Οι Καρκίνοι και τα καρκινώματα

Στο κείμενο με τίτλο "Κοπροσκυλιάσματα" είχα γράψει ότι το προεκλογικό παιχνίδι που διανύουμε δεν θα έχει καμία σχέση με τη διαφήμιση πολιτικού πολιτισμού με μια μικρή δόση από στρατόπεδα συγκέντρωσης και «υγειονομικές βόμβες» χωρίς προφυλακτικά, του περασμένου Μαρτίου. Κι έτσι είναι.

Το ζήτημα ζωής και θανάτου με τις εγκληματικές ελλείψεις φαρμάκων καρκινοπαθών και πολλών ακόμη ασθενών που η ζωή τους εξαρτάται κυριολεκτικά από μια θεραπεία, μπήκε στην πολιτική συζήτηση. Όχι όμως για να δοθεί λύση στο πρόβλημα, αλλά για να αποτελέσει το φρεσκοσιδερωμένο λάβαρο της προεκλογικής προπαγάνδας.

Μιας και ο αποκλειστικός υπεύθυνος για τη λύση του θέματος είναι μια «υπηρεσιακή κυβέρνηση» η οποία «δεν μπορεί να πάρει κρίσιμες αποφάσεις αφού δεν έχει τη συνταγματική αρμοδιότητα» (ως τέτοια μας παρουσιάζεται από πρώην υπουργούς και ΜΜΕ) οι ασθενείς καλούνται να πληρώσουν, ή να πεθάνουν.

Αφού δεν μπορεί λοιπόν η «υπηρεσιακή κυβέρνηση» να καλύψει τις φαρμακευτικές ελλείψεις, η ανάγκη κάποιων ανθρώπων να ζήσουν δεν πήγε χαμένη. Έγινε πολιτικό προεκλογικό παιχνίδι με θύμα αυτόν που την πληρώνει πάντα: Εμάς.

Ο πρώην υπουργός υγείας Ανδρέας Λοβέρδος από σήμερα το πρωί με επανειλημμένες δηλώσεις και συνεντεύξεις κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για τις ελλείψεις στον τομέα της υγείας. Τον τομέα που υπηρέτησε ως υπουργός για δύο και πλέον χρόνια.

Σύμφωνα με τον Ανδρέα Λοβέρδο, η έλλειψη σταθερής κυβέρνησης και όχι η έλλειψη φαρμάκων είναι εκέινη που απειλεί να σκοτώσει τους καρκινοπαθείς. Η ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ για τον μη σχηματισμό ισχυρής πολιτικής κυβέρνησης, έκαναν μια απλή για αυτόν ως υπουργό διαδικασία, να χρειαστεί να αναβληθεί έως ότου ο τόπος μπορέσει να κυβερνηθεί από τον ίδιο και τους ομοίους του, δηλώνει ο πρώην υπουργός.

Παρουσιάζει μάλιστα μέσα από το twitter με ένα σύντομο κείμενο του τις θέσεις του κόμματος που άμεσα ενστερνίστηκε και ο πρόεδρός του Βαγγέλης Βενιζέλος, όπου ο κίνδυνος ομαδικών θανάτων καρκινοπαθών αποτελεί το πρώτο δείγμα γραφής του νέου προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν στα «Κοπροσκυλιάσματα» έγραφα ότι το παιχνίδι θα χοντρύνει, νόμιζα πως είχα φανταστεί τα πάντα. Κι όμως οι εξελίξεις των ημερών έφεραν στο προσκήνιο δύο εύλογες απορίες: Πόσο υπηρεσιακή είναι μια κυβέρνηση που αποφασίζει να ξεπληρώσει τα κερδοσκοπικά ομόλογα των νήσων Καϊμάν και όχι τα φάρμακα των άρρωστων πολιτών της; Ποιος μου λέει ότι η χρήση ενός επιχειρήματος περί «πολιτικών προγραμμάτων νεκρών καρκινοπαθών» δεν μπορούν να γίνουν πράξη από τους προεκλογικούς θιασώτες τους;

Ένα πράγμα μόνο μπορεί να δώσει ελπίδα και είναι τα ανατριχιαστικά λόγια μιας καρκινοπαθούς: «Δεν φοβάμαι τον καρκίνο. Τα καρκινώματα φοβάμαι». Όντως Ανδρέα Λοβέρδο. «Οι μάσκες πέφτουν η μία μετά την άλλη».