Στο δρόμο του φωτός

Ο καθένας μας φτάνει σε ένα ή και περισσότερα σημεία της ζωής του που μετά από μια περιπλάνηση στο ημίφως και το πηχτό σκοτάδι στρέφει το βλέμμα του με πάθος ώσπου να καταφέρει να αντικρίσει μια τρεμάμενη αχτίδα φωτός.

Το φως πάντοτε συμβόλιζε τη ζωή. Τη γονιμότητα. Την ελπίδα. "Το πιο πυκνό σκοτάδι πέφτει λίγο πριν ξημερώσει" έχουμε μάθει να λέμε και, δίχως να μπορούμε πάντοτε να το αποδείξουμε, το αποδεχόμαστε.

Το φως αυτές τις μέρες έχει και έναν μικρο καλοκαιρινό χαρακτήρα ολυμπισμού. Αν και όποτε οι ανεκδιήγητοι διοργανωτές καταλάβουν ότι δεν κινούνται τα πάντα γύρω από το χρήμα και δεν μπορείς να αναβοσβήνεις κατά το δοκούν τη φλόγα του σταδίου επειδή ο χορηγός σου θέλει να πειραματιστεί.

Το φως, για εκείνους που πιστεύουν, είναι η ανάσταση. Το νέο ξεκίνημα και η ελπίδα της συγχώρεσης. Με μια ευλαβική προσμονή που δεν πηγάζει πάντα από την πίστη, αλλά από τη λαχτάρα για κάτι το καινούριο. Όσες φορές κι αν το ζήσεις.

Το φως σε οδηγεί μακριά από το σκοτάδι αλλά ταυτόχρονα σε καίει και σε τυφλώνει. Πρέπει να μάθεις να το σέβεσαι αλλά και να το φοβάσαι. Γιατί είναι βέβαιο πως η άγνοια και η απροσεξιά θα σε τσακίσουν. 

Ο σεβασμός που εμπνέει ένας άνθρωπος ή μια του πράξη ή, πολύ σπάνια, ολόκληρη η ζωή του, μπορεί να παίξει το ρόλο του φάρου μιας τρικυμισμένης θάλασσας. Κι όλοι γνωρίζουν ότι ένας μόνο φάρος δεν αρκεί για να φωτίσει όλες τις θάλασσες του κόσμου. Πόσο μάλλον όλες του τις καρδιές.

Μακάρι όλοι να βρουν το φως που χάσανε, που ξέχασαν, ή που ακόμη δεν αντίκρισαν. Κι όταν το βρουν, να ξέρουν ότι μόλις φωτίσουν και το δρόμο των άλλων για να ανακαλύψουν το δικό τους φως, η φλόγα τους θα κάψει πιο ζωντανά.

Καλό καλοκαίρι σε όλους. Θα τα ξαναπούμε πολύ πιο σύντομα από όσο θέλω να πιστεύω.