Ακτιβισμοί

Ένα νέο βίντεο που αναγνωρίζει τον “δεξιό ακτιβισμό της Χρυσής Αυγής” με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον υιό Πλεύρη κυκλοφόρησε στο ίντερνετ, ερχόμενο να κολλήσει δίπλα στις δηλώσεις Ψωμιάδη για αδελφά κόμματα και Ντινόπουλου για υπερβολική παρουσίαση των αυτοκτονιών.

Από την άλλη πλευρά το επικοινωνιακό παιχνίδι για τον Αμυρά που βρέθηκε στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ πριν απορριφθεί, πιθανότατα αφού κάποιος πληροφορήθηκε όσα είχε πει περί αντάρτικου πόλεων, προκάλεσε μια ακόμη παρέμβαση της ελληνικής εισαγγελικής δικαιοσύνης που η αμεσότητα των αντανακλαστικών της έχει εντυπωσιάσει ακόμη και την ίδια την “υπηρεσιακή κυβέρνηση που δεν μπορεί να πάρει καμία απόφαση, γιατί είναι υπηρεσιακή”.

Κι όμως, η επίσημη φωνή της λαϊκής αστικής ακροδεξιάς, η εφημερίδα “Δημοκρατία”, ήταν εκείνη που αποθέωνε τον νεαρό που σκότωσε τον επίδοξο ληστή πριν από λίγες μέρες στην Παιανία. Τον ίδιο νεαρό, που μια μέρα μετά τους χάλασε τα σχέδια με τη δημόσια έκκληση του, ότι το να πάρει κάποιος τα όπλα είναι το τελευταίο και το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί.

Κάπου εκεί χάλασε η μαγιά στην παράταξη που με πολύ κόπο μάζεψε τους υπέρμαχους της ελεύθερη οπλοχρησίας για αυτοπροστασία την ώρα που εκείνο το φιρμάνι για την ενοικίαση μπάτσων μαζί με τα αυτοκίνητα, τις μηχανές και τα σκυλιά τους, έχει πάρει το δρόμο της λησμονιάς.

Είναι τόσο εύκολο να διακρίνεις τις ομοιότητες "ακροδεξισμού" και αστικοδημοκρατισμού, ειδικά όταν τα όργανα των φερόμενων κεντροδεξιών επιβραβεύουν και καπηλεύονται με αστραπιαία αντανακλαστικά κάθε μορφή “ηρωισμού” με μοναδικό σκοπό την προβολή αυτής της αέναης απειλής που πριν από 50 χρόνια μπορούσες δίχως καμία ενοχή να το φωνάξεις ότι ήταν ο αριστερός και ο κομμουνιστής της γειτονιάς σου.

Μια διαχρονική καπήλευση που έκανε τα Ίμια εθνική εορτή των Χρυσαυγιτών και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις δημόσιες διαπομπεύσεις εθνικοπατριωτικό λαϊκό καθήκον, που έρχεται να συμπληρωθεί με τις πιασάρικες Χριστοπαναγίες του Αντώνη Σαμαρά και τους “Θεούς της Ελλάδας” του Βαγγέλη Βενιζέλου. Λες και οι υπόλοιποι ούτε τον τόπο τους αγαπούν, ούτε τολμούν να πατήσουν στην εκκλησία να ανάψουν ένα κεράκι.

Και στη μέση όλων αυτών οι ακτιβισμοί που τόσο πολύ ο υιός Πλεύρης, ο Ψωμιάδης, ο Μάκης Βορίδης, ο Άδωνις Γεωργιάδης και οι λοιποί Ντινόπουλοι λαχταρούν αλλά μένουν με τη γλύκα στο στόμα παρακολουθώντας τούς μέχρι χθες κασιδιαρομπράβους του αστικοδημοκρατικού τους μοναχοπαιδιού να φορούν τα καθωσπρέπει τους κουστούμια, δίχως όμως να έχουν ξεχάσει την τέχνη για την οποία οι σημερινοί τους θαυμαστές πληρώσανε αδρά, για δεκαετίες.