε ακόμη και για μια γιαγιά που έζησε στα νιάτα της τι θα πει διχασμός. Ο ρατσισμός υπάρχει για όλους.

Όταν κάτι τόσο άθλιο και καταδικαστέο επωάζεται με τέτοια ταχύτητα ένας μόνο λόγος μπορεί να εξηγήσει κάτι τέτοιο. Κανείς δεν έχει κάνει ακόμη αυτό που πραγματικά χρειάζεται για να το σταματήσει.

Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της απόφασης του αποκλεισμού της νεαρής αθλήτριας προκάλεσαν ατέλειωτες συζητήσεις για το τι είναι καλό να λέμε και τι πρέπει να κρύβουμε, μήπως και μας θεωρήσει κάποιος φασίστα και μας κόψει την καλημέρα. Ή ακόμη χειρότερα μας κάνει ανφόλοου και χάσουμε καμιά πενηνταριά φίλους στο facebook και το twitter.

Μια στιχομυθία δίχως νόημα που κανείς δεν κάνει πίσω κι όλοι έχουν δίκιο. Αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο πραγματικός ρατσισμός για να βρει στο πρόσωπο του τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής ως καταλληλότερους εκφραστές για να “ξεβρομίσουν” -δημοκρατικά πάντα- τούτον εδώ τον τόπο.

Έναν τόπο όπου η συντριπτική πλειοψηφία των αντιρατσιστικών αντανακλαστικών του περιορίζεται στα μπινελίκια για τις γιούχες που τρώει η Ελλάδα κάθε φορά που η Κύπρος ανακοινώνει το δωδεκάρι της στη Γιουροβίζιον. Αντανακλαστικά που ξεσπούν στην χοντροκώλα Μέρκελ και τους κλέφτες υπουργούς που κατάντησαν τη χώρα ένα απέραντο μπουρδέλο.

Ο ρατσισμός είναι παντού και πουθενά. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν τι θα πει ρατσισμός. Κάπου τον έχουν ακουστά, ίσως τον έχουν δει σε κανένα μπλογκμπάστερ, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί τα τελευταία είκοσι χρόνια πιο εύκολα βρίσκεις βελόνι στα άχυρα, παρά Έλληνα που να έχει διαβάσει πάνω από ένα βιβλίο μέσα σε ένα χρόνο. 

Κι όπως πολύ σωστά οι περισσότεροι γνωρίζουν, η ημιμάθεια είναι πολύ χειρότερη και απείρως πιο επικίνδυνη από την αμάθεια.

Η αθλήτρια που γύρισε πίσω εξαιτίας των σχολίων και του θαυμασμού της στη Χρυσή Αυγή, δεν γύρισε σαν μια ακόμη γυναίκα που γοητεύτηκε από την εθνικιστική της ημιμάθεια. 

Γύρισε γιατί αποτελεί πρότυπο. Όσο κι αν μερικοί προσπαθούν να το ρίξουν στο αθώο της ηλικίας και στην μειωμένη από τις σκληρές καθημερινές προπονήσεις ακαδημαϊκή της πορεία, η ανολοκλήρωτη πολιτική της άποψη είναι σχεδόν βέβαιο ότι προήλθε από αυτήν την αμάθεια.

Οι υποστηρικτές της άποψης πως είναι ηθικά και νομικά αποδεκτό οτιδήποτε προέρχεται από αυτήν την καθόλα νόμιμη δημοκρατική οντότητα που οι ίδιοι βρίζουν και καταριούνται νυχθημερόν, καλό θα είναι να αναλογιστούν αν αυτή η ασύδοτη δημοκρατία που αποδέχονται με τέτοια θέρμη, είναι η ίδια που τελικά επιθυμούν να αποδεχτούν σε όλες της τις εκφάνσεις. 

Αν ναι, τότε να ξέρουν ότι η ημιμάθεια τους είναι δική τους και μόνο δική τους επιλογή. Καμία προσπάθεια να φέρουν και τους υπόλοιπους σε αυτή τη λούπα δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αποδεκτή, ως μιας “πράξη δημοκρατίας”. Κάτι τέτοιο άλλωστε, είναι ευρέως σήμερα γνωστό, ως φασισμός.